Ik ben een vogel voor de kat. De engel des doods klapwiekt boven mijn hoofd … tenminste als de voortekenen niet bedriegen.
Kennen jullie het woord adumbratio en het begrip waar het voor staat? Het is een bedenksel van Carl Gustav Jung, Zwitsers psychiater, psycholoog en grondlegger van de analytische psychologie. Volgens hem werpt de onbekende nadering van de dood een anticiperende schaduw, een adumbratio, over het leven en de dromen van het slachtoffer. Daar ben ik dan mooi klaar mee, want als dat klopt, zijn mijn dagen geteld.
Het vliegtuig waarin ik me vannacht tijdens mijn droom bevond, stortte namelijk ten gronde en ik vermoed dat ik die onzachte landing niet overleefd heb, al ben dat niet helemaal zeker, want ik ben zodanig geschrokken dat ik ontwaakte nog voor we op de aardkloot terechtkwamen.
En de nacht voordien was ik in de Peruaanse stad Arequipa. Daar belandde ik met mijn terreinwagen in de verzengend hete pyroclastische wolk (850°C) die met een snelheid van meer dan 700 km/u van de vulkaan El Misti raasde. Het zal jullie duidelijk zijn dat er niet veel van me overbleef.
Ach, wie alleen leeft, sterft alleen. Ik zal vermoedelijk op roemloze wijze van de aardbodem verdwijnen, maar als ik het werkelijk op een knullige manier zou doen, willen jullie dan misschien een mooi verhaal verzinnen, over spionnen of zo?
… want daar weerklonk plots geblaf en er verscheen een indrukwekkende Berner sennenhond. Ik kneep de remmen dicht en stapte af. Men beweert dat een dier van dat merk een beheerst karakter hoort te hebben, maar de meeste honden hebben het niet begrepen op rondwentelende benen en voeten. Dat weet ik uit ondervinding. Ik heb zelf jarenlang een beveiligingsinstallatie van het type dobermann onder mijn hoede gehad en we hoeven er de nieuwsberichten van de laatste weken maar op na te lezen, om te vernemen dat honden er niet voor terugschrikken om fietsende mensen aan te vallen en toe te takelen. Hoe zou het trouwens met dat elfjarige meisje zijn?
Terwijl ik wat onkruid uit de grond rukte, doorboorde plots telefoongerinkel de religieuze stilte. Vreemd was dat. Aan zoiets verwacht men zich daar immers niet. Ik richtte me op en keek om me heen, maar ik kon in de hele omtrek noch een huis, noch een levend wezen bespeuren. Gelukkig ook geen dood wezen, want dat zou helemaal van de gekke geweest zijn. Het opdringerige geluid hield aan, tot ik plots een declamatorisch galmende mannenstem ‘hallo’ hoorde roepen. Tijdens het daaropvolgende gesprek, waar ik wegens het gewauwel overigens geen woord van begreep, probeerde ik de persoon in kwestie te vinden, want die kon zich geredelijk achter struikgewas of een grafsteen schuilhouden, maar ik ben daar niet in geslaagd. Het kerkhof leek … eh … uitgestorven, om even een toepasselijke woordspeling te gebruiken. 
Zoals ik hier al eerder schreef ─ in 
Toen ik in een van de salons een heuse concertvleugel van 
Het heeft echt niet veel gescheeld of ik was gisteren opnieuw in het ziekenhuis beland. Ik heb namelijk de factuur gekregen aangaande mijn voorgaande verblijf in dat etablissement. Ik ben me eerst lam geschrokken, vervolgens kreeg ik bijna een hartverzakking en tot besluit viel ik bijna omver. Tjonge, wat een kiezentrekker!
Sinds jaar en dag verzamel ik lucifersdoosjes en dito boekjes. Het hiernaast afgebeelde exemplaar heb ik veroverd tijdens een restaurantbezoek in augustus 2001. Vandaag de dag bestaat het restaurant in kwestie niet meer. Het bevond zich immers hoog in de top van een van de tweelingtorens van het World Trade Center in New York, die ongeveer een maand later te gronde gingen, tot verbijstering van de hele wereld.
