Het heeft echt niet veel gescheeld of ik was gisteren opnieuw in het ziekenhuis beland. Ik heb namelijk de factuur gekregen aangaande mijn voorgaande verblijf in dat etablissement. Ik ben me eerst lam geschrokken, vervolgens kreeg ik bijna een hartverzakking en tot besluit viel ik bijna omver. Tjonge, wat een kiezentrekker!
“Is dat een bedrag of een telefoonnummer?” vroeg ik me af toen ik de cijferreeks onderaan aanschouwde. Het bleek een bedrag te zijn.
Het ijzerbeslag waarmee ze mijn dijbeen opgelapt hebben ─ osteosyntheseplaten en dito schroeven heten deze implantaten in doktersjargon ─ blijken zo maar eventjes bijna tweeduizend euro te kosten. En dan die medische en paramedische honoraria! Er moeten zich, zonder dat ik dat weet, tientallen gouddelvers … eh … artsen met mij bemoeid hebben en die willen allemaal een graantje meepikken. Wie het kruis heeft, zegent zich het best.
Ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet de volle mep hoef te betalen. Het ziekenfonds neemt natuurlijk het leeuwendeel van dat telefoonnummer voor haar rekening en wat de rest betreft ─ toch nog altijd ruim zeshonderd euro ─ zal de hospitalisatieverzekering ongetwijfeld een flinke duit in het zakje doen.
En dan moeten de rekeningen van de fysiotherapeut nog komen, en die van de ambulance, en die van …
Verklaar mij maar failliet!
