Zoals jullie uit mijn twee vorige blogberichten vernamen, had ik die morgen verhinderd dat een oudere man verzoop en aanschouwde ik hoe een jongen zich onopzettelijk van het dagelijkse brood ontdeed.

Om van de doorstane emoties te bekomen, hield ik halt op een plek waar het landschap zich onafzienbaar uitstrekte en de natuur een verzachtende omstandigheid was. Daar zat ik op een bank en gaf me over aan wat men in het Duits zo welsprekend als freischwebende Intelligenz omschrijft, maar het in het Nederlands met het ietwat armetierige gemijmer moet stellen.

Deze bezigheid werd nogal brutaal verstoord toen er plots een luidruchtige matrone verscheen. Ze was in het gezelschap van een knaap, vermoedelijk haar zoon, die zich in een lamlendige houding over een fietsje drapeerde en kennelijk bezig was zijn eerste stapjes … eh … ─ hoe moet ik dat zeggen? ─ zijn eerste peddelingen op een rijwiel uit te voeren. Het vrouwmens stond hem alleszins op toezichthoudende wijze terzijde. Zij hield hem bij het zadel overeind en gaf een spervuur aan instructies ten beste, in de taal van Voltaire en op een toon die geen enkele tegenspraak duldde.

Toen liet ze opeens dat zadel los en ze gaf dat joch een zetje, waardoor hij onverhoeds het ruime sop koos en kledder tegen een afsluiting botste die daar eigengereid in de weg stond, althans voor de onervaren fietser die hij was.

“T’as oublié que t’as des freins!?” riep de vrouw verontwaardigd en ze probeerde haar armen weg te gooien.
Het kon die knul aan de reet roesten dat hij over remmen beschikte. Hij had zich bezeerd en zette het op een smartelijk huilen.

Ik weet het niet zeker, hoor, maar ik denk dat hij geen Frans begreep.

In Vlaanderen, Vlaams!

Nadat ik in mijn vorige schrijfsel een zeer meerderjarige man uit het water had gevist, vervolgde ik vervuld van trots mijn weg. Spoedig belandde ik in een dommelig dorp, waar een slordig neergelegd hoopje huizen beschutting zocht onder een kerktoren.

Daar zag ik een knaap van tien, elf, twaalf, dertien, ja, misschien zelfs veertien jaar ─ ik ben nog steeds buitengewoon slecht in het schatten van leeftijden ─ die zich aan vrij hoge snelheid voortbewoog op hetgeen men vroeger een ‘trottinette’ noemde, maar tegenwoordig een step heet. Het Nederlands schiet kennelijk woorden tekort. We blijven er graag Engels doorheen roeren. Wat schort er eigenlijk aan autoped?

De jongen voerde op nogal slordige wijze een papieren zak met zich mee, waarin zich een brood bevond, want toen dat ding plots aan het scheuren ging, struikelden er boterhammen op het asfalt, als was het hemels manna. De gozer stond er verwezen naar te kijken. Tja, ga dat maar eens aan je moeder uitleggen.

Het mag en moet gezegd: de zakken die men tegenwoordig bij een bakker krijgt, zijn inderdaad lang niet meer wat ze geweest zijn. Ik spreek uit ondervinding. Het is heus nog niet zo lang geleden dat mijn ballen … eh … mijn boules de Berlin uit zo’n zak ontsnapten en vrolijk over de straat buitelden.

Aangezien driemaal scheepsrecht is en niet alleen de goede, maar ook de slechte dingen uit drie bestaan, zullen jullie hier binnenkort het wedervaren lezen van de derde pechvogel die ik die dag op mijn weg ontmoette.

Er zijn van die dagen …