Gedachten zijn tolvrij
Mijn Zwarte Pieten waren, zijn en zullen altijd zo zwart als Moriaantje zijn. Christene zielen, wat heb ik een hekel aan die halfslachtige pieten en vooral aan dat met roet besmeurde manwijf, dat in Antwerpen naast Sinterklaas mocht postvatten.
Mijn kerstmarkten waren, zijn en zullen altijd KERSTmarkten zijn en niet die ondingen met ‘WINTER’se benamingen, waarmee men ─ de pietluttige woke-adepten ─ ons tegenwoordig probeert op te zadelen.
Een zwarte medemens was, is en zal voor mij altijd een neger of een negerin zijn en laat mij dat een charmante benaming vinden.
Een Melocake was, is en zal voor mij altijd een negerinnentette zijn, waar ik trouwens immens plezier aan beleef. Lekkere tetten!
Mijn beste vriend is een jood. Hij heeft nog nooit iemand vermoord en is dat ook niet van plan.
Euh …
Het valt mij op dat slechts heel weinig mensen kunnen converseren zonder voortdurend euh … te gebruiken. Als je daar als toehoorder begint op te letten, kan dat je behoorlijk irriteren. Ik krijg het er alleszins flink van op mijn teringtietjes.
Nu ik erop let en het hogelijk irritant vind, kom ik evenwel tot de onaangename ontdekking dat ik er me ook aan bezondig en zowaar niet te min. Ik euh … er lustig op los.
Zal ik er euh … maar een kurk in stoppen en me … euh … hullen in de stilte van de euh … diepzee?
Je moet er aardigheid in hebben
Het televisiescherm trakteerde me op een reclamefilmpje voor … bustehouders. Het is een artikel dat me totaal niet aanbelangt, maar aangezien ik ernaar bleef kijken, wil ik het er hier toch even over hebben.
De bustehouders in kwestie ─ christene zielen, wat is dat toch een afschuwelijke benaming voor die frivole dingen ─ worden namelijk vervaardigd door een bedrijf dat naar de naam Hunkemöller luistert. What’s in a name?!
Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn verdorven hersens ervoor zorgen dat ik bij het zien van die reclame telkens een ovenvers glimlachje in stelling breng, omdat ik Hunkemöller gewillig naar hunkermuil vertaal. Jullie mogen drie keer raden waar die muil naar hunkert … of zal ik er ook nog een tekeningetje bij maken?
Als men zichzelf niet kietelt, lacht men nooit.
In Flanders fields
Kijk mij eens!
Op het dorpsplein zag ik een auto die al jaren zijn houdbaarheidsdatum tartte en op de achterruit een klever torste ─ nu ja, torste? ─ van de Großglockner Hochalpenstraßen in Oostenrijk. Ik keerde op slag terug in de tijd, naar de jaren waarin vrijwel iedereen met dergelijke pleisters kenbaar maakte welke oorden men allemaal bezocht had, of waarvan men pretendeerde dat gedaan te hebben.
Buren van me hadden wel dertig van die dingen op hun voertuig aangebracht. God van de hoge hemel, wat waren die bereisd! Op een dag vertrokken ze met veel bombarie en door mij uitgewuifd naar Spanje, waarna ik ze twee dagen later op een kampeerterrein in de Ardennen aantrof. Ik denk niet dat ze daar toeristische stickers verkochten.
Gelachen dat ik heb. Nu ja, zij iets minder dan dat ik stiekem deed, al was dat meer gniffelen en gnuiven.
Niet het laatste broodje in Hongerstad
Wie vaker op dit blog neerstrijkt, weet dat ik een haat-liefdeverhouding heb met de supermarkt van Colruyt. Ik pleeg er maandelijks ongeveer zeshonderd euro te spenderen, maar ik er in steeds mindere mate aan mijn gerief. Ze rommelen maar wat aan, zoals ik al vermeldde in een eerder schrijfsel: Het gestoethaspel van Colruyt.
Er zijn nog steeds artikelen die ik er eertijds regelmatig kocht, maar nu opeens en zonder aanwijsbare reden uit het aangeboden assortiment verdwenen zijn, zoals onder meer:
─ Scampi diabolique in de diepvriesafdeling
─ Schorseneren in de diepvriesafdeling
─ Alaska Pollak in de diepvriesafdeling
─ Bereid stoofvlees in de slagerij
─ Mokka-ijshoorntjes van Boni
Er ontbreken eveneens een aantal artikelen in het assortiment, die ik graag zou kopen als ze me zouden aangeboden worden, wat dus niet het geval is:
─ Witbier van Hoegaarden in blik
─ Sausen van Pauwels
─ Mosterd van Wostyn (nota bene een streekproduct dat nauwelijks vijf kilometer verderop geproduceerd wordt en ongetwijfeld de beste mosterd is van Vlaanderen en belendende percelen, maar geen genade ondervindt bij de achterlijke ezelsveulens van Colruyt).
Dientengevolge ben ik genoodzaakt, indien al niet gedwongen, om naar een supermarkt van Delhaize uit te wijken, waar het assortiment dusdanig uitgebreid is dat ik er alles naar mijn gading vind en … het mag gezegd … waar het fruit en de groentes van een veel betere kwaliteit zijn dan het nauwelijks te vreten aanbod van Colruyt.
Het kan nooit lang meer duren voor ik mijn maandelijkse zeshonderd euro integraal bij Delhaize spendeer.
Meneer spreekt talen ─ 2
‘Roma victrix’ ─ Rome overwinnaar ─ triomfeerde Bart De Wever met keizerlijke allures na zijn verkiezingsoverwinning. Hij dobberde in het kielzog van zijn duidelijk in het gareel lopende zoon, die op toepasselijke wijze een totem torste: een adelaar boven het opschrift SPQR ─ Senatus Populesque Romanus ofte De senaat en het volk van Rome ─ .
Zeg mannen, kan het niet wat bescheidener? Ik dacht trouwens dat ik in Vlaanderen woonde. Wat een pretentie van een heerschap dat van zichzelf denkt dat hij een Romeinse keizer om niet te zeggen een godsgeschenk is. Spaar ons! Als hij eerlang ook nog de premier van Belgenland wordt, zijn we nog niet jarig. Hij heeft Vlaanderen verkwanseld ─ ik bedoel verraden ─ en nu zal hij met zijn ongewijde tengels ook nog België naar de filistijnen helpen.
Ik ben al jaren lid van N-VA, maar dat zal weldra tot het verleden behoren, vrees ik. Ik heb het niet zo voor dat soort pauwige trots en de aanstelleritis van mensen die te hoog vliegen op geleende vleugels.
Bart De Wever mag dan misschien een krul meer in zijn staart hebben dan een gewoon mens, maar hij is en blijft grote kak op een klein potje.
Deskundologe
Ik heb niet zo’n vreselijk hoge pet op van reclame in het algemeen en clips in het bijzonder. Het overgrote deel ervan zijn stuntelig in elkaar gehikt en beantwoordden zelfs niet aan mijn nochtans geringe verwachtingen: te idioot om te helpen donderen, laat staan om voor de duivel te dansen. Ze zijn lauwe limonade met een rietje. Er is geen kraak of heerlijkheid aan.
Ruim een decennium geleden heb ik hier al een onnozele slogan van Président vermeld: lees hieromtrent ‘In de zijstraatjes van het Nederlands – 4′. Ze prezen namelijk hun kazen – zowel camembert als brie – aan met de slogan: “Geniet met plezier van het leven.” Ik vroeg me toen af of men ook zonder plezier van iets kon genieten en dat doe ik nu nog steeds, want Président is hardleers en volhardt in de boosheid: ze blijven ons met die idiote slogan om de oren slaan.
Ondertussen zit ik me al enige tijd te verbazen over hetgeen waarop de boter van Balade de kijker vergast.
Je hoort een kind dat aan zijn moeder vraagt:
“Mama, wat is dat, opgeklopte boter van Balade?”
De moeder, in al haar wijsheid, antwoordt:
“Dat is een opgeklopte structuur.”
Zoiets kun je toch onmogelijk verzinnen. Opgeklopte boter … dat is een opgeklopte structuur. Ga nu toch gauw op het dak zitten! Met zo’n tekst en uitleg kun je als kind uitpakken.
Onwetendheid is de moeder van de betovering.
Wie dergelijke nonsens bedenkt ─ en er wellicht dik voor betaald wordt ─ mag van mij in een moeras zakken, of mild gestenigd worden, of korte armpjes krijgen, zodat hij zich niet kan krabben als er mieren in zijn kloten bijten.
Er is een heer gestorven
Gedurende meer dan twintig jaar onderhield ik een uitstekende relatie met mijn huisdokter/lijfarts. Ooit was ik zijn allereerste klant/patiënt en sindsdien kon ik hem zaken toevertrouwen, die ik nooit met iemand deelde. Hij van zijn kant vertelde me ook dingen die eigenlijk tot de persoonlijkere sfeer behoorden. We waren niet echt vrienden, maar het scheelde toch niet veel.
De man was achtenveertig jaar jong, twee keer getrouwd, vader van vier veelbelovende kinderen en hij had een bloeiende praktijk uitgebouwd.
En toch is hij op een recente zondagavond totaal onverwacht uit het leven gestapt, door … onder een trein te springen.
Wat moet een weldenkend mens daar nu mee? Zich afvragen of je als arts geen elegantere, minder doortastende manier kunt bedenken om er de brui aan te geven? Dat is alleszins wat ik doe.