Tag: winkelen

Een niet zo heuglijk afscheid

Laagvlieger

Eergisteren was mijn televisie jarig. Vijftien jaar! Dat kan tellen voor een toestel ─ een zogeheten ‘flatscreen’ ─ waarvan men beweert dat tien jaar een respectabele, om niet te zeggen gezegende leeftijd zou zijn.

Gisteren, amper één dag na die verjaardag, gaf ze ─ televisies behoren volgens mij tot de vrouwelijke kunne ─ er evenwel plotsklaps de brui aan. Ze deed dat niet op spectaculaire wijze. Nee, ik zat gemoedelijk te kijken naar hetgeen ze tentoonspreidde toen ze opeens een ontploffinkje produceerde, nu ja, ontploffinkje, laten we zeggen een voor haar doen een nogal onchristelijk geluidje ─ pets! ─ en van de weeromstuit uitdoofde.

Tja, daar stond ik dan met mijn goeie gedrag. Ik stuiterde wat rond als een pingpongbal, maar vervolgens bleef ik niet bij de pakken neerzitten en nam een kloek besluit: ik begaf me op internet en bestelde een nieuwe televisie, van Sony, inclusief een ding dat soundbar heette. Aangezien ik een compositie voor twee linkerhanden ben en zelfs als ik op stoot ben een kerk op zijn toren zou zetten, maakte ik meteen gebruik van het aanbod van het bedrijf in kwestie, om niet alleen voor de levering in te staan, maar ook voor de installatie te zorgen, zij het tegen betaling van vijfenzeventig euro.

Binnen de kortste keren deelde men me per e-mail mee dat zowel de levering als de installatie reeds de daaropvolgende dag zouden gebeuren, meer bepaald tussen vijf over elf en vijf minuten na de middag, hetgeen ik een nogal onnozele tijdsaanduiding vond. Van mij mocht dat gerust elf en twaalf uur geweest zijn.

’s Anderendaags … Twaalf uur. Eén uur? Twee uur. Drie uur … en geen mens te zien of te horen. Hoe was het gods ter wereld mogelijk?! Ik begon het al danig op mijn teringtietjes te krijgen. Pas om vier uur daagden zowel mijn televisie als de installateur ervan op. Hèhè!
“Ik heb me vanmorgen overslapen en daardoor worstel ik nu met vertraging”, bekende de man met verfrissende eerlijkheid.

Ik vergaf het hem. Tenslotte had hij als excuus van alles kunnen verzinnen ─ file, panne, lekke band, overstekend wild ─ maar hij had zich overslapen … en dat kan iedereen overkomen.

Aanvankelijk was ik van plan geweest om het bedrijf in kwestie genadeloos de mantel uit te vegen, maar als hun werknemer de euvele moed had om zich niet achter leugens te verschansen, wilde ik graag de hand over het hart strijken en doen alsof mijn neus bloedde …

… al hadden ze me natuurlijk wel even kunnen waarschuwen dat er een vertraging zat aan te komen, of me achteraf een excuusje kunnen aanbieden, maar daar zijn ze kennelijk te ‘cool’ en te ‘blue’ voor.

Dan heb je eens goed veel centen in je zak

Sprokkels

In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, bevindt er zich een automaat, waaraan men allerhande levensmiddelen en voedingswaren kan ontfutselen.

Dat is vanzelfsprekend buitengewoon handig, tenminste als je over contant geld beschikt en meer bepaald over muntstukken, of coupures van vijf, tien of twintig euro. Met biljetten van vijftig euro, of hoger, vang je er bot en ook betaalkaarten komen er niet in de gratie.

In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, bevindt er zich evenwel geen flappentap: een automaat waaraan men bankbiljetten kan ontfutselen. Ik moet me zo maar eventjes zeven kilometer verplaatsen – enkele reis – om aan mijn trekken te komen en een betaalmiddel te verwerven, waarmee ik onze lokale automaat kan overhalen tot het spuien van aardappelen, of eieren, of aardbeien, of appelen, of kaas, of… Nu ja, van alles eigenlijk, maar volgens mijn moeder zaliger is van alles kippenstront … en dat kan die automaat me niet bezorgen.

“Le vrai luxe n’est pas d’avoir de l’argent, mais de savoir en profiter.”

De bevoegde diensten

Habberdegrieks

Naast allerhande Vlaamse ‘briel’, ‘fietjefak’ en ‘bucht’ ─ ofte Nederlandse rommel ─ bewaar ik in mijn garage ook een voorraad strooivoer voor vogels, waarmee ik de gevleugelde en bijwijlen fraai concerterende bezoekers van mijn tuin probeer te verwennen, zoals ik daar al eerder gewag van maakte in ‘Mijn gevederde vrienden’.

Helaas hebben vraatzuchtige roofdieren deze voedselbron ontdekt. Gelukkig zijn dat geen leeuwen of tijgers, maar knagend ongedierte … meer bepaald de mus musculus, bij ons beter bekend als de huismuis. Dat gespuis verschaft zich probleemloos toegang tot de papieren zakken, waarin men deze graansoorten pleegt onder te brengen, met alle gevolgen van dien.

Ik zag me derhalve genoodzaakt om robuustere verpakkingen aan te schaffen, dus bestelde ik via internet twee kloeke pvc-kuipen van elk zeventig liter inhoud.

De dag van de aangekondigde levering ervan brak aan, maar ik wachtte tevergeefs op het verschijnen van de koerier, zodat ik noodgedwongen de hele dag met mijn tenen moest spelen, mompelend ‘wel godverdomme hier en gunter!’.

De leverancier dook ’s anderendaags op en hij gedroeg zich bepaald bokkinezig, omdat hij geen twee bijna vederlichte afvaltonnen bij me diende neer te poten, maar een paar hangtoiletten van loodzwaar porselein met bijhorende bril en deksel. Ik stond erbij en ik keek ernaar alsof de Moedermaagd aan me verscheen.

Er volgde een lawine van telefoongesprekken en e-mails met foto’s, waarna men me mededeelde dat men de onverkwikkelijke affaire aan de bevoegde diensten zou overmaken. Zie, ik krijg wat van die bevoegde diensten, waarmee iedereen die tegenwoordig in de fout gaat je om de oren slaat en als paraplu openklapt.

Nu wacht ik nieuwsgierig en enigszins ongeduldig op het vervolg dat men hieraan zal breien. Ik wil vuilnisbakken. Geen porseleinen pony’s.

Is ‘t nu gedaan, ja?!

Humeurpijn

Mijn nogal eigengereide auto liet het afweten, dus begaf ik me met de fiets, geplaagd door opwindende windvlagen, naar een zes kilometer verderop gelegen supermarkt, waar ik geconfronteerd werd met een onvoorstelbaar aantal lege rekken ─ alsof ik onverhoeds in de Gazastrook of een onderontwikkeld land terechtgekomen was ─ waardoor ik absoluut niet aan mijn trekken kwam en grotendeels onverrichter zake diende huiswaarts te keren, opnieuw humeurige windvlagen trotserend.

Kijk mensen, daar krijg je toch een kunstkop van. Als dat het resultaat is van al dat boerenprotest voel ik me absoluut niet geneigd om die luiden nog langer te steunen. Weten jullie wat ze wat mij betreft kunnen krijgen, die boeren?

  • de donkerbruine tering
  • de kledderkramp
  • de kouwe koorts
  • de pip
  • de pleuris
  • de vellen
  • de vliegende tering
  • de wratten
  • een bult
  • een staart
  • het aan hun lip
  • het bloedspeen
  • het falderappes
  • het leplazarus
  • het schijt
  • het zeepokkenlazarus
  • de klere
  • het slingerschijt 

Zonder de boeren, geen voedsel, zeggen ze.
Met de boeren ook niet.

De teloorgang van Colruyt

Laagvlieger

Op internet slaat Colruyt me voortdurend om de oren met dit bericht:

Colruyt2

Nu ben ik sinds jaar en dag klant bij dat bedrijf, waar ik maandelijks een slordige vijfhonderd euro besteed, al gebeurt dat de laatste tijd met aanzienlijk minder enthousiasme.Ze laten immers steeds vaker steken vallen:

─  artikelen die ik pleeg aan te schaffen, verdwijnen plots en onaangekondigd uit het assortiment en keren nooit meer terug;
─ het aantal lege rekken neemt stelselmatig toe, naar verluidt omdat ze bij leveranciers niet de gewenste prijs kunnen bedingen;
─  de kwaliteit van wat ze aan fruit en groente aanbieden, laat zeer te wensen over.

Bij mijn laatste bezoek kocht ik onder meer:
– Pruimen … die gewoon niet te pruimen waren.
– Witte druiven … die enkel als pitloze variant beschikbaar waren en waar kraak noch smaak aan zat. Echt een foute hap.
– Gele kiwi’s … die pas na een eeuwigheid rijp zijn en zelfs dan nog een lamentabel resultaat opleveren.
– Bananen … die weliswaar eetbaar zijn, maar geenszins het niveau van Chiquita of Fyffes halen.

Colruyt betrekt fruit en groente grotendeels bij een handelaar die Papillon heet en uitpakt met een nogal onnozele slogan: “fruitzinnig lekker fruit”.

Fruitzinnig lekker?! Hoe verzinnen ze het en daar klopt dus geen ene donder van. Minderwaardig spul, dat is wat ze verkopen.

Ik ga voortaan wel naar een groenteboer.

Vieze hoest’n

Laagvlieger

Toen ik per internet het door Colruyt aangeboden assortiment raadpleegde, teneinde mijn boodschappenlijst te redigeren, kwam ik tot de ontdekking dat men in hun slagerij ook bereid konijn kon krijgen.

Ik begon gelijk te likkebaarden en te watertanden, want mijn geheugen keerde gretig terug naar een zalig vroeger, waarin mijn koninklijk kokende moeder, toen ze nog leefde en beroepshalve een meer dan voortreffelijke kokkin was, op onnavolgbare wijze konijn bereidde. Mensen kinderen, dat was smullen! Onvergetelijke klokspijs.

Er stak meteen een ‘vieze hoeste’ bij me op, want zo noemen we een vieze goesting, ofte rare trek in West-Vlaanderen. Ik liet me dus verleiden om in Colruyt 0,714 gram bereid konijn aan te schaffen en daar € 13,55 voor neer te tellen.

Thuis vertrouwde ik het stoffelijk en geprepareerd overschot van dat knaagdier toe aan de microgolfoven en probeerde niet aan het lieftallige wezentje te denken, dat zich voor mijn ‘vieze hoeste’ opgeofferd had.

Het resultaat viel dik tegen en leek eigenlijk nergens op. Het is niet dat ik een verwend verhemelte heb, maar ik heb zelden smakelozer voedsel op mijn bord gekregen. Kataas. Een heel smerige hap.

Als de slagers van Colruyt iets niet beheersen, dan is dat volgens mij toch zeker de ars culinaria: de kunst van het fijne koken.

Konijn van Colruyt: eens en nooit weer!

Mossel noch vis

Laagvlieger

Tijdens de voorbije zomer heb ik herhaaldelijk gepoogd om me aan het verorberen van Zeeuwse mosselen te verlustigen. Hoewel ik niet bepaald buitensporige eisen aan het bereiden van die weekdieren stel, ben ik er tot op heden ─ de herfst is inmiddels begonnen ─ niet in geslaagd om die in eigen keuken klaar te … eh … stomen.

Ik heb nochtans niet meer nodig dan mosselen ─ uiteraard ─ mosselkruiden, mosselgroenten en mosselsaus. Die ingrediënten vind ik normaliter allemaal bij Colruyt, waar ik zoals bekend al mijn aankopen pleeg te plegen, maar dit jaar laat dat bedrijf  steeds vaker steken vallen, waardoor ik er niet meer aan mijn trekken kom. Ik heb dat hier al eerder aangekaart, maar ik krijg het er nu toch echt op mijn teringtietjes van.

Iedere keer ontbreekt er immers een element van dat voor mij essentiële kwartet in hun winkelrekken. Eerst waren de kruiden niet beschikbaar. Daarna ontbraken de groenten. Vervolgens was de saus nergens te bespeuren en verleden week gaven zowel de kruiden, de groenten en de saus acte de présence, maar de mosselen gaven ‘acte de absence’ en schitterden door afwezigheid. Naar verluidt was de hele voorraad bedorven geraakt en dientengevolge weggegooid.

Ja zeg, Colruyt … schei nu eindelijk eens uit met dat gekleuter! Ik ben steeds vaker ontevreden met wat jullie doen, of juist niet doen, en als jullie zo doorgaan zal ik de ongeveer zevenhonderd euro die ik maandelijks bij jullie besteed voortaan elders verkwisten.

In ‘den Aldi’ bijvoorbeeld.

Blij met een dode mus ─ 2

Laagvlieger

Die van Colruyt hebben me nog maar eens bij mijn pietje (zeg maar piet).

Er tuimelde een van hun reclamefolders bij me in de bus en ik feuilleteerde die, om uit te vogelen of er misschien wat te kadijzen viel.

En ja hoor! Als je een dozijn blikken pils van Crystal kocht, kreeg je zo maar eventjes vijftig procent korting. Jawadde!

cristal

Nu ben ik niet echt een liefhebber van pils – doe mij maar een Hoegaarden – maar als ik toch een biertje wil likken, verkies ik het vocht van Crystal, dus kon ik dat aanbod niet laten lopen.

Ik opende het boodschappenlijstje dat ik op de app van Colruyt bijhoud en …

cristal2

Nu nog mooier! Kijk, ze moeten me niet verleiden met faveurtjes die ik niet op de kop kan tikken, want dan schiet ik uit mijn slof, maar ik hield me in en stuurde hun klantendienst een mail, om ze op kordate wijze, maar toch beleefd op dat schoonheidsfoutje te wijzen.

Denken jullie dat ze me van antwoord gediend hebben? Wat zouden ze! Ik ben tenslotte maar een simpel zieltje, die maandelijks een schamele vijfhonderd euro in hun winkeltje besteed.

Ik moet me inhouden of Uilenvlucht vliegt voortaan naar den Aldi, naar Lidl, Jumbo, Carrefour, AH, Delhaize …

De achterlijkste koeriersdienst: DPD

Habberdegrieks

Ik hou er absoluut niet van om langs en in winkels te lanterfanten. Ik vertoon immers de energie van een gestrande kwal en ben regelmatig nog luier dan een pamper. Daarom bestel ik nogal eens wat via internet. De levering ervan verloopt vrijwel altijd rimpelloos, behalve dan als het koeriersbedrijf DPD ervoor moet instaan, want dan is er gegarandeerd stront aan de knikker. Heremijntijd, wat is dat een kutbedrijf!

Onlangs kocht en betaalde ik twee artikelen in een webwinkel. De levering van artikel 1 resulteerde in de volgende e-mail:

DPD1

Ze hebben helemaal niets geprobeerd! Ik ben de hele dag niet uit mijn huis geweest, maar de chauffeur van DPD heeft zich om wat voor reden ook ─ vermoedelijk uit luiheid ─ niet de moeite getroost om zich te mijnent aan te melden. Hij heeft mijn bestelling doodgemoedereerd in een afhaalpunt gedumpt, waarvan ze me niet eens vertelden welk afhaalpunt dat was.

Wat doet een mens in zo’n geval? Dan telefoneer je naar de dader natuurlijk. Bij DPD kan dat evenwel enkel via een betalend nummer, hetgeen vanzelfsprekend uitermate klantvriendelijk is. Ik belandde veertien minuten in de wacht, à dertig cent per minuut, en kreeg toen een vrouwmens aan de lijn, die aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd had. Die zurkeltrut wist van kikken noch mikken en van toeten noch blazen, zodat ik me genoodzaakt zag het gesprek stop te zetten voor ik vierkant uit mijn dak ging. Christene zielen, wat een seut!

Een paar dagen later belandde het volgende bericht in mijn mailbox, in statig Frans weliswaar, want Nederlands en Vlaams zijn voor het klootjesvolk:

DPD1bis

Nog dezelfde dag kreeg mijn oprit een bestelwagen over de kasseien en werd het eigengereide, niet leverbare (non livrable) artikel alsnog aan me bezorgd, door een chauffeur die geen Nederlands sprak of verstond.

De levering van het tweede artikel had eveneens nogal wat voeten in de aarde en verrassingen in petto, want ik kreeg het volgende medegedeeld:

DPD2

Dat spoorloze pakket werd diezelfde middag bij me thuis gebracht, wederom door een chauffeur voor wie het Nederlands Chinees was.

Maak het een beetje! Kijk, beste mensen, als ik nog wat koop op internet wil ik vooraf weten wie de levering ervan zal uitvoeren. Als dat DPD is, gaat het feest niet door en de bestelling evenmin. Ja zeg, ik ben me daar gekke Gerrit op een houtvlot en een haartje betoeterd!