Gedurende meer dan twintig jaar onderhield ik een uitstekende relatie met mijn huisdokter/lijfarts. Ooit was ik zijn allereerste klant/patiënt en sindsdien kon ik hem zaken toevertrouwen, die ik nooit met iemand deelde. Hij van zijn kant vertelde me ook dingen die eigenlijk tot de persoonlijkere sfeer behoorden. We waren niet echt vrienden, maar het scheelde toch niet veel.
De man was achtenveertig jaar jong, twee keer getrouwd, vader van vier veelbelovende kinderen en hij had een bloeiende praktijk uitgebouwd.
En toch is hij op een recente zondagavond totaal onverwacht uit het leven gestapt, door … onder een trein te springen.
Wat moet een weldenkend mens daar nu mee? Zich afvragen of je als arts geen elegantere, minder doortastende manier kunt bedenken om er de brui aan te geven? Dat is alleszins wat ik doe.
