Categorie: Laagvlieger

Niet het laatste broodje in Hongerstad

Laagvlieger

Wie vaker op dit blog neerstrijkt, weet dat ik een haat-liefdeverhouding heb met de supermarkt van Colruyt. Ik pleeg er maandelijks ongeveer zeshonderd euro te spenderen, maar ik er in steeds mindere mate aan mijn gerief. Ze rommelen maar wat aan, zoals ik al vermeldde in een eerder schrijfsel: Het gestoethaspel van Colruyt.

Er zijn nog steeds artikelen die ik er eertijds regelmatig kocht, maar nu opeens en zonder aanwijsbare reden uit het aangeboden assortiment verdwenen zijn, zoals onder meer:
─ Scampi diabolique in de diepvriesafdeling
─ Schorseneren in de diepvriesafdeling
─ Alaska Pollak in de diepvriesafdeling
─ Bereid stoofvlees in de slagerij
─ Mokka-ijshoorntjes van Boni

Er ontbreken eveneens een aantal artikelen in het assortiment, die ik graag zou kopen als ze me zouden aangeboden worden, wat dus niet het geval is:
─ Witbier van Hoegaarden in blik
─ Sausen van Pauwels
mosterd─ Mosterd van Wostyn (nota bene een streekproduct dat nauwelijks vijf kilometer verderop geproduceerd wordt en ongetwijfeld de beste mosterd is van Vlaanderen en belendende percelen, maar geen genade ondervindt bij de achterlijke ezelsveulens van Colruyt).

Dientengevolge ben ik genoodzaakt, indien al niet gedwongen, om naar een supermarkt van Delhaize uit te wijken, waar het assortiment dusdanig uitgebreid is dat ik er alles naar mijn gading vind en … het mag gezegd … waar het fruit en de groentes van een veel betere kwaliteit zijn dan het nauwelijks te vreten aanbod van Colruyt.

Het kan nooit lang meer duren voor ik mijn maandelijkse zeshonderd euro integraal bij Delhaize spendeer.

Meneer spreekt talen ─ 2

Laagvlieger

‘Roma victrix’ ─ Rome overwinnaar ─ triomfeerde Bart De Wever met keizerlijke allures na zijn verkiezingsoverwinning. Hij dobberde in het kielzog van zijn duidelijk in het gareel lopende zoon, die op toepasselijke wijze een totem torste: een adelaar boven het opschrift SPQR ─ Senatus Populesque Romanus ofte De senaat en het volk van Rome ─ .

Zeg mannen, kan het niet wat bescheidener? Ik dacht trouwens dat ik in Vlaanderen woonde. Wat een pretentie van een heerschap dat van zichzelf denkt dat hij een Romeinse keizer om niet te zeggen een godsgeschenk is. Spaar ons! Als hij eerlang ook nog de premier van Belgenland wordt, zijn we nog niet jarig. Hij heeft Vlaanderen verkwanseld ─ ik bedoel verraden ─ en nu zal hij met zijn ongewijde tengels ook nog België naar de filistijnen helpen.

Ik ben al jaren lid van N-VA, maar dat zal weldra tot het verleden behoren, vrees ik. Ik heb het niet zo voor dat soort pauwige trots en de aanstelleritis van mensen die te hoog vliegen op geleende vleugels.

Bart De Wever mag dan misschien een krul meer in zijn staart hebben dan een gewoon mens, maar hij is en blijft grote kak op een klein potje.

Deskundologe

Laagvlieger

Ik heb niet zo’n vreselijk hoge pet op van reclame in het algemeen en clips in het bijzonder. Het overgrote deel ervan zijn stuntelig in elkaar gehikt en beantwoordden zelfs niet aan mijn nochtans geringe verwachtingen: te idioot om te helpen donderen, laat staan om voor de duivel te dansen. Ze zijn lauwe limonade met een rietje. Er is geen kraak of heerlijkheid aan.

Ruim een decennium geleden heb ik hier al een onnozele slogan van Président vermeld: lees hieromtrent ‘In de zijstraatjes van het Nederlands – 4′. Ze prezen namelijk hun kazen – zowel camembert als brie – aan met de slogan: “Geniet met plezier van het leven.” Ik vroeg me toen af of men ook zonder plezier van iets kon genieten en dat doe ik nu nog steeds, want Président is hardleers en volhardt in de boosheid: ze blijven ons met die idiote slogan om de oren slaan.

Ondertussen zit ik me al enige tijd te verbazen over hetgeen waarop de boter van Balade de kijker vergast.
Je hoort een kind dat aan zijn moeder vraagt:
“Mama, wat is dat, opgeklopte boter van Balade?”
De moeder, in al haar wijsheid, antwoordt:
“Dat is een opgeklopte structuur.”

Zoiets kun je toch onmogelijk verzinnen. Opgeklopte boter … dat is een opgeklopte structuur. Ga nu toch gauw op het dak zitten! Met zo’n tekst en uitleg kun je als kind uitpakken.

Onwetendheid is de moeder van de betovering.

Wie dergelijke nonsens bedenkt ─ en er wellicht dik voor betaald wordt ─ mag van mij in een moeras zakken, of mild gestenigd worden, of korte armpjes krijgen, zodat hij zich niet kan krabben als er mieren in zijn kloten bijten.

Eén keer, nooit weer

Laagvlieger

limelon

Op zoek naar gezonde versnaperingen kuierde ik wat rond in de groente- en fruitafdeling van een grootwarenhuis en daar stond ik plots oog in oog met een groengele bol, zijnde een mij onbekende vrucht, die naar de naam Limelon luisterde en naar verluidt een combinatie was van meloen en limoen, hetgeen resulteerde in een ‘juicy melon with a touch of lime’ of ook nog ’the most refreshing melon on the market’.

Ik vertaal dit even voor de schaarse Engels-onkundigen onder jullie:
– een sappige meloen met een vleugje limoen;
– de meest verfrissende meloen op de markt.

Het spreekt vanzelf dat ik ─ altijd in voor nieuwe ervaringen op alle gebied ─ zo’n intrigerende bol naar de kassa transporteerde. De dame ─ juffrouw ─ die daar de dienst uitmaakte en niettegenstaande de door haar tentoongespreide vingervlugheid ─ ik heb slomere kassabediendes meegemaakt ─ nog de tijd vond om op luchtige wijze een babbel met haar klanten te voeren, verbaasde zich eveneens over deze vrucht, want ze zei:
“De hemel mag weten hoe ze erin slagen om een meloen met een limoen te verenigen.”
Ik wist het ook niet en ik vroeg het me eveneens af.

Thuis heb ik die merkwaardige en ‘supersappige dorstlesser’ meedogenloos vermoord en geproefd. Tja, laaiend enthousiast ben ik er niet over. Ik hou van limoenen en meloenen vind ik om te zoenen, maar samen … nee, toch maar niet. Geen gelukkig huwelijk.

Ik zal me van mijn lieve levensdagen geen Limelon meer aanschaffen. Dat weet ik wel zeker.

Een niet zo heuglijk afscheid

Laagvlieger

Eergisteren was mijn televisie jarig. Vijftien jaar! Dat kan tellen voor een toestel ─ een zogeheten ‘flatscreen’ ─ waarvan men beweert dat tien jaar een respectabele, om niet te zeggen gezegende leeftijd zou zijn.

Gisteren, amper één dag na die verjaardag, gaf ze ─ televisies behoren volgens mij tot de vrouwelijke kunne ─ er evenwel plotsklaps de brui aan. Ze deed dat niet op spectaculaire wijze. Nee, ik zat gemoedelijk te kijken naar hetgeen ze tentoonspreidde toen ze opeens een ontploffinkje produceerde, nu ja, ontploffinkje, laten we zeggen een voor haar doen een nogal onchristelijk geluidje ─ pets! ─ en van de weeromstuit uitdoofde.

Tja, daar stond ik dan met mijn goeie gedrag. Ik stuiterde wat rond als een pingpongbal, maar vervolgens bleef ik niet bij de pakken neerzitten en nam een kloek besluit: ik begaf me op internet en bestelde een nieuwe televisie, van Sony, inclusief een ding dat soundbar heette. Aangezien ik een compositie voor twee linkerhanden ben en zelfs als ik op stoot ben een kerk op zijn toren zou zetten, maakte ik meteen gebruik van het aanbod van het bedrijf in kwestie, om niet alleen voor de levering in te staan, maar ook voor de installatie te zorgen, zij het tegen betaling van vijfenzeventig euro.

Binnen de kortste keren deelde men me per e-mail mee dat zowel de levering als de installatie reeds de daaropvolgende dag zouden gebeuren, meer bepaald tussen vijf over elf en vijf minuten na de middag, hetgeen ik een nogal onnozele tijdsaanduiding vond. Van mij mocht dat gerust elf en twaalf uur geweest zijn.

’s Anderendaags … Twaalf uur. Eén uur? Twee uur. Drie uur … en geen mens te zien of te horen. Hoe was het gods ter wereld mogelijk?! Ik begon het al danig op mijn teringtietjes te krijgen. Pas om vier uur daagden zowel mijn televisie als de installateur ervan op. Hèhè!
“Ik heb me vanmorgen overslapen en daardoor worstel ik nu met vertraging”, bekende de man met verfrissende eerlijkheid.

Ik vergaf het hem. Tenslotte had hij als excuus van alles kunnen verzinnen ─ file, panne, lekke band, overstekend wild ─ maar hij had zich overslapen … en dat kan iedereen overkomen.

Aanvankelijk was ik van plan geweest om het bedrijf in kwestie genadeloos de mantel uit te vegen, maar als hun werknemer de euvele moed had om zich niet achter leugens te verschansen, wilde ik graag de hand over het hart strijken en doen alsof mijn neus bloedde …

… al hadden ze me natuurlijk wel even kunnen waarschuwen dat er een vertraging zat aan te komen, of me achteraf een excuusje kunnen aanbieden, maar daar zijn ze kennelijk te ‘cool’ en te ‘blue’ voor.

Haast u langzaam

Laagvlieger

Ik had een afspraak met mijn in een ziekenhuis gevestigde oogarts om 10 uur.

Om 9:45 uur was ik present, want ik voer stiptheid hoog in het vaandel. Ik kan me niet herinneren dat er ooit iemand op me heeft moeten wachten. Ik weet wel zeker van niet.

Anderhalf uur later, om 11:30 uur, was ik eindelijk aan de beurt. Ik kon ondertussen wel kotsen van opwinding en was zo gespannen als het elastiek in mijn onderbroek (van een goed merk), want ik ben zowel een pietje precies als een pietje secuur.

Toen ik derhalve daaromtrent op beleefde wijze mijn ongenoegen kenbaar maakte, bleek dat ze in dat ziekenhuis dergelijke vertraging kennelijk normaal vonden, want ze beschouwden mij als een lastig persoon, die op alle slakken zout legde.

Wel dan, deze lastige persoon heeft lak aan zo’n onverschillige mentaliteit. Ik zal een andere oogarts kiezen, in een ander ziekenhuis.

Laten jullie zich vooral niet haasten! Festina lente!

Buitenlands gejengel

Laagvlieger

Ik keek zondag laatstleden met enige verstomming naar een ‘zangeres’ – met name Tuto Puoane – die in het televisieprogramma De Zevende Dag haar opwachting maakte en er een paar nummers uit haar nieuwe album – Wrapped in Rhythm – ten beste mocht geven. Nu ja, ten beste? Men kan me folteren met dit soort deunen.

Ik kan me toch echt niet voorstellen dat er zich op deze aardkloot mensen bevinden, die door deze ‘muziek’ dusdanig in vervoering raken dat ze ’te vierklauwe’ naar een winkel snellen om er zich dat album aan te schaffen.

Maar goed, het zal ongetwijfeld aan mij liggen. Ik heb namelijk de smaak en de finesse van een wrattenzwijn.

De teloorgang van Colruyt

Laagvlieger

Op internet slaat Colruyt me voortdurend om de oren met dit bericht:

Colruyt2

Nu ben ik sinds jaar en dag klant bij dat bedrijf, waar ik maandelijks een slordige vijfhonderd euro besteed, al gebeurt dat de laatste tijd met aanzienlijk minder enthousiasme.Ze laten immers steeds vaker steken vallen:

─  artikelen die ik pleeg aan te schaffen, verdwijnen plots en onaangekondigd uit het assortiment en keren nooit meer terug;
─ het aantal lege rekken neemt stelselmatig toe, naar verluidt omdat ze bij leveranciers niet de gewenste prijs kunnen bedingen;
─  de kwaliteit van wat ze aan fruit en groente aanbieden, laat zeer te wensen over.

Bij mijn laatste bezoek kocht ik onder meer:
– Pruimen … die gewoon niet te pruimen waren.
– Witte druiven … die enkel als pitloze variant beschikbaar waren en waar kraak noch smaak aan zat. Echt een foute hap.
– Gele kiwi’s … die pas na een eeuwigheid rijp zijn en zelfs dan nog een lamentabel resultaat opleveren.
– Bananen … die weliswaar eetbaar zijn, maar geenszins het niveau van Chiquita of Fyffes halen.

Colruyt betrekt fruit en groente grotendeels bij een handelaar die Papillon heet en uitpakt met een nogal onnozele slogan: “fruitzinnig lekker fruit”.

Fruitzinnig lekker?! Hoe verzinnen ze het en daar klopt dus geen ene donder van. Minderwaardig spul, dat is wat ze verkopen.

Ik ga voortaan wel naar een groenteboer.

Kakmadammen en truttebollen

Laagvlieger

Hieronder een rij van tien huppelkutten, in willekeurige volgorde, die stuk voor stuk aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd hebben en waar derhalve geen land mee te bezeilen valt:

  • Caroline Gennez;
  • Nicole de Moor;
  • Annelies Verlinden;
  • Gwendolyn Rutten;
  • Nadia Naji;
  • Sihame El Kaouakibi;
  • Lisbeth Imbo;
  • Laura Tesoro;
  • Anuna De Wever;
  • Greta Thunberg.

Ik vergeet er ongetwijfeld een niet gering aantal, maar die mogen later gewis een oneervolle vermelding van me verwachten.

Het zal nog eens zo gaan dat men me misogyne trekjes zal aanwrijven. Daarom zal ik eerlang, in een volgende bijdrage, een aantal piemeldragende schobbejakken, minkukels, pezewevers en rutsepeeuwers opvoeren en de revue laten passeren.