Tag: voedsel

Deskundologe

Ik heb niet zo’n vreselijk hoge pet op van reclame in het algemeen en clips in het bijzonder. Het overgrote deel ervan zijn stuntelig in elkaar gehikt en beantwoordden zelfs niet aan mijn nochtans geringe verwachtingen: te idioot om te helpen donderen, laat staan om voor de duivel te dansen. Ze zijn lauwe limonade met een rietje. Er is geen kraak of heerlijkheid aan.

Ruim een decennium geleden heb ik hier al een onnozele slogan van Président vermeld: lees hieromtrent ‘In de zijstraatjes van het Nederlands – 4′. Ze prezen namelijk hun kazen – zowel camembert als brie – aan met de slogan: “Geniet met plezier van het leven.” Ik vroeg me toen af of men ook zonder plezier van iets kon genieten en dat doe ik nu nog steeds, want Président is hardleers en volhardt in de boosheid: ze blijven ons met die idiote slogan om de oren slaan.

Ondertussen zit ik me al enige tijd te verbazen over hetgeen waarop de boter van Balade de kijker vergast.
Je hoort een kind dat aan zijn moeder vraagt:
“Mama, wat is dat, opgeklopte boter van Balade?”
De moeder, in al haar wijsheid, antwoordt:
“Dat is een opgeklopte structuur.”

Zoiets kun je toch onmogelijk verzinnen. Opgeklopte boter … dat is een opgeklopte structuur. Ga nu toch gauw op het dak zitten! Met zo’n tekst en uitleg kun je als kind uitpakken.

Onwetendheid is de moeder van de betovering.

Wie dergelijke nonsens bedenkt ─ en er wellicht dik voor betaald wordt ─ mag van mij in een moeras zakken, of mild gestenigd worden, of korte armpjes krijgen, zodat hij zich niet kan krabben als er mieren in zijn kloten bijten.

Eén keer, nooit weer

limelon

Op zoek naar gezonde versnaperingen kuierde ik wat rond in de groente- en fruitafdeling van een grootwarenhuis en daar stond ik plots oog in oog met een groengele bol, zijnde een mij onbekende vrucht, die naar de naam Limelon luisterde en naar verluidt een combinatie was van meloen en limoen, hetgeen resulteerde in een ‘juicy melon with a touch of lime’ of ook nog ’the most refreshing melon on the market’.

Ik vertaal dit even voor de schaarse Engels-onkundigen onder jullie:
– een sappige meloen met een vleugje limoen;
– de meest verfrissende meloen op de markt.

Het spreekt vanzelf dat ik ─ altijd in voor nieuwe ervaringen op alle gebied ─ zo’n intrigerende bol naar de kassa transporteerde. De dame ─ juffrouw ─ die daar de dienst uitmaakte en niettegenstaande de door haar tentoongespreide vingervlugheid ─ ik heb slomere kassabediendes meegemaakt ─ nog de tijd vond om op luchtige wijze een babbel met haar klanten te voeren, verbaasde zich eveneens over deze vrucht, want ze zei:
“De hemel mag weten hoe ze erin slagen om een meloen met een limoen te verenigen.”
Ik wist het ook niet en ik vroeg het me eveneens af.

Thuis heb ik die merkwaardige en ‘supersappige dorstlesser’ meedogenloos vermoord en geproefd. Tja, laaiend enthousiast ben ik er niet over. Ik hou van limoenen en meloenen vind ik om te zoenen, maar samen … nee, toch maar niet. Geen gelukkig huwelijk.

Ik zal me van mijn lieve levensdagen geen Limelon meer aanschaffen. Dat weet ik wel zeker.

Vroegrijp ─ 2

Ik koop mijn bananen altijd als die zich nog in enigszins groene toestand bevinden. Desalniettemin zijn die binnen de kortste keren ─ hooguit een week ─ rijp, om niet te zeggen overrijp.

Volgens internet moet je die wassen en de kop van de kam vervolgens met vochtig keukenpapier omwikkelen. Heb ik gedaan, maar bij mij sorteert dat bitter weinig effect en verhindert het allerminst een te snelle rijping.

Nu vraag ik me af hoe men erin slaagt om die vruchten uit verre, exotische contreien in gave en presentabele toestand tot bij ons te brengen. Als daar een trucje voor bestaat, wil ik me dat handigheidje bijzonder gaarne eigen maken.

Hoe doen ze dat?!

banaan

Dan heb je eens goed veel centen in je zak

In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, bevindt er zich een automaat, waaraan men allerhande levensmiddelen en voedingswaren kan ontfutselen.

Dat is vanzelfsprekend buitengewoon handig, tenminste als je over contant geld beschikt en meer bepaald over muntstukken, of coupures van vijf, tien of twintig euro. Met biljetten van vijftig euro, of hoger, vang je er bot en ook betaalkaarten komen er niet in de gratie.

In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, bevindt er zich evenwel geen flappentap: een automaat waaraan men bankbiljetten kan ontfutselen. Ik moet me zo maar eventjes zeven kilometer verplaatsen – enkele reis – om aan mijn trekken te komen en een betaalmiddel te verwerven, waarmee ik onze lokale automaat kan overhalen tot het spuien van aardappelen, of eieren, of aardbeien, of appelen, of kaas, of… Nu ja, van alles eigenlijk, maar volgens mijn moeder zaliger is van alles kippenstront … en dat kan die automaat me niet bezorgen.

“Le vrai luxe n’est pas d’avoir de l’argent, mais de savoir en profiter.”

Terloopse vaststellingen

Vanmorgen om 04.06 uur is de lente begonnen.

De chips van Croky zijn veel pittiger en lekkerder dan die van Lays. Doe er jullie voordeel mee.

Als je niet oppast, komt alles op den duur voor heimwee in aanmerking.

Naarmate je levensjaren verstrijken, wordt alles minder belangrijk.

Een probleem tussen de oren los je niet op met een operatie tussen de benen.

Ik ben ondertussen helemaal klaar met het idiote wokegedoe. Ik blijf bij negers, Kerstmis, Zwarte Piet …  edm.

Het zou een conditio sine qua non moeten zijn dat alle federale ministers en staatssecretarissen zich in beide landstalen kunnen verstaanbaar maken.

Ik ben weliswaar al jaren lid van N-VA, maar die zetten volgens mij weinig of zelfs geen zoden aan de Vlaamse dijk en verwezenlijken niets, zodat ik geneigd ben om op 9 juni toch maar op Vlaams Belang te stemmen. Doe mij maar een Barbara Pas.

Het is verbazingwekkend dat zelfs heel mooie mensen het nodig vinden om hun fraaie uiterlijk te verkwanselen met tatoeages, piercings en meer van die verminkingen.

De teloorgang van Colruyt

Op internet slaat Colruyt me voortdurend om de oren met dit bericht:

Colruyt2

Nu ben ik sinds jaar en dag klant bij dat bedrijf, waar ik maandelijks een slordige vijfhonderd euro besteed, al gebeurt dat de laatste tijd met aanzienlijk minder enthousiasme.Ze laten immers steeds vaker steken vallen:

─  artikelen die ik pleeg aan te schaffen, verdwijnen plots en onaangekondigd uit het assortiment en keren nooit meer terug;
─ het aantal lege rekken neemt stelselmatig toe, naar verluidt omdat ze bij leveranciers niet de gewenste prijs kunnen bedingen;
─  de kwaliteit van wat ze aan fruit en groente aanbieden, laat zeer te wensen over.

Bij mijn laatste bezoek kocht ik onder meer:
– Pruimen … die gewoon niet te pruimen waren.
– Witte druiven … die enkel als pitloze variant beschikbaar waren en waar kraak noch smaak aan zat. Echt een foute hap.
– Gele kiwi’s … die pas na een eeuwigheid rijp zijn en zelfs dan nog een lamentabel resultaat opleveren.
– Bananen … die weliswaar eetbaar zijn, maar geenszins het niveau van Chiquita of Fyffes halen.

Colruyt betrekt fruit en groente grotendeels bij een handelaar die Papillon heet en uitpakt met een nogal onnozele slogan: “fruitzinnig lekker fruit”.

Fruitzinnig lekker?! Hoe verzinnen ze het en daar klopt dus geen ene donder van. Minderwaardig spul, dat is wat ze verkopen.

Ik ga voortaan wel naar een groenteboer.

Mijn gevederde vrienden

voedertafelIn mijn hoedanigheid van dierenvriend in het algemeen, met een voorliefde voor al dan niet bontgevederde vogels, heb ik op mijn tuinterras voor die schepsels een gevaarte neergepoot, dat zowel een voedertafel als een drink- en badgelegenheid omvat.

Sindsdien pleeg ik de gevleugelden, die in groten getale mijn tuin met een bezoek vereren en mij wat kijkplezier verschaffen, iedere morgen fris water en een flinke portie strooivoer te verschaffen. Daar maken ze met zijn allen dankbaar ─ nu ja ─ gebruik van. Helaas krijg ik vooral duiven van diverse pluimage op visite en dat zijn buitengewoon vraatzuchtige wezens … maar goed, ze zijn ook iemands kindje.

Aanvankelijk kocht ik het strooivoer in Colruyt, aan € 3,19 per kilogram, maar dat was echt niet vol te houden. Mijn gasten verslonden maandelijks immers ruim twintig kilogram van die zaden en granen en dat ging me niet in mijn koude kleren zitten. Het kostte me klauwen geld en alleszins meer dan ik aan die lekkerbekjes wilde besteden. Om er me niet blauw aan te betalen zag ik me genoodzaakt uit te wijken naar een leverancier, waar ik het voedsel als het ware in familieverpakking kon krijgen, te weten 2 x 20 kg, aan huis geleverd voor € 46,95, hetzij € 1,17/kg. Nou moe, dat scheelde gelijk een ferme slok op een borrel.

Dientengevolge zullen we met zijn allen nog lang, tevreden en voldaan leven.

Vieze hoest’n

Toen ik per internet het door Colruyt aangeboden assortiment raadpleegde, teneinde mijn boodschappenlijst te redigeren, kwam ik tot de ontdekking dat men in hun slagerij ook bereid konijn kon krijgen.

Ik begon gelijk te likkebaarden en te watertanden, want mijn geheugen keerde gretig terug naar een zalig vroeger, waarin mijn koninklijk kokende moeder, toen ze nog leefde en beroepshalve een meer dan voortreffelijke kokkin was, op onnavolgbare wijze konijn bereidde. Mensen kinderen, dat was smullen! Onvergetelijke klokspijs.

Er stak meteen een ‘vieze hoeste’ bij me op, want zo noemen we een vieze goesting, ofte rare trek in West-Vlaanderen. Ik liet me dus verleiden om in Colruyt 0,714 gram bereid konijn aan te schaffen en daar € 13,55 voor neer te tellen.

Thuis vertrouwde ik het stoffelijk en geprepareerd overschot van dat knaagdier toe aan de microgolfoven en probeerde niet aan het lieftallige wezentje te denken, dat zich voor mijn ‘vieze hoeste’ opgeofferd had.

Het resultaat viel dik tegen en leek eigenlijk nergens op. Het is niet dat ik een verwend verhemelte heb, maar ik heb zelden smakelozer voedsel op mijn bord gekregen. Kataas. Een heel smerige hap.

Als de slagers van Colruyt iets niet beheersen, dan is dat volgens mij toch zeker de ars culinaria: de kunst van het fijne koken.

Konijn van Colruyt: eens en nooit weer!

Mossel noch vis

Tijdens de voorbije zomer heb ik herhaaldelijk gepoogd om me aan het verorberen van Zeeuwse mosselen te verlustigen. Hoewel ik niet bepaald buitensporige eisen aan het bereiden van die weekdieren stel, ben ik er tot op heden ─ de herfst is inmiddels begonnen ─ niet in geslaagd om die in eigen keuken klaar te … eh … stomen.

Ik heb nochtans niet meer nodig dan mosselen ─ uiteraard ─ mosselkruiden, mosselgroenten en mosselsaus. Die ingrediënten vind ik normaliter allemaal bij Colruyt, waar ik zoals bekend al mijn aankopen pleeg te plegen, maar dit jaar laat dat bedrijf  steeds vaker steken vallen, waardoor ik er niet meer aan mijn trekken kom. Ik heb dat hier al eerder aangekaart, maar ik krijg het er nu toch echt op mijn teringtietjes van.

Iedere keer ontbreekt er immers een element van dat voor mij essentiële kwartet in hun winkelrekken. Eerst waren de kruiden niet beschikbaar. Daarna ontbraken de groenten. Vervolgens was de saus nergens te bespeuren en verleden week gaven zowel de kruiden, de groenten en de saus acte de présence, maar de mosselen gaven ‘acte de absence’ en schitterden door afwezigheid. Naar verluidt was de hele voorraad bedorven geraakt en dientengevolge weggegooid.

Ja zeg, Colruyt … schei nu eindelijk eens uit met dat gekleuter! Ik ben steeds vaker ontevreden met wat jullie doen, of juist niet doen, en als jullie zo doorgaan zal ik de ongeveer zevenhonderd euro die ik maandelijks bij jullie besteed voortaan elders verkwisten.

In ‘den Aldi’ bijvoorbeeld.

Winterkost

In de supermarkt lagen er kerststollen wulps naar me te lonken. Nu ben ik danig verlekkerd op die feestelijke baksels, dus deponeerde ik nogal achteloos en vervuld van voorpret zo’n gevalletje in mijn kar.

Thuis kon ik niet snel genoeg mijn lusten botvieren en me aan die godenspijs verlustigen, dus rukte ik wellustig ─ drie keer ‘lust’ in één zin zal wellicht volstaan om mijn ingesteldheid weer te geven ─ het luidruchtige cellofaan open en ontbolsterde zodoende … geen verrukkelijke stollen, maar een kwartet dicht tegen elkaar aangeleunde, voor vogels bestemde vetbollen.

Daar was ik ook hoegenaamd niet blij mee. Kunnen jullie nagaan. Wat een verwarrende verpakking! De vogel voor wie het product bestemd is ─ vermoedelijk een mees ─ was enkel aan de onderkant te zien en dan nog op onopvallende wijze. Welke idioot krijgt het bovendien in zijn bolle kop om voor dieren bestemde artikelen in de onmiddellijke omgeving van de broodafdeling neer te poten?

Tja, ik begin warempel op de Belgische politici te lijken: nooit de hand in eigen boezem steken, maar steevast iemand anders de zwartepiet toespelen.