Tag: fietsen

Een onkuise deerne

Fietsend langs de Groene 62 botste ik plots ─ nu-ja, botste? ─ op een glanzend en koolzwart wezen van vrouwelijke kunne, die in haar blootste blootje langs de rand van het pad neergestreken was en daar ongegeneerd, want in volle glorie, te pronk zat.

pascale

Het spreekt vanzelf dat ik de remmen dichtkneep en halt hield, teneinde haar nader te aanschouwen, hoewel ik niet echt over een kennersblik beschik, maar wat niet is, kan komen. Luidens een zich in haar buurt bevindend informatiepaneel met tekst en uitleg bleek ze Pascale te heten en haar schepper was ene Irénée Duriez, die duidelijk wel over een kennersblik beschikt, al mag de hemel weten waarom hij haar daar in zo’n vrijgevochten, om niet te zeggen uitdagende pose neergepoot had.

Hoewel ik haar schroomvol tegemoet trad en op uitermate vriendelijke wijze probeerde een gesprek met haar aan te knopen, verwaardigde ze me niet met een blik, laat staan een woord. Dat heb je met die in hoge mate narcistische modellen.

Ik ben het dus maar letterlijk en figuurlijk afgetrapt, de toekomst in, op zoek naar welwillender personen, weg van die eigenzinnige en volgens mij zeer ontuchtige trut.

pascale2

Een pantagrueleske maaltijd

kip1In het met uitermate krakkemikkige fietspaden toegeruste Jabbeke, aan de rand van de weg die Brugge met Gistel verbindt en op strompelafstand van het Permekemuseum, botste ik tijdens het fietsen op een kraam, waar er je geen gebraden duiven in de mond vlogen, maar waar je wel gebraden kippen kon kopen.

Ik hield halt, stapte af, wachtte mijn beurt af en bestelde toen zo’n vogel.
─”Klein, medium of groot?” vroeg het meisje dat daar de dienst uitmaakte.
─”Groot!” sprak ik met een gulzige, om niet te zeggen vraatzuchtige mond.
Ik hou nogal veel van de knap en als ik mes en vork in stelling breng, moet je serieus de ijskast openzetten.

Het slachtoffer werd gewogen en absoluut niet te licht bevonden, want toen ik thuis de kassabon raadpleegde, bleek die ministruisvogel schoon aan de haak zo maar eventjes 1,616 kg te wegen. Het viel dan ook niet te verbazen dat ik er € 15,27 diende voor te betalen, maar ik was desalniettemin in hoge mate verbaasd, want het was veel meer dan ik verwachtte. Ik kreeg er weliswaar een gratis slaatje bij, al was dat niet echt een pleister op de wonde.

Terwijl ik thuis de kip uitpakte, struikelde mijn oog over het plastic tasje dat er omheen zat en waarop een in precieuze schoonschriftletters gedrukte boodschap mijn aandacht trok. Ik las:

kip2

gevolgd door de firmanaam.

Het weze mij toegestaan om dit allerminst een geslaagde slogan te vinden. Het onschuldige beest is tenslotte op brutale wijze vermoord en het lijkt me ongepast om daar gewag van te maken, teneinde er munt uit te slaan. Het scheelde echt niet veel of het bericht ontnam me mijn appetijt, maar zoals ik hierboven al schreef: ik heb een gulzige, om niet te zeggen vraatzuchtige mond.

Je zit er niet op te wachten

Gezapig fietsend langs en op een kruip-door-sluip-doorweggetje genoot ik uit volle borst van de milde kant van het leven, met een jarig gezicht en haast buiten kennis van verrukking. Ik had er mooi weer bij. De zon scheen met noeste vlijt en de mysterieus om zich heen woekerende natuur was een verzachtende omstandigheid.

Opeens, na een flauwe bocht, had iemand met grote, onbeholpen krijtletters zijn emotie op het asfalt gesmeten:

WIJ ZIJN ARM
HELP ONS

Een pijl daaronder wees naar een zanderig pad, dat zich door akkers en weiden perste en op het eerste gezicht niet van ophouden wist.

Ik stond even in dubio, maar besloot toen om van kromme haas te gebaren (Belgisch Nederlands volgens de betweters van van Dale)  en me niet om die hulpbehoevenden te bekommeren, ook al overtrad ik op die manier een wet:

“Schuldig verzuim houdt in dat men geen bijstand verleent op hulp verschaft aan een in nood verkerend persoon. Wie dat nalaat, riskeert een gevangenisstraf van acht dagen tot een jaar en een geldboete van €400 tot €4000.”

Nou moe, dat is niet gering en het bleef maar door mijn kop malen terwijl ik mijn weg vervolgde, tot er plots voor de zoveelste keer ─ ik ben inmiddels de tel kwijtgeraakt ─ een hond in mijn kielzog opdook, die me tientallen meters grommend achtervolgde en voortdurend naar mijn kuiten hapte. Ik begin dat nu toch langzamerhand beu te raken. Het zal nog eens zo gaan dat ik zo’n losgeslagen mormel, niettegenstaande mijn grote dierenliefde, een regelrechte doodschop geef.

Zou dat ook strafbaar zijn? Misschien kan ik voortaan beter thuisblijven en met mijn tenen spelen.

Een afdankertje

Ik heb me laten vertellen dat de omtrek van onze aardkloot 40.047 kilometer bedraagt. Als dat zo is ─ en ik zou niet weten waarom dat niet zo zou zijn ─ dan hebben mijn fiets en ik een gedenkwaardige prestatie verricht: we zijn namelijk samen als het ware rond onze bol gereden, zoals jullie op onderstaande foto kunnen zien.

aardomtrek

We hebben dit bravourestukje al met al zonder veel kleerscheuren bewerkstelligd. Het tuig heeft me slechts twee keer met een lekke band opgezadeld, hetgeen telkens door de niet zo bekwame, want uitermate lang op zich laten wachtende pechdienst van de VAB werd verholpen. Ik ben er ook maar twee keer mee gevallen en heb dus alle redenen om tevreden en dankbaar te zijn …

… maar ik ben nu eenmaal een ondankbaar stuk potvreten, dus heb ik me verleden week een spiksplinternieuw rijwiel aangeschaft: een niet zo goedkope tweetrapsraket van Gazelle, die toegerust is met talloze toeters en bellen.

Zodoende staat mijn trouwe metgezel van meer dan veertigduizend kilometer nu in de garage te verkommeren, hetgeen natuurlijk bijzonder treurig is, maar wie ben ik dat ik me daaromtrent zou bekreunen? Ik klim gezwind in het zadel van mijn sierlijke gazelle en galoppeer lustig het Vlaamse land in.

Een beetje happen naar het baasje

Het zat er al een hele tijd aan te komen, maar vanmorgen is het geschied: ik ben opnieuw en nog maar eens ─ voor de tweede keer namelijk ─ door een hond aangevallen en gebeten.

leibandDe eigenares van die in hoge mate onbetrouwbare viervoeter was waarschijnlijk analfabeet. Langs het pad dat ik befietste en zij bewandelde, stonden herhaaldelijk waarschuwingsborden, waarop men in niet mis te verstane bewoordingen en beelden kon lezen en zien dat men honden aangelijnd moest houden. Desalniettemin liet zij haar metgezel de vrije loop en keutelde het mormel onbeteugeld voor haar uit.

“Hij doet je niks, hoor!” riep ze toen ze merkte dat ik aarzelend inhield.
Ik heb die zin ondertussen al heel vaak gehoord en meestal doen de beesten in kwestie inderdaad niets en ontspring ik de dans, maar vanmorgen vloog die bovenmaatse kutlikker op me af en met zijn gemeen kakement trok hij een winkelhaak in mijn pantalon en een flinke schram in mijn kuit.

Ik vloekte struiken uit de grond en duivels uit de hel. De vrouw zette het gelijk op een huilen, maar daar kon ze me niet mee vermurwen. Het had evenwel nog heel wat voeten in de aarde en er kwam zelfs gedreig met politie aan te pas voor ze zich bereid verklaarde om voor de schade op te draaien.

Als het aan mij ligt, moeten honden altijd aangelijnd zijn als ze zich op de openbare weg bevinden en dat mag men van mij gerust in een wet gieten. Ik heb mijn bekomst van hondenbeten en ik mag van harte hopen dat driemaal in dit geval geen scheepsrecht is.

Aanlijnen die handel! Of beter nog: muilkorven!

Dat ruimt lekker op

Jopididoe! Wat keken we blij gisterenmorgen. Mijn hart zong op van vreugde toen ik me gezapig, want fietsend, door het bedaarde West-Vlaamse landschap voortbewoog, want ze zijn er eindelijk aan begonnen, zij het op treuzelige wijze.

Ik heb het over het rooien, het oogsten, het hakselen … ja, hoe heet dat kortwieken van mais eigenlijk? Tijdens mijn fietstocht zag ik namelijk twee niets ontziende machines, die zich meedogenloos een weg door dat gewas baanden en de hoogbenige stengels neermaaiden als waren het lucifershoutjes. Opgekrast staat netjes, al kan men het stoppelveld dat achterblijft bezwaarlijk met een schoonheidsprijs bedenken.

Ik haat mais vanuit mijn tenen. Die beplanting belemmert in niet geringe mate mijn kijk op de wereld en op kruispunten is het een ronduit gevaarlijke uitzichtbelemmering.

Nu nog het suikerriet en het bamboe … en ik ben helemaal in mijn knollentuin.

maisoogst

Pechvogel 3

Zoals jullie uit mijn twee vorige blogberichten vernamen, had ik die morgen verhinderd dat een oudere man verzoop en aanschouwde ik hoe een jongen zich onopzettelijk van het dagelijkse brood ontdeed.

Om van de doorstane emoties te bekomen, hield ik halt op een plek waar het landschap zich onafzienbaar uitstrekte en de natuur een verzachtende omstandigheid was. Daar zat ik op een bank en gaf me over aan wat men in het Duits zo welsprekend als freischwebende Intelligenz omschrijft, maar het in het Nederlands met het ietwat armetierige gemijmer moet stellen.

Deze bezigheid werd nogal brutaal verstoord toen er plots een luidruchtige matrone verscheen. Ze was in het gezelschap van een knaap, vermoedelijk haar zoon, die zich in een lamlendige houding over een fietsje drapeerde en kennelijk bezig was zijn eerste stapjes … eh … ─ hoe moet ik dat zeggen? ─ zijn eerste peddelingen op een rijwiel uit te voeren. Het vrouwmens stond hem alleszins op toezichthoudende wijze terzijde. Zij hield hem bij het zadel overeind en gaf een spervuur aan instructies ten beste, in de taal van Voltaire en op een toon die geen enkele tegenspraak duldde.

Toen liet ze opeens dat zadel los en ze gaf dat joch een zetje, waardoor hij onverhoeds het ruime sop koos en kledder tegen een afsluiting botste die daar eigengereid in de weg stond, althans voor de onervaren fietser die hij was.

“T’as oublié que t’as des freins!?” riep de vrouw verontwaardigd en ze probeerde haar armen weg te gooien.
Het kon die knul aan de reet roesten dat hij over remmen beschikte. Hij had zich bezeerd en zette het op een smartelijk huilen.

Ik weet het niet zeker, hoor, maar ik denk dat hij geen Frans begreep.

In Vlaanderen, Vlaams!

Pechvogel 2

Nadat ik in mijn vorige schrijfsel een zeer meerderjarige man uit het water had gevist, vervolgde ik vervuld van trots mijn weg. Spoedig belandde ik in een dommelig dorp, waar een slordig neergelegd hoopje huizen beschutting zocht onder een kerktoren.

Daar zag ik een knaap van tien, elf, twaalf, dertien, ja, misschien zelfs veertien jaar ─ ik ben nog steeds buitengewoon slecht in het schatten van leeftijden ─ die zich aan vrij hoge snelheid voortbewoog op hetgeen men vroeger een ’trottinette’ noemde, maar tegenwoordig een step heet. Het Nederlands schiet kennelijk woorden tekort. We blijven er graag Engels doorheen roeren. Wat schort er eigenlijk aan autoped?

De jongen voerde op nogal slordige wijze een papieren zak met zich mee, waarin zich een brood bevond, want toen dat ding plots aan het scheuren ging, struikelden er boterhammen op het asfalt, als was het hemels manna. De gozer stond er verwezen naar te kijken. Tja, ga dat maar eens aan je moeder uitleggen.

Het mag en moet gezegd: de zakken die men tegenwoordig bij een bakker krijgt, zijn inderdaad lang niet meer wat ze geweest zijn. Ik spreek uit ondervinding. Het is heus nog niet zo lang geleden dat mijn ballen … eh … mijn boules de Berlin uit zo’n zak ontsnapten en vrolijk over de straat buitelden.

Aangezien driemaal scheepsrecht is en niet alleen de goede, maar ook de slechte dingen uit drie bestaan, zullen jullie hier binnenkort het wedervaren lezen van de derde pechvogel die ik die dag op mijn weg ontmoette.

Er zijn van die dagen …

Pechvogel 1

Er zijn van die dagen …

Ik fietste doodgemoedereerd langs een met bomen afgelijnd weggetje, dat nauwgezet het gekronkel van een al even bedaard waterloopje volgde. Het pad verkeerde in kaduke toestand en was op sommige plaatsen zelfs ronduit gevaarlijk, omdat boomwortels zich eigengereid uit het asfalt wurmden en meedogenloze uitstulpingen vormden.

Eerst was er in geen velden of wegen een levend wezen te bespeuren, maar toen kreeg ik een man in het vizier, die waarschijnlijk bejaard was, want hij fietste slow motion voor me uit op de rand van evenwichtsverlies. Ik zag het weliswaar aankomen, maar kon niet verhinderen dat het gebeurde, zelfs niet met de beste wil van de wereld.

De man hobbelde over zo’n bult in het wegdek en raakte daardoor helemaal uit de koers. Hij ging aan de zwerf, zwabberde richting berm, doorkliefde daar een partij verlekkerd kijkende brandnetels en vervolgens een falanx hoogbenig riet, om daarna doodleuk in het water te tjoempen.

Het had nog heel wat voeten in de aarde en nog meer in het water om hem op het droge te takelen, want hij spartelde hevig tegen, maar ik heb hem van een gewisse verdrinkingsdood kunnen redden en daar ben ik al met al een beetje fier op. De brave man mag zich gelukkig prijzen dat onze levenspaden zich uitgerekend op dat moment kruisten, want anders …

Ja, er zijn van die dagen …

… en wat er zich die dag nog meer voor mijn ogen voltrok, zullen jullie hier eerstdaags lezen.

‘t Moet wel leuk blijven

We zitten volop in de hondsdagen ─ tekst en uitleg hieromtrent vind je in Hotdogs ─ en het valt dan ook niet te verwonderen dat we er mooi weer bij hebben. De zomer jubelde om me heen. Meer zelfs: het was pufheet toen ik me op mijn fiets tilde om, vermomd als milieu-inspecteur, een tocht aan te vatten.

Het rijwiel bracht me eerst naar het Groenhovebos in Torhout. Helaas zijn er daar ook paardenfaciliteiten ondergedoken ─ ruiterclubs, maneges, stoeterijen ─ en je loopt er derhalve een geredelijke kans om een aantal van die edele dieren op je weg te ontmoeten. Hetgeen geschiedde, of wat hadden jullie gedacht?  Op een smalle bosweg deinden wel twintig ruiters stapvoets voor me uit en ik zag geen enkele kans om die voorbij te rijden, dus dobberde ik noodgedwongen ongeveer een kwartier in hun kielzog. Ik kan jullie verzekeren dat er vervullender bezigheden bestaan dan het naar paardenkonten staren, maar soms heb je het niet voor het kiezen.

De wegen en paden die het Groenhovebos doorkruisen, liggen trouwens bezaaid met zeer onappetijtelijke paardenvijgen. Het is geen sinecure om die allemaal te ontwijken en je moet al een zeer behendige fietser zijn om er ‘ongeschonden’ doorheen te slalommen. Ik slaagde daar niet in, of wat hadden jullie gedacht? Bah, wat vies! Ik herhaal het en ik zal het blijven herhalen: als eigenaars van honden drollen dienen op te ruimen, dan moeten ruiters dat ook doen.

Over honden gesproken … Ik heb hier al meerdere keren gemeld dat ik een absolute hekel aan ongebonden en dus loslopende exemplaren heb. Ik ben al ik-weet-niet-hoeveel keer door zo’n mormel belaagd en zelfs al eens gebeten, maar nu zie ik me genoodzaakt om ook de aan een rollijn bevestigde viervoeters in mijn ergernis te betrekken. Tijdens mijn fietstocht werd ik namelijk door zo’n beest aangevallen, omdat de eigenaar ervan dusdanig met zijn telefoon bezig was, dat hij die leiband veel te laat opspande, waardoor zijn metgezel over kilometers vrijheid ─ ik overdrijf lichtjes ─ beschikte, mij als een bedreiging beschouwde en ervoor zorgde dat ik duivels uit de hel vloekte.

mondmasker2Een ander been waar ik blijf aan knagen, betreft het met steeds kwistiger hand rondgestrooide zwerfvuil. Naast sigarettendoosjes, drankverpakkingen en andere rotzooi zijn nu ook mondmaskers in het arsenaal wegwerpartikelen opgedoken. Tijdens mijn trip van ruim veertig kilometer zag ik er zeven liggen. Dat zijn er drie meer dan de gesneuvelde egels die ik op mijn weg aantrof. Het gaat van kwaad naar erger.

Tot slot vraag ik me af waarom motorrijders in jolig groepsverband per se landwegen willen uitkiezen om hun lusten bot te vieren. Beseffen die lui eigenlijk hoe angstaanjagend het voor een fietser is als honderd motards hem aan hoge snelheid op zo’n smal asfaltlint voorbijzoeven, al is zoeven niet het geschikte woord om hun luidruchtige passage weer te geven?

Ik ben trillend als een espenblad en bevend als een riet van mijn fiets gestapt.