In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, beginnen de kerkklokken om onnaspeurbare redenen iedere morgen om vijf voor acht te luiden. ’s Middags, om vijf voor twaalf, doen ze dat nog een keer, en dan rep ik nog met geen woord over hetgeen ze zich op zondag veroorloven.
Ik woon weliswaar aan de rand van het dorp, maar toch binnen gehoorsafstand van dat lawaaimolest, dat me in niet geringe mate irriteert, vooral als de wind me niet gunstig gezind is.
Waarom in vredesnaam ─ of in dit geval in hemelsnaam ─ blijven ze in die boosheid volharden? In het dorp waar ik hoofdkwartier houd, begeven er zich nog anderhalve man en een paardenkop ter kerke, dus hou nu toch eindelijk eens op met dat in hoge mate storend gebeier.
