Ik begaf me vanmorgen naar het kerkhof, om er mijn ouders en mijn zusje te groeten en me ervan te vergewissen dat hun laatste rustplaats er netjes uitziet, want wilde konijnen durven er nogal eens onbeheerste graafwerken uit te voeren. Tijdens de winter, en vooral als nevel of mist de omgeving verwaast, ziet zo’n dorp van de eeuwige vakantie er bepaald somber uit. Mistroostig lijkt me een beter woord. Eigenlijk zou men het neerpoten van een zerk door het planten van een boom moeten vervangen, zodat er een bos ontstaat in plaats van een verzameling stenen. Wie dat in zijn verkiezingsprogramma opneemt, mag in mei alvast op mijn stem rekenen. Niet dringen alsjeblieft!
Terwijl ik wat onkruid uit de grond rukte, doorboorde plots telefoongerinkel de religieuze stilte. Vreemd was dat. Aan zoiets verwacht men zich daar immers niet. Ik richtte me op en keek om me heen, maar ik kon in de hele omtrek noch een huis, noch een levend wezen bespeuren. Gelukkig ook geen dood wezen, want dat zou helemaal van de gekke geweest zijn. Het opdringerige geluid hield aan, tot ik plots een declamatorisch galmende mannenstem ‘hallo’ hoorde roepen. Tijdens het daaropvolgende gesprek, waar ik wegens het gewauwel overigens geen woord van begreep, probeerde ik de persoon in kwestie te vinden, want die kon zich geredelijk achter struikgewas of een grafsteen schuilhouden, maar ik ben daar niet in geslaagd. Het kerkhof leek … eh … uitgestorven, om even een toepasselijke woordspeling te gebruiken.
Die mobieltjes zijn een geweldige uitvinding, maar ze kunnen iemand danig parten spelen. Als die iemand dan ook nog een bijgelovig mens is, die in spoken en geesten gelooft … Gelukkig behoor ik niet tot die categorie. Of hooguit een heel klein beetje.
