Toen ik gisteren naar het dorp wandelde, streek er plots een lieveheersbeestje neer op de revers van mijn jas. Niet veel later vond ik een muntstukje van tien cent. Zoals ik gisteren al meldde, zag ik ook nog een paasei aan diggelen vallen en toen ik bij de krantenboer mijn beurt afwachtte, kreeg ik plots erge jeuk in de palm van mijn rechterhand.
Lieveheersbeestjes, een gevonden geldstuk, scherven die niet van aan spiegel afkomstig zijn, een kriebelende handpalm … het zouden allemaal voorboden van nakend geluk zijn. Niet dat ik bijgelovig ben, maar toch …
─”Vanavond kun je met EuroMillions honderd miljoen euro winnen”, zei de krantenboerin tegen een klant, maar ik hoorde het ook.
Vanwege de gunstige voortekenen die mij kort daarvoor ten deel gevallen waren en in weerwil van het goede voornemen dat ik hier anderhalf jaar geleden met veel bombarie verkondigde ─ lees hiervoor Ze hebben ongetwijfeld vals gespeeld ─ kocht ik een biljet met tien cijfercombinaties en een jokergetal. Dat kostte me de niet onaardige som van € 21,5, maar dat is natuurlijk een peulenschil voor iemand die op het punt staat om zijn bankrekening met ettelijke miljoenen te spekken.
Ik heb dus niets gewonnen. Nul, prot, nogabal!
Ik ben vandaag alleen met een afstandsbediening te benaderen.
Ik ben de niet zo gelukkige eigenaar van een ingenieus toestel van Brother. Het ding kan namelijk talloze kantoorbezigheden verrichten, zoals printen, en kopiëren, en scannen, en faxen, en kaartlezen, en … eh … pizza’s bestellen? Strijken? Ik zou het even moeten nakijken. Aan boord van dat manusje-van-alles, ergens tussen de ingewanden, bevinden zich vier … eh … hoe heten cartridges in het Nederlands? ‘t Zijn eigenlijk niet echt vullingen of patronen, maar containertjes. Laten we het bij bakjes houden. Dat is een woord dat men voor van alles en nog wat kan gebruiken. Aan boord bevinden zich vier bakjes met inkt, of toch iets wat daarvoor doorgaat: zwart, geel, magenta en cyaan.
Ik ben allerminst een wilde stapper en allesbehalve een fuifbeest. Gezellige bijeenkomsten, of wat daarvoor doorgaat, zijn hoegenaamd niet aan mij besteed. Soms dient men echter van de nood een deugd maken en proberen partij te trekken van een partij. Uit zakelijke overwegingen gaf ik gisteravond acte de présence op een feest. Acte de présence … ik weet dat het aanstellerig klinkt, maar het was dan ook zo’n kakkineuze bedoening dat ik me ervoor in feestverpakking moest steken en een smoking omgorden. Opgeprikte deftigdoenerij als je ’t mij vraagt. Gelukkig heb ik als zoon van een kleermaker zo’n pak in de kast hangen en hoef ik er geen te huren om me chiquer voor te doen dan ik feitelijk ben. Ik zag er patent uit, daar niet van. 
Eén minpunt slechts: in de reclamefilm van Zalando slaakt de pakjesbezorger een soortement junglekreetje als men hem na het aanbellen opendoet. De man die zich gisteren bij mij aanmeldde, deed dat niet en dat vond ik wel jammer. Maar goed … perfectie is niet van deze wereld.
