Ik ben allerminst een wilde stapper en allesbehalve een fuifbeest. Gezellige bijeenkomsten, of wat daarvoor doorgaat, zijn hoegenaamd niet aan mij besteed. Soms dient men echter van de nood een deugd maken en proberen partij te trekken van een partij. Uit zakelijke overwegingen gaf ik gisteravond acte de présence op een feest. Acte de présence … ik weet dat het aanstellerig klinkt, maar het was dan ook zo’n kakkineuze bedoening dat ik me ervoor in feestverpakking moest steken en een smoking omgorden. Opgeprikte deftigdoenerij als je ’t mij vraagt. Gelukkig heb ik als zoon van een kleermaker zo’n pak in de kast hangen en hoef ik er geen te huren om me chiquer voor te doen dan ik feitelijk ben. Ik zag er patent uit, daar niet van.
Het feestgedruis vond plaats in een casino en ik maakte tussendoor van de gelegenheid gebruik om de speelzaal binnen te glippen, want zulke mondaine oorden oefenen een haast magische aantrekkingskracht op me uit. Ik voelde me James Bond en ik denk zelfs dat ik me een beetje als 007 gedroeg. Ik aarzelde alleszins niet om aan een roulettetafel plaats te nemen en wat van mijn zuurverdiende centen in de waagschaal te stellen. Het ging aardiger dan ik verwachtte: ik won en daar haalde ik me echt aan op, want ik kan helaas slechts zelden van een meevaller genieten.
Het zal een uur later geweest zijn dat James Bond met een jarig gezicht zijn fiches bijeengaarde, die aan de kassa voor euro’s inwisselde en bewegend als een moeraskat het speelhol verliet. Nu ja, een moeraskat …
En zo werd het toch nog een genoeglijke avond. Zulke interessante geldbedragen mag men me alleszins in onbeperkte mate blijven aandragen.
