Vanavond om halfacht is het drie jaar geleden dat ik de brand zoog in een sigaret, die ik vervolgens gemoedelijk opstookte. Het was mijn laatste pafke, want sindsdien heb ik het Nicotiaanse kruid compleet afgezworen. Het breken met die jarenlange verslaving veroorzaakte bij mij geen noemenswaardige problemen. Men stelde lichamelijk ongemak, slaande deuren, humeurigheid en zelfs woede-uitbarstingen in het vooruitzicht, maar ik had nauwelijks last van ontwenningsverschijnselen en diende zelfs geen enkele keer een beroep te doen op hulpmiddelen zoals daar zijn pleisters, kauwgum en zuigtabletten.
Mensen die heel lang naar school geweest zijn, zoals bijvoorbeeld mijn dokter, voorspelden me een lange adem, een fitter gevoel, de smaakpapillen van een driesterrenchef, de teint van een pasgeplukte perzik en een gezondheidstoestand van het agrarische soort. Ik heb van dat alles slechts weinig gemerkt. Toen ik gisteren tegen een helling opfietste, hijgde ik nog steeds als een postpaard, al zullen de zeven kilootjes die ik sinds mijn rookstop aangekomen ben daar ongetwijfeld een rol in spelen.
Ik heb al met al weinig voordeel ondervonden van mijn prestatie. Ter opbeuring heb ik vanmorgen even een kleine berekening gemaakt. Aangezien ik een verstokte roker was, die gemiddeld vijftig sigaretten per dag de lucht inblies, moeten de voorbije drie jaren me zo’n vijfduizend euro opgebracht hebben en dat is lang niet mis. We doen dus voort, want ik spaar voor een Bugatti Veyron.
“Alle beetjes helpen”, zei de mug en ze piste in de zee.
