Tag: computer

Vrijdag de dertiende

Hoewel het nog niet zo lang geleden is dat ik Windows 10 op mijn huiscomputer losliet, kreeg ik vanmorgen al de melding dat er een belangrijke update voor dat besturingssysteem beschikbaar was. De installatie ervan zou ongeveer 10 à 20 minuten in beslag nemen, vernam ik. Dat leek me te doen, want ik diende pas een halfuur later een vertaling per e-mail door te sturen, dus gaf ik toestemming om de aanpassing ten uitvoer te brengen.

Tot mijn grote ergernis nam de installatie bijna twee uur in beslag ─ twee uur! ─ en het is heus niet zo dat ik met een oude, aftandse en amechtige pc werk. Wel integendeel! Het is een vrij nieuwe machine, die zo’n hoge snelheid ontwikkelt dat ik me soms werkelijk moet inhouden om niet in de tijd terug te reizen.

Denkt Microsoft nu werkelijk dat ik niets beters te doen heb dan twee uur lang naar hun Processie van Echternach te kijken?  

De truc met de sterren

Wie over een iPad of een iPhone beschikt – en daar hoor ik sinds enkele weken bij – en zich bovendien met Twitter onledig houdt – en dat doe ik ook al een paar jaar – kan gebruik maken van een handig programmaatje – een app heet dat in het jargon – dat luistert naar de naam Twitter … Zoveel vindingrijkheid, daar valt je toch de bek van open.

Nu vertoont die app al enkele dagen kuren, of eigenlijk vertoont hij zelfs helemaal niets, want hij werkt niet. Of is het een zij? Ik gok op een zij, want naar verluidt zijn vrouwen vaker tot het vertonen van kuren geneigd. Ik vrees dat deze bewering me niet in dank zal afgenomen worden door mijn vrouwelijke lezers, maar ik dwaal af.

De app werkt dus niet en ik ergerde me daar in toenemende mate aan, zodat ik besloot om me eventjes met de zaak te bemoeien. Ik klikte mezelf naar de thuisbasis van dat eigengereide ding en probeerde daar per negatieve recensie mijn ongenoegen te uiten. Ik honoreerde het programmaatje met slechts één ster, spuide mijn commentaar, klikte op Stuur en … kreeg nul op het rekest, omdat de door mij gebruikte bijnaam kennelijk al door iemand ingepalmd was.

Ik zocht vervolgens mijn toevlucht tot tientallen uitermate originele bijnamen, gaande van blaaspoliep over dinosaurusdrol naar terpentijnpisser, maar die waren allemaal al door iemand gebruikt, vernam ik. Ja zeg, met alle Chinezen! Ik vermoed dat de ontwerper van de app geen negatieve kritiek verdraagt en wil vermijden dat zijn waarderingscijfer keldert door zij die hem slechts één ster gunnen.

Ondertussen werkt de app nog steeds niet.

Twitterapp

Kruimelarij

Ik kan ondertussen al behoorlijk uit de voeten … eh … handen met mijn nieuwe iPad al is dat geen sinecure als je, zoals ik, een volslagen leek bent op het gebied van tabletten en als gebruiker van Windows niet de minste ervaring hebt met een besturingssysteem van Apple. Ik moet in dit verband toch even een opmerking kwijt.

De iPad zit verpakt in een nogal chique witte doos. Als je die haast knappend van de voorpret openmaakt, stuit je op een bijna nog chiquer wit envelopje, waarin zich informatie over iPad ophoudt. Nu ja, informatie … Het is niet meer dan een schamel velletje papier met deze mededeling:

iPad-gebruikershandleiding
Raadpleeg de gebruikershandleiding voordat u de iPad in gebruik neemt. Ga naar help.apple.com/ipad. U kunt de gebruikershandleiding ook op de iPad bekijken via de bladwijzer in Safari of downloaden in de iBooks Store (indien beschikbaar). Bewaar deze documentatie als naslagwerk.

iPad

Je moet dus de gebruikershandleiding raadplegen voor je de iPad in gebruik neemt. Dat is allemaal goed en wel, maar voor die gebruikershandleiding moet je internet op en dat lukt niet als je niet eens weet hoe je je iPad moet wekken. Ik heb de hulp van mijn ouwe getrouwe pc moeten inroepen om naar die handleiding te reizen. Kijk, als je 700 euro neertelt voor een weliswaar ingenieus machientje, mogen ze van mij toch een boekwerkje met basisinstructies in dat doosje stoppen.

Of is dat te veel gevraagd?

Als men zichzelf niet kietelt …

Samen met een vriend belandde ik in de omgeving van het Brugse station. Begrijp me vooral niet verkeerd: stationsbuurten zijn vaak rosse oorden des verderfs, maar dat is in het zedige Brugge niet het geval. Bovendien ben ik, voorbeeldig zijnde, niet geneigd om plaatsen waar lusten makkelijk overspringen met een bezoek te vereren. Mijn vriend evenmin. Nee, onze zakelijke afspraak was sneller afgelopen dan verwacht, zodat we wat tijd zoek te maken hadden.

Eerst maakten we een ritje ─ heet dat zo, of is omwenteling een beter woord? ─ met het reuzenrad dat daar ter gelegenheid van de feestdagen opgesteld staat, maar dat was geen onverdeeld genoegen, vanwege het frisse waaiweer en vooral ook vanwege de hoogtevrees die me parten blijft spelen. We zochten onze toevlucht in The land of the Hobs: een tent, bevattende een verbazingwekkende tentoonstelling van ijssculpturen. Zodoende kwamen we echter van de regen in de drop, want daar was het nog kouder dan in de reet van een pinguïn: zes graden onder nul asjeblieft! Het duurde dan ook niet lang of we verhuisden naar brasserie Den Ysput, waar het niettegenstaande de onheilspellende naam lekker warm was. Toen we daar in ontdooide toestand buitenkwamen zag ik opeens … een dubbele roltrap.

Nu ben ik al sinds mijn kindertijd verslaafd aan roltrappen. Ik doe bijna niets liever dan ermee hemelwaarts stijgen en/of grondwaarts zijgen en het zal jullie dan ook niet verbazen dat ik van de gelegenheid gebruik maakte om mijn goddelijke driehoek te gaan. Ten prooi aan totale verrukking liet ik me naar hogere sferen brengen en ik stond op het punt om gelijk weer lagere regionen op te zoeken, toen mijn vriend plots een winkel van Media Markt ─ ik ben toch niet gek! ─ in de smiezen kreeg en daar per se een kijkje wou gaan nemen. Ik gunde hem zijn pleziertje, ging met hem mee … en kocht daar in een soortement opwelling een tablet … en niet zomaar een tablet maar een iPadAir 2 Wi-Fi 128 GB Silver. Dat zal ze leren, de Sinterklazen, de Kerstmannen en de paashazen die me al jaren compleet negeren! Als men zichzelf niet kietelt, lacht men nooit.  

Ik zit nu al een aantal dagen met dat speeltje te klooien en ik amuseer me kostelijk, maar ik veronachtzaam wel mijn andere werkzaam- en bezigheden, zoals bijvoorbeeld bloggen.

Is ’t nu gedaan, ja!?

Dwalen is menselijk

navigatieOmdat ik af en toe de neiging heb om me tijdens fietstochten op onbekend terrein te wagen, of weggetjes van een lagere prijscategorie in te slaan, heb ik me een navigatiesysteem aangeschaft dat ik op mijn rijwiel kan monteren.

Ik las aandachtig de gebruiksaanwijzing, klikte het toestel vast op het stuur van mijn fiets en begaf me op weg, erop vertrouwend dat de satellieten hoog boven me een oogje in het zeil zouden houden en me waar nodig in goede banen leiden.

Alles verliep opperbest en ik vermocht me moeiteloos te oriënteren, tot het ingenieuze instrument opeens een piepgeluidje slaakte en schielijk uitdoofde, om even later opnieuw te ontwaken en me een kaart van de Vogezen voor te schotelen. Ik had weliswaar al flink wat kilometers gemaakt, maar ik kon me toch heus niet voorstellen dat ik in Frankrijk terechtgekomen was, dus begon ik verwoed op allerhande knopjes te drukken, waardoor het ding eerst op tilt sprong en er vervolgens doodleuk de brui aan gaf.

Ik was compleet het noorden kwijt en diende bij de eerste de beste woning aan te bellen, om daar de weg te vragen.

Ik ben een hopeloos geval.

Op mijn paasbest

Het is gebruikelijk dat we rond deze tijd – het begin van de lente – een nieuw geluid produceren. Voor één keer wil ik echter van deze gewoonte afwijken en Uilenvlucht van een nieuw uiterlijk voorzien.

Naar aanleiding van wat ik gisteren schreef, was ik toch niet helemaal tevreden over de manier waarop mijn blog zich openbaarde aan de vele honderdduizenden ─ het kunnen er ook een paar minder zijn ─ die me per mobieltje bezoeken en de nog eens vele honderdduizenden ─ mag het ook wat meer zijn? ─ die dat per tablet doen. 
“Allez vooruit! Een nieuw geluid!” dacht ik, want ik kan ook nog dichten zonder zwichten en zonder mijn gat op te lichten.

Zoals ik hierboven al meldde, heb ik dat geluid gelaten voor wat het was. In plaats daarvan hees ik Uilenvlucht in een nieuw thema, dat aan alle vereisten van het ‘responsive webdesign’ voldoet en dus ook aan mobiele bezoekers een optimale ervaring moet bieden. Vervolgens streek ik nog wat van mijn veren glad en toen herrees Uilenvlucht als een feniks uit zijn as.

metamorfose

Metamorfose

Als je aanwezig bent op internet, met een website of een blog, moet je er vandaag de dag voor zorgen dat je geesteskind ‘responsive’ is, zoals dat in het Nederlandsonvriendelijke jargon heet. In duidelijkere taal wil dit zeggen, dat hetgeen je aan het wereldwijde web toevertrouwt en aan de kostgangers der aardkloot aanbiedt net zo goed fraai moet ogen als rimpelloos functioneren, met wat voor medium je het ook bekijkt.

Wil je weleens zien en ervaren hoe anderen jouw website of blog gepresenteerd krijgen op hun mobieltjes, smartphones, tablets van diverse formaten, laptops, notebooks of pc’s, dan moet je gewoon even deze link aanklikken ─ Responsive Web Design Tool ─ daar de URL (het adres) van jouw website of blog invoeren, of plakken, en hopla … het wonder zal zich voor jullie ogen voltrekken.

Stelletje afzetters!

Sinds jaar en dag dient Norton Internet Security ervoor te zorgen dat er zich geen verfoeilijk ongedierte, zoals virussen en Trojaanse paarden, in de ingewanden van mijn pc nestelt. Daar betaal ik ze voor, maar helaas slagen ze er niet in om hun bewakingsopdracht naar behoren uit te voeren. Twee jaar geleden heb ik hier in ‘Ze moeten me wel hebben, hè’ beschreven hoe ze niet konden verhinderen dat booswichten me in een tijdspanne van nauwelijks enkele maanden twee keer met een gemeen gijzelvirus opzadelden, waardoor mijn pc alle dienst weigerde en ik telkens genoodzaakt was om een complete herinstallatie van Windows uit te voeren. Neem van me aan dat er leukere dingen bestaan.

norton3Verleden week lieten ze plots een bericht op mijn scherm verschijnen: ze waren van plan om zich op eigengereide wijze van mijn kredietkaart te bedienen om zich € 64,99 toe te eigenen, teneinde mijn abonnement op hun diensten te verlengen. Als ik dat niet wou, diende ik me onverwijld naar hun website te begeven om daar de automatische verlengingsservice uit te zetten. Wat ik binnen de kortste keren deed. In de eerste plaats heb ik die service nooit aangezet en in de tweede plaats weiger ik halsstarrig om betalingen automatisch te laten uitvoeren.  Het verstrekken van een doorlopende machtiging ─ wat in Vlaanderen een domiciliëring heet ─ staat gelijk aan het verlenen van een onbeperkte volmacht op je bankrekening en ik ben niet zo goed van vertrouwen, toch zeker niet als er geld mee gemoeid is.

Dat belet niet dat mijn licentie over enkele weken verloopt en aangezien ik niet onbeschermd wil achterblijven, verschafte ik me gisteren toegang tot hun website om daar eigenhandig wat aan te doen. Groot was mijn verbazing toen ik tot de ontdekking kwam dat de verlenging van mijn abonnement me bijna € 65 zou kosten, terwijl dat verleden jaar ─ ik heb het even opgezocht ─ net geen € 30 was.

norton4

Weten jullie wat ik deed? Ik nam een kloek besluit. Ik heb Norton met zijn hele hebben en houden ─ in Vlaanderen is dat met zijn klikken en klakken ─ van mijn pc gegooid en in de plaats daarvan heb ik BitDefender geïnstalleerd.  Ik heb veel positieve geluiden over dat programma gehoord en … het is nog gratis ook. Tel uit je winst!

Speeltjes

Ik was van plan om aan de lenteschoonmaak te beginnen, maar ik heb me bedacht. In de eerste plaats duurt het, in weerwil van de verzachtende omstandigheid van het fraaie weer, nog bijna twee weken voor de lente echt begint en in de tweede plaats voelde ik er niets voor om mij met borstels, emmers, dweilen, sponzen, zeemlappen … hijg, hijg … en wat er nog meer aan poetsgerei bestaat onledig te houden, want het leven en het toeval disten me een veel leukere bezigheid op.

Ik heb het hier vroeger al herhaaldelijk over het aantekenboekje van Moleskine gehad, dat ik altijd en overal bij me draag en dat dus een onafscheidelijke metgezel is, die ik meestal met enige vertedering ‘mijn calepingsje’ noem, omdat we bij ons in West-Vlaanderen nogal eens een beroep op de Franse taal durven doen als we ten prooi vallen aan gemoedservaringen van diverse pluimage. Zo’n geheugensteun is natuurlijk een hopeloos ouderwets hulpmiddel en bovendien nogal knullig om te gebruiken, want men is niet altijd in de gelegenheid om met een schrijfstift over papier te navigeren.

speeltjesNu heb ik de hommel in het hoofd gekregen. Ik ben overgegaan tot de aankoop van een speeltje: een digitaal dicteerapparaatje van Olympus. Voortaan duikel ik geen onnozel notitieboekje meer op, maar trek ik een minuscule dictafoon om er mijn intiemste gedachten aan toe te vertrouwen. Daarenboven heb ik mijn pc toegerust met een ander speeltje, zeg maar speel: de spraakherkenning van Dragon. Christene zielen! Wat is dat een magische duvelstoejager! Er komt nogal wat op je af als je de software ten volle wil gebruiken en het is dus even wennen ─ vandaar dat het hier even stil was ─ maar dan weet je echt niet wat je meemaakt. Het programma kan niet alleen aan een razend tempo de teksten uittikken die ik dicteer, maar met mijn stem kan ik tevens mijn hele computer bedienen. De snelheid en de accuratesse waarmee dat allemaal gebeurt, zijn voor mij een bron van niet aflatende en verrukkelijke verwondering.

Tja, ik moet met mijn tijd meegaan, om te voorkomen dat ik inkak.