Tag: twitter

Doe een keus en blijf daarbij

Twitter trakteerde me op onderstaande afbeelding, die niet alleen tot nadenken stemde, maar me zowaar met een verscheurende keuze opzadelde:

keus

Vrij vertaald mocht ik kiezen tussen:

1. Terugkeren naar mijn zesde levensjaar en daar herbeginnen, gewapend met alle kennis die ik tot op heden vergaard heb.
2. Onmiddellijk tien miljoen euro (dollar) opstrijken, schoon in het handje.

Ik zit me nu al dagen suf te piekeren, maar ik kan nog steeds niet besluiten wat ik zou kiezen.

Leedvermaak?

Hoewel ik sociale media als de latrine van de publieke opinie beschouw, verkwist ik af en toe wat tijd aan Twitter. Wat me daarbij opvalt, is dat veel van die twitteraars lang niet alles scherp te krijgen wat de Nederlandse taal betreft. Nauwelijks gehinderd door enige kennis van zaken schrijven ze als een keukenmeid en bezondigen ze zich ongegeneerd aan taal- en stijlfouten, waarbij vooral de dt-regels het moeten ontgelden.

Nu ik toch Twitter bij de kop heb, wil ik daar nog wat meer over kwijt. Sommigen gebruiken dat medium immers om de wereld kond te doen van treurige, of zelfs tragische gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld het verscheiden van een geliefd wezen ─ mens of dier ─ of het toeslaan van onheil, zoals daar zijn lichamelijke of materiële rampspoed. Het leven is nu eenmaal een potpourri van tegenslagen. Hun lezers kunnen omtrent deze berichten hun deelneming betuigen, wat bij Twitter evenwel enkel mogelijk is via de knop ‘ik vind dat leuk’. Bewaar me, zeg!

─ “Er is bij mij borstkanker vastgesteld.”
─ “Mijn hond is onder een auto terechtgekomen en heeft dat niet overleefd.”
─ “Mijn vader heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisseld.”
Het zijn allemaal berichten die anderen ‘leuk vinden’.

Ik vind dat eigenlijk niet zo’n succes, laat staan leuk.

De ‘partijdigheid’ van de N-VA

Op Twitter verneem ik, zowel van de N-VA als van hun staatssecretaris Theo Francken, dat ene Ralph het tweeduizendste nieuwe lid is dat deze partij sinds het begin van 2018 mocht verwelkomen.

Ze heffen een soort jubelzang aan om te melden dat die aanwinst uit Leuven afkomstig is. En dan?! Is iemand uit Zoutenaaie of uit Zichen-Zussen-Bolder misschien minder waard dan een Leuvenaar?

FonskesZe heten de nieuwkomer op uitbundige wijze welkom en publiceren zelfs een foto, waarop te zien is hoe ze hem fêteren door hem een doosje Leuvense Fonskes te overhandigen. Volgens internet zijn dat handgemaakte pralines van 100% chocolade van de hoogste kwaliteit, met verfijnde vullingen van verschillende smaken, zoals koffie, karamel en praliné.

Kijk N-VA, ik ben ook lid geworden in 2018 en ik woon in niet in Leuven, maar in West-Vlaanderen. Jullie hebben me helemaal niet gefêteerd. Dat die Ralph heel toevallig het tweeduizendste nieuwe lid is, beschouw ik hoegenaamd niet als een verdienste. Dat jullie het nodig vinden om hem louter om die reden in de bloemetjes te zetten, getuigt alleszins niet van klantvriendelijkheid, maar eerder van partijdigheid, om niet te zeggen vriendjespolitiek, en zo’n ingesteldheid zou jullie wel eens zuur kunnen opbreken.

Ik stel dus voor dat jullie alle nieuwe leden van 2018 zo’n versnapering aanbieden, al mogen dat in mijn geval ook Brugse kletskoppen zijn.

De truc met de sterren

Wie over een iPad of een iPhone beschikt – en daar hoor ik sinds enkele weken bij – en zich bovendien met Twitter onledig houdt – en dat doe ik ook al een paar jaar – kan gebruik maken van een handig programmaatje – een app heet dat in het jargon – dat luistert naar de naam Twitter … Zoveel vindingrijkheid, daar valt je toch de bek van open.

Nu vertoont die app al enkele dagen kuren, of eigenlijk vertoont hij zelfs helemaal niets, want hij werkt niet. Of is het een zij? Ik gok op een zij, want naar verluidt zijn vrouwen vaker tot het vertonen van kuren geneigd. Ik vrees dat deze bewering me niet in dank zal afgenomen worden door mijn vrouwelijke lezers, maar ik dwaal af.

De app werkt dus niet en ik ergerde me daar in toenemende mate aan, zodat ik besloot om me eventjes met de zaak te bemoeien. Ik klikte mezelf naar de thuisbasis van dat eigengereide ding en probeerde daar per negatieve recensie mijn ongenoegen te uiten. Ik honoreerde het programmaatje met slechts één ster, spuide mijn commentaar, klikte op Stuur en … kreeg nul op het rekest, omdat de door mij gebruikte bijnaam kennelijk al door iemand ingepalmd was.

Ik zocht vervolgens mijn toevlucht tot tientallen uitermate originele bijnamen, gaande van blaaspoliep over dinosaurusdrol naar terpentijnpisser, maar die waren allemaal al door iemand gebruikt, vernam ik. Ja zeg, met alle Chinezen! Ik vermoed dat de ontwerper van de app geen negatieve kritiek verdraagt en wil vermijden dat zijn waarderingscijfer keldert door zij die hem slechts één ster gunnen.

Ondertussen werkt de app nog steeds niet.

Twitterapp

Freischwebende Intelligenz

Het zal jullie inmiddels genoegzaam bekend zijn dat ik het niet begrepen heb op vreemde eenden in de bijt, of op het gebruik van anderstalige woorden in het Nederlands. Bij hoge uitzondering zal ik vandaag toch even de grenzen van mijn blog voor een Germaanse indringer openstellen.

Kennen jullie het begrip freischwebende Intelligenz? Het is een bedenksel van de socioloog, Karl Mannheim, en het staat voor het niet primair doelgericht nadenken en discussiëren over filosofische en maatschappelijke kwesties. Ik denk dat ik me gisteren aan freischwebende Intelligenz overgegeven heb, of toch aan iets wat erop lijkt. Het weze mij toegestaan om hieronder wat van mijn bedenkingen weer te geven.

1.
Waar komt men terecht als men in bergachtig gebied een stad verlaat? Men kan dat toch bezwaarlijk het platteland noemen.

2.
Waarom is een gezond slaatje duurder dan een vettige hamburger?

3.
Waarom vermelden de bereide (diepvries)maaltijden die wij aankopen geen QR-codes die nauwgezet de microgolfoven instrueren: 4 minuten op volle kracht, 1 minuut laten rusten, 2 minuten op halve kracht …

4.
Waarom zijn auto’s niet voorzien van een in de koffer ingebouwd winkelkarretje, dat uitgerust is met een uitklapbaar onderstel zoals een brancard in een ambulance, zodat je het makkelijk kunt uit- en inladen en bovendien het terugbrengen van het karretje overbodig maakt?

5.
Zou het niet beter zijn om tweets niet te beperken tot 140 karakters, maar tot het IQ van de persoon in kwestie?

Solist

─”Waar zat je toch weer?” veegde een vriendin me de mantel uit. “Ik probeer je al de hele middag te bereiken, maar ik kom telkens bij je automatische beantwoorder terecht en ik praat niet tegen een machine.”
─”Ik was niet thuis”, zei ik.
─”Zo’n toestel heet een mobieltje”, verkondigde ze. “Weet je ook waarom? Omdat je ’t overal kunt meenemen.”
─”Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt”, sputterde ik. “In de eerste plaats omdat ik een hekel aan telefoneren heb en in de tweede plaats omdat ik hoegenaamd niet altijd en overal bereikbaar wil zijn.”
─”Je bent me toch een rare”, schuddekopte ze, maar dat wist ik eigenlijk al.

Tijdens een reünie vroegen vroegere klasgenoten me of ik hun facebookvriend wilde zijn.
─”Dat zal moeilijk gaan,” zei ik, “want ik zit niet op Facebook en ik ben absoluut niet van plan om dat ooit te gaan doen, maar desgewenst kunnen jullie me wel e-mailen of een tweet sturen.”
Ze keken me aan alsof ik een stom duinkonijn, indien al niet een achterlijk ezelsveulen was.

Misschien ben ik dat wel, maar dat zal me een roodkoperen rotzorg zijn. Ik mag dan misschien geen facebookvrienden hebben, maar ik heb wel een handvol echte vrienden en ik zal zelf wel bepalen wat ik leuk vind.

Einzelgänger