Ik begaf me vanmorgen naar het kerkhof, om er mijn ouders en mijn zusje te groeten en me ervan te vergewissen dat hun laatste rustplaats er netjes uitziet, want wilde konijnen durven er nogal eens onbeheerste graafwerken uit te voeren. Tijdens de winter, en vooral als nevel of mist de omgeving verwaast, ziet zo’n dorp van de eeuwige vakantie er bepaald somber uit. Mistroostig lijkt me een beter woord. Eigenlijk zou men het neerpoten van een zerk door het planten van een boom moeten vervangen, zodat er een bos ontstaat in plaats van een verzameling stenen. Wie dat in zijn verkiezingsprogramma opneemt, mag in mei alvast op mijn stem rekenen. Niet dringen alsjeblieft!
Terwijl ik wat onkruid uit de grond rukte, doorboorde plots telefoongerinkel de religieuze stilte. Vreemd was dat. Aan zoiets verwacht men zich daar immers niet. Ik richtte me op en keek om me heen, maar ik kon in de hele omtrek noch een huis, noch een levend wezen bespeuren. Gelukkig ook geen dood wezen, want dat zou helemaal van de gekke geweest zijn. Het opdringerige geluid hield aan, tot ik plots een declamatorisch galmende mannenstem ‘hallo’ hoorde roepen. Tijdens het daaropvolgende gesprek, waar ik wegens het gewauwel overigens geen woord van begreep, probeerde ik de persoon in kwestie te vinden, want die kon zich geredelijk achter struikgewas of een grafsteen schuilhouden, maar ik ben daar niet in geslaagd. Het kerkhof leek … eh … uitgestorven, om even een toepasselijke woordspeling te gebruiken.
Die mobieltjes zijn een geweldige uitvinding, maar ze kunnen iemand danig parten spelen. Als die iemand dan ook nog een bijgelovig mens is, die in spoken en geesten gelooft … Gelukkig behoor ik niet tot die categorie. Of hooguit een heel klein beetje.
Zoals ik hier al eerder schreef ─ in 
Sinds jaar en dag verzamel ik lucifersdoosjes en dito boekjes. Het hiernaast afgebeelde exemplaar heb ik veroverd tijdens een restaurantbezoek in augustus 2001. Vandaag de dag bestaat het restaurant in kwestie niet meer. Het bevond zich immers hoog in de top van een van de tweelingtorens van het World Trade Center in New York, die ongeveer een maand later te gronde gingen, tot verbijstering van de hele wereld.
Wat ik hieronder beschrijf, is niet bestemd voor tere zielen of mensen met een delicate maag. Ik kan het weten, want ik behoor zelf tot beide categorieën. Zeg dus niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
Wolvenroedels moeten in onherbergzame en uitgestrekte wouden rondstruinen, of over toendra’s dwalen, of ook nog steppen en prairies doorkruisen, ja, desnoods zelfs over de poesta huppelen, maar zich vooral niet in onze lage landen bij de zee vertonen, want daar zijn wij absoluut niet van gediend. En toch zijn die wildebrassen volgens de recentste waarnemingen al tot op tweehonderd kilometer van onze grenzen genaderd. Het kan nooit lang meer duren of …
Misschien komt het daardoor dat ik last heb van een regelmatige terugkerende droom, waarin ik met veel panache een auto bestuur, tot de remmen ervan het plots begeven. De paniek die daarmee gepaard gaat, valt nauwelijks in woorden te vatten, maar meestal loopt alles vrij goed af en veroorzaak ik enkel blikschade. Vannacht ben ik echter in een ravijn gekukeld en ik weet niet hoe dat afgelopen is, want ik ontwaakte tijdens het neerstorten. 
Ik had trek, dus begaf ik me naar de keuken en roerde niet zonder enthousiasme in de robuuste ketel, die dampend op het fornuis stond. Terwijl ik dat deed, dook er een mergpijp aan de oppervlakte op. Hoewel het ding slechts een heel kort moment zichtbaar was, wekte het toch mijn argwaan, zodat ik het met de pollepel probeerde te vangen en tot mijn afgrijzen ontdekte dat ik het valse bovengebit van de gastvrouw opviste.
De bossen die mij gemoedelijk en vaak zelfs barmhartig omringen waren gisteren het toneel van een meedogenloze slachtpartij. Hoewel de jacht momenteel gesloten is, vanwege het door de barre winteromstandigheden ernstig verzwakte wild, greep er een door het Agentschap voor Natuur en Bos georganiseerde drukjacht op everzwijnen plaats, omdat de dieren op dit moment het makkelijkst te verschalken zijn. Er zijn er zo’n veertig afgeschoten.