Tag: reclame

Bel me niet meer!

Handel en wandel

BelmenietIk stelde vast dat ik in toenemende mate en bovendien op de ongelegenste tijdstippen lastig gevallen werd door allerhande bedrijven, die me telefonisch geld probeerden af te tappen, door me tot een aankoop of het nemen van een abonnement te verleiden.
“Dat moet nu maar eens gedaan zijn!” mopperde ik geërgerd en ik begaf me met rasse, want spinnige vingertred op internet, meer bepaald naar de website waar men zich op de zogeheten bel-me-niet-meer-lijst kan inschrijven. Als je dat doet, zorgt men ervoor dat je geen ongewenste reclame meer ontvangt via de telefoon. Ik besloot geen halve maatregelen te nemen en liet meteen zowel mijn vast als mijn mobiel nummer taboe verklaren voor commerciële doeleinden.

De daaropvolgende dag was ik net aangeschikt om mijn favoriete kostje ─ beulingen met appeltrut ─ in mijn voerklep te stouwen toen mijn mobieltje van zich liet horen.
“Doe me een lol! Ik zit te eten!” foeterde ik verongelijkt, maar desalniettemin bracht ik het contact tot stand.
Iemand probeerde een krant aan me te slijten.

De daaropvolgende dag was ik bezig mijn frituurpan te verschonen ─ een karwei dat allerminst bevorderlijk is voor mijn humeur ─ toen mijn vaste telefoon om aandacht bedelde.
Iemand stelde alles in het werk om me van energieleverancier te doen veranderen.

Ten zeerste verontwaardigd spoedde ik me opnieuw naar de website van ‘bel me niet meer’.
Het verzet moet worden nageleefd zodra je bent ingeschreven, las ik daar.
“Krijg de donkerbruine touwtering!” riep ik en terwijl ik mijn stekels opzette, klikte ik me door naar hun contactpagina, teneinde daar in een e-mail venijn te sproeien als een opgefokte cobra.

Onderweg stuitte ik echter op de rubriek Veelgestelde Vragen.
Een van die vragen was: Hoeveel tijd zit er tussen mijn inschrijving en het moment waarop ik geen reclame meer ontvang?
Het antwoord luidde: De inschrijving van je telefoonnummer gebeurt binnen de 5 werkdagen.

Ik heb ze geen mail gestuurd. Nu maandag is het de vijfde werkdag. 

Eentje voor de zondag ─ 7

Sprokkels

Zoals ik gisteren meldde, kreeg ik telefonisch het speelse verwijt ‘gie vroede gorre’ te horen en daar zou ik vandaag even op terugkeren, ten behoeve van degenen die niet met het West-Vlaamse dialect vertrouwd zijn. Magda gaf het al aan in haar commentaar: vroed = gulzig, schrokkerig, inhalig. Een gorre is een neus, soms ook een mond en bij uitbreiding staat het voor de persoon die eigenaar is van die neus/mond. ‘Gie vroede gorre’ zou je dus kunnen vertalen in “jij met je gulzige muil’.

Het Katholiek Vormingswerk van Landelijke Vrouwen (KVLV) heeft een nieuw kookboek uitgebracht: Van aardappelschil tot wortelloof – No waste cooking. Kijk, daar krijg ik het van op mijn teringtietjes … en niet te min! No waste cooking … is die Engelse bijtitel nu echt nodig? Wat is er fout met koken zonder afval, of koken zonder verspilling? Het meesterwerk kost € 14,95, maar ik zal er alleszins geen geld aan verspillen en ik raad jullie aan om er ook geen money aan te wasten. Dat zal ze leren.

Ik zag een reclamefilmpje voor de nieuwe variant van Coca-Cola, met name Coca-Cola life. Het drankje zou 33% minder suiker bevatten dan zijn originele soortgenoot, want volgens de slogan is het ‘gezoet met ingrediënten van natuurlijke oorsprong’. Tiens, is suiker geen ingrediënt van natuurlijke oorsprong dan? Ik dacht nochtans dat men die uit riet en bieten puurde.

Boodschapje

Formidastisch

vandenborreHet zal gisteravond rond een uur of vijf geweest zijn dat ik me op internet begaf, teneinde een aankoop te verrichten: een knoopbatterijtje. Dra kwam ik terecht op de website van Vanden Borre ─ Uw akte van Vertrouwen ─ waar ik de door mij gewenste kleinigheid aantrof voor de fenomenale prijs van € 2,99, inclusief BTW en gratis thuisbezorgd.

Ik plaatste en betaalde mijn bestelling en kreeg vrijwel onmiddellijk een orderbevestiging in mijn mailbox. Later op de avond kreeg ik nog een e-mail, waarin men me meedeelde dat mijn bestelling verzonden was en dat ik die vanmorgen al mocht verwachten.

Vanmorgen iets over achten belde de postbode bij me aan om het pakket af te geven. Het onooglijke batterijtje was keurig verpakt in een kartonnen doos, als betrof het een juweel van onschatbare waarde. En dat alles voor nog geen drie euro!

Kijk, ik ben meestal karig met lof en ik haal niet zo gauw het wierookvat boven, maar als iets goed is, wil ik dat graag openbaren en van Vanden Borre mag ik zeggen dat het goed was. Als ze zelfs een onnozel artikeltje met zoveel zorg omringen …

Bedrieglijk

Humeurpijn

Volgens mijn horoscoop zou ik me gedurende enkele dagen onder een gelukkig gesternte bevinden en had ik zelfs kans om in de prijzen te vallen. Ik kwam reeds in een luxueuze stemming en er verschenen zowaar al eurotekens in mijn ogen, dus begaf ik me met gezwinde tred naar de krantenboer en investeerde daar € 25,50 in twee krasbiljetten van Presto en een deelnemingsbewijs voor de trekking van Euro Millions.

Het krassen van de biljetten leverde me geen cent op en ook de euromiljoenen gingen aan mijn neus voorbij. Groot was mijn teleurstelling, maar toen las ik een verheugende mededeling op de kassabon: miskoop

NIET TEVREDEN. GELD TERUG!
Je krijgt 365 dagen bedenktijd.
Was je aankoop een miskoop?
Kan gebeuren.
We betalen je met de glimlach terug.

Ik spoedde me opnieuw naar de krantenboer, om terugbetaling te krijgen van mijn waardeloze krasbiljetten en lottoformulier. Ze hadden me daar zien komen!

De bewering dat ze me met een glimlach zouden terugbetalen is een compleet loze bewering. Ze betaalden me niks terug en er kon zelfs geen glimlachje af. Is het verspreiden van misleidende slogans dan niet strafbaar?

Wat een portretten!

Humeurpijn

Weten jullie waar ik me mateloos aan erger?
“Daar gaan we weer!”, hoor ik jullie mompelen. “Uilenvlucht heeft weer een been gevonden waaraan hij eindeloos kan knagen.”
Welja! Ergernis is mijn creatieve brandstof. Als ik last heb van een ongenoegen, dan moet ik dat spuien. Daar helpt geen lievemoederen aan, dus moet ik nu hoe dan ook even kwijt dat ik in hoge mate geïrriteerd raak door de verkiezingsborden, die men overal in Vlaanderen klakkelings neerpoot en waarmee men de schilderachtigste plekjes versjteert, om nog te zwijgen van de onbelemmerde verten die ze verkutten.

Het is geen geheim dat politici het meestal niet met zichzelf getroffen hebben en zelden, of eigenlijk nooit een schoonheidsprijs verdienen. Desalniettemin bemaskeren ze hun tronies met een gesuikerde-peertjes-uitstraling en een obligate glimlach, met vertoon van gekunstelde tandklavieren waarmee je brand kunt stichten.

Vanmorgen heb ik mijn geurvlag tegen zo’n bord geplant. De afgebeelde politicus, die onder een onnozele slogan op me neerkeek, had een pafferige kop, waaronder een vaalgele pelikaankeelzak lilde.
“Zijn dat je kinnen, of rust je hoofd op een stapel pannenkoeken?” informeerde ik.

Weten jullie wat ik me afvraag?
“Daar gaan we weer!” hoor ik jullie mompelen. “Uilenvlucht worstelt weer met een vraag en valt er iedereen mee lastig.”
Welnee! Dit keer is het een retorische vraag en ik verwacht dus geen antwoord.

Zou heel die smoelententoonstelling ooit al eens een stem opgebracht hebben? Zijn er mensen die naar zo’n bord kijken en zeggen: “Wat is me dat een interessant persoon. Voor die zal ik stemmen, zie!”

Slimmigheidje

Formidastisch

Ik kreeg een e-mail van een reclamebedrijf, waarvoor ik ooit een aantal opdrachten heb uitgevoerd. Het bericht omvatte een leeg vak, met daaronder de mededeling: als je deze e-mail niet goed kunt lezen, klik dan op deze link.

Aangezien de e-mail me niets leesbaars aanbood ─ en ik stilletjes op een lucratief reclameopdrachtje hoopte ─ klikte ik op de link …

… en toen kwam ik op de website van een opticien terecht.

Veel geschreeuw en weinig wol

Laagvlieger

Het eerste verkiezingsdruksel is in mijn brievenbus neergedwarreld, anderhalve maand voor de feiten.
Deze allerminst benijdenswaardige primeur is voor een opvolger op een kamerlijst van Open VLD. Zijn betoog klinkt zo rooskleurig en bemoedigend dat men er haast optimistisch zou van worden. Hij belooft me gouden bergen en zal ongetwijfeld slechts met een molshoop komen aanzetten. Wie het eerst komt, het eerst maalt, zal hij gedacht hebben, maar dan heeft hij verkeerd gedacht. Ik zal net zo min voor hem stemmen als voor een andere kandidaat van zijn clubje. Nog voor geen honderd pond klontjes.

In de zijstraatjes van het Nederlands ─ 4

Prietpraat

presidentIk zag een reclamefilmpje waarmee men de talloze kwaliteiten van de camembert van Président aanprijst.
“Geniet met plezier van het leven”, zei een stem op de achtergrond.

Nu zit ik me al de hele tijd af te vragen of men ook zonder plezier van het leven, of voor mijn part van iets anders, kan genieten. Is plezier niet het hoofdkenmerk van genieten, hier dus dubbelop en derhalve een overbodige toevoeging?

Wie verzint dergelijke slogans eigenlijk? Dat kan volgens mij toch geen al te snuggere tekstschrijver zijn. Of anders is het iemand die vol treurnis van het leven geniet.

Rarekieken

Sprokkels

Dan heb ik me, zoals eerder gemeld, na veel vijven en zessen eindelijk een compact en handig kodakje aangeschaft en nu vergeet ik telkens het mee te nemen op mijn zwerftochten doorheen het Vlaamse land, zodat ik onderweg weliswaar de bezienswaardige werkelijkheid kan betrappen, maar in de onmogelijkheid verkeer om die vast te leggen, of te vereeuwigen zoals dat in fotografenjargon heet.

Zo kwam ik verleden zaterdag op een boerenmarkt terecht, waar een bord met een in grote, onbeholpen letters geschreven boodschap tussen groente en fruit oprees, mijn aandacht trok en er zelfs voor zorgde dat ik een brede glimlach in stelling bracht, want wat las ik?

Dames die het fruit betasten zullen door de verkoper met gelijke munt betaald worden.

Ik zie het nog gebeuren dat mannen, en zeker zij die de Griekse beginselen aanhangen, zich gediscrimineerd voelen en via allerhande petities en protesten dezelfde behandeling eisen.

De in een naburig dorp gevestigde opticien heeft dan weer een bord bij hem op de stoep staan, waarop hij doodleuk verkondigt dat de dubbelzichtglazen bij hem in de aanbieding zijn. Ik zou echt niet weten wel voordeel men bij het gebruiken van zulke glazen kan hebben. Iemand?

Uitblinkers

Formidastisch

Af en toe doet men een beroep op mijn vaardigheden als copywriter. Dat is de fraaie Nederlandse benaming van een persoon die zich aan het schrijven van teksten voor reclamedoeleinden wijdt. Dat doe ik soms. Het is niet mijn hoofdbezigheid en ik blink er ook niet in uit, maar zo nu en dan slaag ik erin om een machetescherpe tekst te plegen, of een slogan te bedenken die spettert als Bengaals vuurwerk.

Ik krijg stenen kloten van sommige reclameboodschappen; de meeste glijden langs me af omdat ik er volstrekt geen boodschap aan heb; een uitzonderlijke keer echter zie, hoor of lees ik iets waarvoor ik gezwind het wierookvat bovenhaal, of bij ontstentenis daarvan in enthousiaste superlatieven uitbarst. Dat was tijdens de voorbije dagen zelfs twee keer het geval.

Ik kwam voorbij een fitnesscentrum, dat klanten probeerde te lokken met een wel zeer aparte slogan. Op het stoepbord voor de toegangsdeur las ik immers:

Ben je ’t beu om dik en lelijk te zijn?
Kom dan binnen en wees voortaan enkel lelijk.

Bladerend in een oud tijdschrift had ik bijzonder veel aardigheid in de onderstaande advertentie:

pepsiicecubes2hj

Ja, sommige reclamemensen verstaan hun vak en getuigen van verbluffende virtuositeit. Ik dus niet, maar ik doe mijn best. Ooit zal ik een magistrale slogan bedenken. Als ik het geluk van leven heb en de goden me goedgezind zijn.