Tag: horeca

Asociale stukken chagrijn

Laagvlieger

Terwijl ik me op VIER in De Slimste Mens zat te verkneukelen, probeerde dat televisiezendertje me per lokfilmpje te verleiden om vanaf volgende week hun nieuwe docureeks ─ Ja, chef! ─ met mijn aandacht te vereren. Het programma zal naar verluidt de keukens van vijf ambitieuze chef-koks induiken en registreren wat zich daar allemaal afspeelt.

Een van die vijf is ene Patjim Bajrami, van Kosovaarse afkomst en een plomp en onbehouwen heerschap. Hij is de mening toegedaan dat men met een brutale bek al een heel eind komt en hij banjert derhalve ongehoord bot door het leven en door zijn keuken. De zeven paarden die hem uit de klei getrokken hebben, staan daarvan nog na te hijgen. De manier waarop die hemeltergende bullebak met zijn personeel omspringt, is wraakroepend. Een bulldozer heeft meer charme.

Volgens zijn eigen ‘bescheiden’ zeggen wil die hork de beste chef van België worden en drie Michelinsterren veroveren. Van mij kan hij alvast drie West-Vlaamse schoppen onder zijn Kosovaarse kloten krijgen, want ik maak mijn handen niet vuil aan een fluim. Misschien dat hij dan weliswaar geen drie sterren verovert, maar hij zal ze toch zeker zien en zelfs meer dan drie.

Ik crepeer nog liever van de honger dan dat ik me naar het etablissement van zo’n primaat ─ De Stadt van Luijk in Sint-Truiden ─ zou begeven.

Een vergiftigd geschenk

Laagvlieger

Welke onnozele halzen zijn er in vredesnaam op het onzalige idee gekomen, om ons in deze door corona geteisterde tijden met een dozijn gratis treinritten op te zadelen? Dat kunnen volgens mij enkel geitenwollensokken geweest zijn: de achterlijke troel Almaci, die aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd heeft, of anders de zielenpoot Calvo, wiens oogopslag slechts een minimum aan hersenactiviteit doet vermoeden.

Kennissen van me spoorden gisteren gratis van Brugge naar Hasselt. Dat is ze uitermate slecht bekomen. Ze zaten bijna drie uur in een tot de nok gevulde en derhalve risicovolle trein, beiden uitgerust met de verplichte, maar in niet geringe mate hinderlijke mondmaskers. Toen ze na deze martelgang op hun bestemming arriveerden, bleken ze nergens terecht kunnen om wat te blikken of de keel te smeren. Alles zat potdicht. Dan gaat een mens toch echt wel even balen. Dat deden ze uitgebreid en dan moesten ze nog dat hele eind terug naar huis.

Hier volgt derhalve een goede raad voor zij die, niettegenstaande de benarde omstandigheden, toch van die gratis ritten gebruik willen maken. Wie die niet ter harte neemt, doet dat op eigen risico:
Neem een stapel aangeklede boterhammen en een volle thermosfles mee!

Mij krijgen ze daar alleszins niet voor. Ik doe er niet aan mee en kus nog liever een kakkerlak. Ik heb niet voor het zootje ongeregeld van de Vivaldicoalitie gekozen ─ ga daarmee naar den oorlog! ─ en ik heb slechts weinig, om niet te zeggen geen vertrouwen in wat ze allemaal bekokstoven. Het is allemaal lauwe limonade met een rietje, geserveerd door een stelletje nulliteiten. Ze kunnen de pot op met hun ‘cadeautjes’ waar wij, belastingbetalers, toch voor zullen opdraaien.

Valentijn(tje)

Almanak

Ik heb kind noch kraai en er is ook niemand die mij in die mate gaarne ziet, dat ze me ter gelegenheid van Valentijn gezelschap houden, of me met een liefdevolle attentie bedenken. Het zal jullie duidelijk zijn dat ik daardoor ten prooi val aan grote eenzaamheid, hetgeen me evenwel geen ene moer kan verblotekonten.

Om het mes nog wat dieper in de wond te steken, sturen de restaurants, waar ik af en toe niet alleen mijn neus maar ook de rest van mijn lichaam laat zien, me folders toe, waarmee ze me tot het nuttigen van de liefdemalen die ze met Valentijn aanbieden proberen te verleiden.

Wat me daarbij opvalt en zelfs enige irritatie bij me opwekt, is het nogal kinderachtige en alleszins overdreven gebruik van verkleinwoorden, waarmee die voedselverstrekkende etablissementen hun menu’s larderen. Ze hebben het over kikkerbilletjes, visschelpjes, eitjes, varkenshaasjes, gerechtjes, frietjes, kroketjes, groentjes, worteltjes, erwtjes, aardappeltjes, boontjes, hapjes, dessertjes, mosseltjes, sausjes … en nog veel meer van die pietluttigheden. Om het met de woorden van Greta Thunberg te zeggen: Hoe durven ze?!

Als ik zo’n menu onder ogen krijg, denk ik altijd dat er slechts heel weinig voedsel op mijn bord zal belanden. Gelukkig heeft niemand me met Valentijn voor een romantisch eten uitgenodigd, zodat ik me daaromtrent geen zorgen hoeft te maken.

Ik zal me thuis, helemaal in mijn eentje, aan het verorberen van een biefstuk wijden, een lap vlees die zo groot is dat men er een pak kan van maken, of me anders verlustigen aan een pizza met het formaat van een vrachtwagenwiel.

Te mijnent is schraalhans geen keukenmeester.

Krasse knarren

Formidastisch

Door Jut en Jul verlaten zat ik in een restaurant, waardoor ik ten prooi viel aan grote eenzaamheid. Aangezien ik geen conversatie hoefde gaande te houden, had ik ruimschoots de tijd om allen daar aanwezig te observeren.

In een hoek van de gelagkamer hadden een man en een vrouw tegenover elkaar aan een tafel plaatsgenomen. Ze waren beiden oud en der dagen zat en aten niet zozeer met lange, dan wel met trage tanden. Ze wisselden geen woord en slaagden er niet in hun bord leeg te eten, dus verzochten ze de serveerster, tevens eigenares van het etablissement, om de overschotten dusdanig te verpakken dat ze die mee konden nemen, verzoek waar de bazin in alle vriendelijkheid gevolg aan gaf.

De man dronk nog een biertje en de vrouw verlustigde zich aan een kop koffie. Terwijl ze die vloeistoffen stilzwijgend tot zich namen, leken ze bijwijlen zelfs in te dommelen. Toen ze ontwaakten, maakten ze gelijk aanstalten om te vertrekken. Met de moeite die eigen is aan de ouderdom en met deprimerend gesjok naast een wandelstok verlieten ze het pand.

─”Hoe oud zijn die mensen eigenlijk?” vroeg ik aan de waardin.
─”Hij is vierennegentig en zij achtentachtig,” vernam ik, “maar ze verzetten zich wel hardnekkig tegen het oud worden.”
─”Hoezo?” fronste ik.
─”Kijk maar!” zei ze en ze wees naar een raam, waar op dat moment een dakloze, maar niettemin zeer dure sportwagen in mijn vizier verscheen.
Aan het stuur zat de oude dame. Naast haar werd haar nog bejaardere echtgenoot ietwat schabouwelijk overeind gehouden door een veiligheidsgordel.

De chauffeuse gaf een flinke dot gas en weg waren ze!

Als we maar leut hebben

Tussendoortje

Ik ben een gulzige, ja zeg maar gerust een schier onverzadigbare gebruiker van de brave vloeistof die koffie heet: het bakje leut met andere woorden.

Om die nooddruft te lenigen pleeg ik een toestel van Senseo in te schakelen. Hoewel ik me al jaren allerhande merken en koffiesoorten aanschaf, heb ik tot op heden nog steeds mijn gading niet gevonden. De pads Moka Royal van Douwe Egberts benaderen nog het meest hetgeen ik zoek, te weten de geurige, appetijtelijke kop koffie die men meestal in drankgelegenheden en restaurants voorgezet krijgt, maar geen enkel koffiekussentje kan die eigenschappen evenaren, wat me bijna tot wanhoop drijft. Zal ik me van kant maken, of moet ik me werkelijk zo’n heel duur apparaat met een Italiaanse naam aanschaffen om aan mijn trekken te komen?

Het zal nog eens zo gaan dat ik noodgedwongen op thee overschakel en ik hou niet van thee. Hoewel … met de melange ─ dat is een chic woord voor mengsel ─ ‘Het Geheim van Toetanchamon’ brouw je niet bepaald een inferieur drankje en zou me eventueel wel kunnen vermurwen.

Het Geheim van Toetanchamon … Zoiets verzin je toch niet! Tja, ieder kind moet een naam hebben natuurlijk.

Eten op een koopje ─ 2

Laagvlieger

Ik kreeg het verzoek om in het dienstencentrum van mijn woonplaats wat vertaal- en redigeerwerk uit te voeren en ik gaf daar gevolg aan.

Als je niet op pauwentongetjes uit bent, kun je in dat complex ook een middagmaaltijd nuttigen, voor de toch wel zeer democratische prijs van € 8, dus vroeg ik de dag voordien aan internet wat ze me te bieden hadden, want men diende wel te reserveren. Dat was een jardinièresoep, gevolgd door een zeefantasie met spinaziepuree, vergezeld van een drankje naar keuze, en tot slot een niet nader omschreven dessert. Ik deelde ze per telefoon mee dat ze me ’s anderendaags mochten verwachten.

Die middag begaf ik me naar het restaurant, vestigde met daar aan een tafel en kreeg binnen de kortste keren een soep voorgeschoteld, die weliswaar een groente bevatte, maar in geen geval het salmagundi ingrediënten dat men in een jardinière verwacht aan te treffen. De zeefantasie die ik vervolgens kreeg, was duidelijk een op hol geslagen fantasie, want volgens mij afkomstig van het toch wel zeer zeldzame zeezwijn en de puree bevatte de oranjekleurige brokken van de ook al weinig bekende wortelspinazie.

─”Ik heb tot nu toe niets gekregen van wat het menu op internet vermeldt”, zei ik tegen de vrouw die daar de dienst uitmaakte. “De soep was geen jardinière, het vlees kwam alleszins niet uit zee, maar uit een varken, en de puree bevatte geen greintje spinazie.”
─”Ik weet het”, antwoordde ze schouderophalend. “Het cateringbedrijf heeft zich waarschijnlijk vergist.”

Ik vond dat ze me dat eigenlijk had moeten zeggen voor ze me de maaltijd opdiende, maar ik besloot er verder geen woorden aan te verspillen, produceerde een meewarig lachje en haalde eveneens de schouders op.

Voor acht euro moet je geen onvergetelijke happen verwachten natuurlijk, maar ze moeten me wel geven wat ze beloven. Mij hebben ze daar voor het laatst gezien.

Een sanitaire stop

Kroeglopen

Ik zou een vriendin naar een opslagruimte voor bejaarden brengen, niet omdat ze er wenste te verblijven, want daar is ze veel te jong voor, maar omdat ze haar moeder wilde verblijden met een bezoek.

We waren nog niet helemaal vertrokken, of ze moest al hoog naar de wc, hetgeen bij haar vaste prik is, want ze heeft naar verluidt last van een overactieve blaas. Wie ben ik dat ik haar dit euvel zou ontzeggen?

We hielden halt en betraden een theesalon waar iedereen bejaard was. Terwijl mijn vriendin zich ergens van overtollig vocht ontdeed, zat ik wat om me heen te kijken en was zodoende getuige van een toch wel vreemd tafereel. Niet ver bij me vandaan zaten een man en een vrouw oud en der dagen zat te zijn en thee te drinken. Opeens, toen de vrouw zich onbespied waande, diepte ze twee theebuiltjes en een kleine thermos uit haar handtas op, om er stiekem haar man en zichzelf mee te bedienen.

Kom daar nu eens om! Ik weet niet of dit gebeurde uit geldnood of uit gierigheid en eigenlijk hoef ik het ook niet te weten, maar zoiets heb ik nog nooit gezien en ik heb nochtans al heel veel gezien.

Nu ja, zoals ik al zei: ik bemoei me met m’n eigen zaken.

Pootjebaden

Onderweg

Ik fietste fluitend door het bos, al mag je dat fluiten gerust met een korrel zout nemen, want ik breng er niet veel van terecht. Ik was, het zal jullie duidelijk zijn, godsgruwelijk gelukkig, om niet te zeggen zo blij als een varken in de stront. Ik heb zo van die dagen.

Bezijden het pad, enigszins beschut door een hoge heg, verrees een drenkplaats, die ook te eten schafte en voorzien was van een ruim terras, waarop zich enkel een poetsende vrouw bevond.

Dat mens ontdeed zich van een volle emmer sop, door die met driest geweld in de haag te kwakken, uitgerekend op het moment dat er aan de andere kant van dat gewas iemand voorbijfietste. Jullie mogen drie keer raden wie dat was. Knap hoor! Jullie hebben het meteen juist.

Ik was nat tot onder mijn oksels, of toch zeker van mijn voeten tot aan mijn knieën en hield halt om een beetje te mopperen. De bazin van het etablissement hoorde dat wellicht en kwam poolshoogte nemen, maar wist niet waar ze heen moesten rennen van het lachen. Ik was daardoor danig op mijn tenen getrapt, want ik verwachtte eigenlijk dat ze mij een koffie zou aanbieden, of zelfs iets sterkers, maar dat deed ze niet, de gierige pin.

Ik vervolgde in morsige toestand mijn weg, luidkeels naar Dettol ruikend. Ik moest zowaar met mijn armen de schoolslag maken, anders kwam ik niet door die walm heen.

Voor wat, hoort wat

Handel en wandel

Het kunnen niet iedere dag pauwentongetjes zijn, om van kaviaar nog te zwijgen. Ik zat en at een sobere maaltijd in een Brugs restaurant, waar een kameraad van me de scepter zwaait en de baas speelt.

De tafel aan mijn linkerzijde werd ingenomen door twee heren, die vrijwel onafgebroken met mobieltjes bezig waren. Iets verderop zat een dame op een tablet te tokkelen alsof haar leven er van afhing. Het zijn me de tijden wel, deze moderne exemplaren. Ik doe er niet aan mee. Als ik een restaurant betreed, laat ik zowel mijn telefoon als mijn tablet achter. Laat me alsjeblieft ongestoord eten!

Het bejaarde echtpaar dat zich rechts van me ophield, liet zich ook door geen snufjes afleiden. Ik zag hoe de man mes en vork in stelling bracht, om op niet al te sierlijke wijze een kip te bevechten. Hij beroofde de vogel van een poot, die hij vervolgens bij zijn in haar bord peurende disgenote deponeerde. Die stortte er zich op als een roofdier op een prooi en begon er verwoed op te kluiven, drassig smakkend, slobberig kauwend en klokkend zwelgend.
“Je hoeft het bot niet op te eten, hoor!” zei de man goedig en hij glimlachte meewarig naar me, waardoor ik begreep dat de vrouw wellicht verdwaald was in het Alzheimer Wald.

Mijn de scepter zwaaiende kameraad bevestigde dat even later en maakte van de gelegenheid gebruik om me nog enkele anekdotes op te dissen. Zo had hij een trouwe klant, die altijd twee dagschotels bestelde en die nog opvrat ook. En dan was er dat echtpaar op leeftijd, dat steevast twee keer de plat du jour liet aanrukken. De man verorberde de zijne, maar de vrouw bracht die van haar over in een brooddoos en nam die mee.

Ik had restaurateur moeten worden. Het uitbaten van zo’n etablissement lijkt me een inspirerende en onuitputtelijke bron van vermaak, af en toe doorspekt met een zielig tafereel.

“Nu je toch hier bent”, sprak mijn kameraad zo boterlijk dat ik meteen op mijn qui-vive was. “Ik ben met een nieuwe menukaart bezig. Zou jij die kunnen vertalen in het Frans, het Engels, het Duits … en misschien ook in het Spaans? Kwestie van de toeristen wat in de watten te leggen.”
Hij liet eigenlijk die watten links liggen en zei ‘kwestie van de toeristen in hun gat te wonen’, maar dat vind ik zo’n vulgaire uitdrukking dat ik ze hier liever niet gebruik. Ik heb het druk zat en sta midden in de matses, maar denken jullie dat ik nee zei? Om de dooie dood niet!

Toen ik de rekening vroeg, wuifde hij die vraag met een gul handgebaar weg.
“For old times’ sake”, zei hij, want hij roert graag wat Engels door zijn Nederlands.
Nu verwacht hij natuurlijk dat ik zijn meertalige menukaart gratis en voor niks op poten zal zetten. Waarschijnlijk zal ik dat nog doen ook. Ik ben nu eenmaal zo’n malloot.

Achteraf beschouwd had ik toch beter pauwentongetjes kunnen bestellen. Of kaviaar.

Het kind van de rekening

Laagvlieger

Terwijl ik door het Houtland fietste, namen terroristen mijn maag over en ze eisten voedsel. Ik hield derhalve noodgedwongen halt bij een café dat ook wel te eten schafte en zich daarom het predicaat eet- en praatcafé toe-eigende, al vermoed ik dat ook de niet tot praten in staat zijnde medemens er aan zijn trekken zou komen, al weet je dat natuurlijk nooit met rurale haptenten.

Ik raadpleegde de kaart en vernam dat men er tijdens de week een dagschotel aanbood voor amper € 13. Op zaterdag en zondag was er een weekendmenu beschikbaar voor € 25. Aangezien het zondag was, wenkte ik de juffrouw die daar rondliep en beroepsbezigheden verrichtte. Ik informeerde wat dat weekendmenu precies inhield. Dat bleek een gerookte zalmkroket te zijn ─ ze bedoelde wellicht een kroket van gerookte zalm ─ gevolgd door een ribstuk met been ─ in onze contreien gewoonlijk côte à l’os genoemd ─ met een sausje naar keuze, frietjes en koude groentjes. Ik blijf me mateloos ergeren aan die knullige verkleinwoorden waarmee men voedsel appetijtelijk tracht voor te stellen. Tot besluit was er koffie met friandises voorzien, hetgeen een ijdeltuitig woord voor versnaperingen is. Alles samen leek het me wel wat en voor die prijs kon ik het niet laten lopen, dus bestelde ik het weekendmenu en bracht mes en vork in stelling.

Het voorafje, de zalmkroket, was niet vervelend. Vervolgens kreeg ik de hoofdschotel voorgezet en dat gerecht zag eruit als een vreselijk ongeluk in de dierenwereld. Geen mens had me gevraagd in welke bakgradatie ik mijn vlees verwachtte, dus lag de lap vlees op mijn bord te bloeden als een rund. Het verorberen ervan vereiste de tanden van een hyena, want het ding, geflankeerd door een blubbersaus en wat konijnenvoer, bleek zo taai als een lederen portefeuille.

Ik was in een goed humeur en betaalde zonder morren, maar toen ik de rekening controleerde – dat pleeg ik altijd te doen – ontdekte ik dat men me voor dat fameuze weekendmenu niet de op de kaart vermelde € 25 aangerekend had, maar € 30. Ik wenkte de persoon die vermoedelijk de baas van de tent was, of daar toch zeker wat in de melk te brokken had, en vroeg hem om tekst en uitleg.

Ik vernam dat men de prijs van het weekendmenu bij uitzondering tot € 30 € opgetrokken had, vanwege hetgeen men aanbood. Een côte à l’os was niet bepaald een goedkope flard vlees en met € 25 kwam je geeneens uit de kosten.
─”Staat dat ergens vermeld?” vroeg ik nogal kortaangebonden.
─”Je hoeft niet zo’n toon aan te slaan”, mekkerde die gozer. “Als ik me hoffelijk gedraag, verwacht ik van jou hetzelfde.”
─”En als ik iets bestel dat volgens de kaart € 25 kost, verwacht ik dat u me daar € 25 voor aanrekent”, diende ik hem nog barser dan eerst van weerwoord. “Staat die meerprijs ergens vermeld? De menukaart maakt er alleszins geen gewag van.”
─”Het heeft op het stoepbord bij de deur gestaan,” vernam ik, “maar mijn vriendin heeft het per ongeluk gewist.”
─”Daar ben ik dan mooi klaar mee”, foeterde ik. “Men had me op zijn minst die meerprijs moeten mededelen toen ik mijn bestelling plaatste. Nu ruikt het verdacht naar afzetterij.”
─”Er zijn al wel twintig klanten die het weekendmenu gekozen hebben”, overdreef hij. “Jij bent de eerste die erover klaagt.”
─”Vermoedelijk hebben die twintig anderen besteld voor je vriendin aan het wissen geslagen is”, meesmuilde ik. “Soit. Mij heb je hier in alle geval voor het laatst gezien.”

De slogan op de website van het etablissement in kwestie, Drie Koningen, luidt: Waar de klant nog echt koning is. Daar heb ik weinig van gemerkt. Mij zien ze daar niet meer. Er zijn genoeg restaurants waar ik niet bij de bok gezet word.