Ik kreeg het verzoek om in het dienstencentrum van mijn woonplaats wat vertaal- en redigeerwerk uit te voeren en ik gaf daar gevolg aan.
Als je niet op pauwentongetjes uit bent, kun je in dat complex ook een middagmaaltijd nuttigen, voor de toch wel zeer democratische prijs van € 8, dus vroeg ik de dag voordien aan internet wat ze me te bieden hadden, want men diende wel te reserveren. Dat was een jardinièresoep, gevolgd door een zeefantasie met spinaziepuree, vergezeld van een drankje naar keuze, en tot slot een niet nader omschreven dessert. Ik deelde ze per telefoon mee dat ze me ’s anderendaags mochten verwachten.
Die middag begaf ik me naar het restaurant, vestigde met daar aan een tafel en kreeg binnen de kortste keren een soep voorgeschoteld, die weliswaar een groente bevatte, maar in geen geval het salmagundi ingrediënten dat men in een jardinière verwacht aan te treffen. De zeefantasie die ik vervolgens kreeg, was duidelijk een op hol geslagen fantasie, want volgens mij afkomstig van het toch wel zeer zeldzame zeezwijn en de puree bevatte de oranjekleurige brokken van de ook al weinig bekende wortelspinazie.
─”Ik heb tot nu toe niets gekregen van wat het menu op internet vermeldt”, zei ik tegen de vrouw die daar de dienst uitmaakte. “De soep was geen jardinière, het vlees kwam alleszins niet uit zee, maar uit een varken, en de puree bevatte geen greintje spinazie.”
─”Ik weet het”, antwoordde ze schouderophalend. “Het cateringbedrijf heeft zich waarschijnlijk vergist.”
Ik vond dat ze me dat eigenlijk had moeten zeggen voor ze me de maaltijd opdiende, maar ik besloot er verder geen woorden aan te verspillen, produceerde een meewarig lachje en haalde eveneens de schouders op.
Voor acht euro moet je geen onvergetelijke happen verwachten natuurlijk, maar ze moeten me wel geven wat ze beloven. Mij hebben ze daar voor het laatst gezien.
