Ik heb een vriendelijke uitnodiging ontvangen, maar eigenlijk voel ik me niet geroepen om er gevolg aan te geven …
Tag: muggenziften
Uilenspiegel 70
Bemoeiallen en bemoeials
Poen scheppen
Nog geen drie weken geleden begon ik hier op zelfstandige basis te bloggen, omdat ik me blauw ergerde aan de mijn esthetisch gevoel krenkende reclameboodschappen die wordpress.com op nogal onbehouwen wijze tussen mijn teksten prangde, hetgeen overigens hun volste recht was, want ze vermelden het expliciet in hun gebruiksvoorwaarden. Zo’n verhuis heeft natuurlijk invloed op de goede gang van zaken. Verandering van spijs doet misschien wel eten, maar het zal toch even duren voor alles zich weer op gang trekt en Uilenvlucht opnieuw lekker spoort.
Desalniettemin ontving ik gisteren twee e-mails van bedrijven die graag een reclameblokje aan me kwijt willen. Ik hoef die advertentieruimte natuurlijk niet voor niets aan ze af te staan, want ze willen me ervoor betalen. Onafhankelijk van het aantal keren dat men de boodschap aanklikt, zou ik bij de ene € 30 per week ontvangen en bij de andere € 25.
Helemaal zonder moeite € 220 per maand binnenrijven. Een normaal mens zou in zijn handen wrijven dat het knerst, maar ik ben geen normaal mens. Geen reclame op Uilenvlucht …
… en dus ook geen € 220 in de maand, hetzij € 2640 per jaar … of een mooi reisje naar een exotische bestemming.
Men kan er goede principes op nahouden, maar veel bereikt men daar eigenlijk niet mee. Ach, het lijkt me ook allemaal iets te aanlokkelijk. Er schuilt waarschijnlijk een heel venijnige adder onder het gras en aangezien ik geredelijk het verneukte haasje ben, zal die me ongetwijfeld bijten. Keep houden!
De leegte van woorden
Een man van de wetenschap verscheen met zijn kop op het ruitje van de televisie. Hij opende de mond en sprak:
“Het ijs van de poolkappen smelt ijzingwekkend snel weg.”
Als het inderdaad aan een ijzingwekkend tempo gebeurt, hoeven we ons voorlopig niet al te veel zorgen te maken, lijkt het me.
De gedachte zinderde nog wat na in mijn hersens, die opeens een lijntje legden naar een woord van gelijke strekking: weerzinwekkend. Het zal voor iedereen duidelijk zijn dat de betekenis ervan, afschuw veroorzaken, in flagrante tegenspraak is met wat er eigenlijk staat: weer zin wekken.
Vervolgens kreeg ik uit vriendenmond nog deze instinker voorgeschoteld …
Beantwoord de volgende vraag naar waarheid met een ja of een neen:
Zal het eerste woord dat je zegt ‘neen’ zijn?
Hebben jullie het ook geprobeerd? Daar krijgt een mens toch een kunstkop van!
Een onafgebroken streven
In het televisieprogramma ‘1000 zonnen’ dook een surfster op die zich, in tegenstelling tot hetgeen men zou verwachten, niet op de wispelturige golven van internet waagde, maar zowaar de woeste en schuimbekkende golven van de Noordzee trotseerde. Het meisje koesterde tomeloze, want torenhoge ambities: ze wilde de Belgische kampioenstitel veroveren en daar had ze veel, om niet te zeggen alles voor over. Als ze ’s morgens de ogen opende, was naar het weerbericht luisteren het eerste wat ze deed …
“Als er golven zijn, dan ga ik natuurlijk surfen”, zei ze. “En als er geen golven zijn, dan wacht ik tot de golven komen.”
Ik moest even gaan zitten, want dat was niet mis. Er bestaan mensen die werkelijk voor niets terugschrikken als het om de verwezenlijking van hun droom gaat. Zitten wachten tot er golven komen … ga d’r maar aan staan! Als training kan dat tellen.
In de puinpoeier
Een journalist berichtte dat hij op de website van een officiële instantie klakkelings toegang gekregen had tot in hoge mate delicate informatie, die eigenlijk niet voor de ogen van de gewone burger bestemd was.
Hij confronteerde de betrokkenen met deze verregaande slordigheid. Die verdedigden zich bij monde van een woordvoerster. Zij wilde ons doen geloven dat iemand mogelijkerwijze zijn wachtwoord ter beschikking van de journalist had gesteld en zodoende het beroepsgeheim geschonden had. Ze zei letterlijk: “Die persoon heeft zich geschonden aan het beroepsgeheim.”
Het is waar dat veel Vlamingen niet gesierd zijn met een vlotte babbel. We beschikken alleszins niet over het verbale lef van onze noorderburen en spreiden geregeld groot gestuntel tentoon als we ons van de Nederlandse taal moeten bedienen. We hebben ermee leren leven, maar van iemand die de taak van woordvoerder op zich neemt, zou men toch enige welsprekendheid mogen verwachten. Een woordvoerder dient op behoorlijke wijze het woord te voeren en geen drenkeling in zijn woordenstroom te zijn.
Ik hoop dat de persoon in kwestie zich niet al te zeer aan dat beroepsgeheim geschonden heeft, zodat hij zich nog onder de mensen kan begeven zonder dat men hem als een kermisattractie beschouwt.
De bladdraaister
Ik zal deze week iedere avond aan de televisie gekluisterd zitten, teneinde getuige te zijn van de laatste loodjes van de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool. De twaalf finalisten vergasten de liefhebbers op het beste van hun kunnen tijdens het uitvoeren van zowel een sonate, als een opgelegd werk en een concerto: ruim drie uur muziek van de bovenste plank.
Gisteren kregen we twee keer een sonate voor piano en viool van Sergei Prokofjev opgediend en terwijl ik die zat te degusteren, raakte ik danig gecharmeerd door de sierlijke manoeuvres van een jongedame, die zich schuin achter de klavierleeuw ophield en zich telkens weer van haar stoel moest verheffen, om op elegante en toch tamelijk onopvallende wijze een bladzijde van de partituur om te slaan.
Iemand die zich daarmee onledig houdt, heet een bladomslaander of een paginaomdraaier, al durven sommigen ook het nogal oneerbiedige bladluis gebruiken. Het lijkt me een niet te onderschatten taak. Je moet niet alleen heel goed muziek kunnen lezen, maar ook voldoende lenig zijn om je zonder ongewenste aanrakingen over zo’n uitgestrekte concertvleugel heen te buigen, om vervolgens op het juiste tijdstip slechts één pagina om te slaan zonder je vinger nat te maken, want dat laat de etiquette niet toe. Er rust dan ook een grote verantwoordelijkheid op de schouders van zo’n bladomslaander, want voor hetzelfde geld ben je te vroeg of te laat, of je slaat een bladzijde over … en dan krijg je de poppen aan het dansen natuurlijk.
Na de sonate namen de violist en zijn begeleider, de pianist, buigend als knipmessen de ovatie in ontvangst. De bladomslaande jongedame, die op haar beurt toch ook de pianist begeleidde, werd niet in de hulde betrokken. Ze verdween vrijwel ongemerkt van het toneel. Ik vond dat de virtuoze violisten en pianisten haar best wel een hand hadden mogen geven, als blijk van waardering.
Ik zou vanavond staken als ik haar was.
Detail
Ik had er nooit eerder aandacht aan besteed, omdat het me nog niet opgevallen was, tot ik me in de Gentse Sint-Baafskathedraal stond te vergapen aan het veelluik ‘De Aanbidding van het Lam Gods’ van de gebroeders Van Eyck, dat zijn grote bekendheid vooral te danken heeft aan het gestolen en nog steeds niet teruggevonden paneel ‘De Rechtvaardige Rechters’. Terwijl ik de lichamen van Adam en Eva aanschouwde, die in hun blootje het retabel flankeren, sprong de vraag opeens recht overeind in mijn hersens. De kwestie bleef me in die mate bezighouden dat ik me in de daaropvolgende dagen van Google bediende om op internet talloze afbeeldingen van Adam en Eva te monsteren en me tevens van de inhoud van het scheppingsverhaal te vergewissen.
Toen boetseerde God de mens uit stof dat Hij van de aarde nam, en Hij blies hem de levensadem in de neus: zo werd de mens een levend wezen. Om Adam toch een passende hulp te geven laat Hij hem in een diepe slaap vallen. Terwijl hij sliep, nam Hij één van zijn ribben weg en zette er vlees voor in de plaats. God vormde de rib die Hij uit de mens had weggenomen tot een vrouw, en bracht haar naar de mens.
Waarom, zo vraag ik me af, voorzien zowel de gebroeders Van Eyck als alle andere kunstenaars Adam en Eva dan van een navel?
Aphrodite achterna
Bij Colruyt waren de mandora’s in de aanbieding. Laat dat nu toevallig vruchten zijn die een wit voetje bij me hebben, spreekwoordelijk dan, want de mandora heeft hoegenaamd geen voetjes en bovendien is die van nature zo oranje als het Nederlandse koningshuis.
De mandora is namelijk een in mijn ogen heel geslaagde kruising tussen de mandarijn en de orange, ofte de sinaasappel, die niet alleen tjokvol sap steekt, maar zich tevens bijzonder makkelijk laat pellen en bovendien ook nog voortreffelijk smaakt. Helaas zijn er in het delicate vruchtvlees ook verraderlijke pitten gehuisvest en niet te min, want in sommige exemplaren trof ik wel dertig van die vervelende ettertjes aan. Af en toe echter stuit ik op een mandora waarin zich hoegenaamd geen pitten ophouden. Geen sikkepit! Dat verbaast mij zeer en dan vraagt een nieuwsgierig mens zich geredelijk af waarom de telers, terwijl ze toch aan het kruisbestuiven zijn, er niet voor zorgen dat al hun vruchten vrij van zonde zijn.
Misschien moet Colruyt eens iemand met een onderzoek belasten en naar het land van oorsprong, Cyprus, sturen, om na te speuren of men van die hybride in pitloze uitvoering eerder regel dan uitzondering kan maken. Ik houd me van harte aanbevolen voor dit snoepreisje deze taak. Ik spreek een mondje Grieks en ook wat Turks, dus zal men me daarginds geen blauwe bloempjes op de mouw spelden of me met een kluitje in het riet sturen.