De hemelen zijn ons kennelijk goedgezind en in een gulle bui. Eergisteren kregen we een supermaan opgedist – die ik overigens niet gezien heb wegens vergeten te kijken – en tijdens de komende nacht mogen we ons verheugen in de zogeheten Laurentiustranen: de meteorenzwerm (Perseïden) die rond 12 augustus verschijnt en ieder jaar terugkeert; Laurentiustranen genoemd naar de feestdag van de heilige Laurentius op 10 augustus.
Het moederobject van al die ‘vallende sterren’ – ze plegen met belachelijk veel te zijn – is de komeet Swift-Tuttle, die met de stofdeeltjes van zijn kielzog dit spektakel veroorzaakt. Helaas zijn de omstandigheden dit jaar verre van ideaal. Het is hoegenaamd niet zeker dat we een onbewolkte nacht zullen meemaken en als dat wel zo zou zijn, zal de maan – die nog voor 90% vol is – gewis als stoorzender en spelbreker optreden.
Het hoogtepunt – ongeveer honderd meteoren per uur – mogen we woensdagmorgen omstreeks 7 uur verwachten. Aangezien het op dat moment bij ons al licht is, hetgeen allerminst bevorderlijk is voor het welslagen van dergelijke onderneming, kunnen we ons beter wat vroeger onder de blote hemel installeren en de blik noordoostwaarts richten. Men raadt ons aan om dat tussen 23 en 5 uur te doen.
Volgens de overlevering mag degene die een vallende ster aanschouwt een wens doen, die geheid in vervulling zal gaan. Ik heb alvast een hele waslijst opgesteld van dingen die ik graag verwezenlijkt wil zien. Niet dat ik inhalig ben, maar nu de gelegenheid zich aanbiedt …
Laat Laurentius maar snot en slinger huilen. Ik lach in mijn vuistje.
Het was 1 mei en de zon scheen met noeste vlijt, dus besloot ik de Dag van de Arbeid karweiend in de tuin door te brengen. Een jaar geleden verbrandde ik me danig tijdens zulke werkzaamheden, door mijn delicate huid onbeschermd aan de koperen ploert bloot te stellen. Dit keer had ik echter mijn voorzorgen genomen, door me bij de apotheker een tube crème voor tijdens en een tube balsem voor achteraf aan te schaffen. Ik viel bijna omver toen ik vernam dat die kleinigheden me bijna veertig euro lichter maakten, maar het was niet anders. Wat moet een mens toch veel ten koste leggen aan gezondheid en schoonheid.
Ik vind dat weermanneke van de VRT, Frank Deboosere, eigenlijk een sympathieke guit, maar wat heeft hij in vredesnaam met dat gevaarte dat hoog boven ons door de ruimte klieft: het internationale ruimtestation, of het ISS? Hij grijpt elke gelegenheid aan om ons op een passage van dat ingenieuze tuig te wijzen en ons aan te raden om die doortocht met eigen ogen te aanschouwen, hetgeen afgaand op zijn enthousiasme een belevenis moet zijn waar je van klaarkomt, of toch ongeveer.
Vanmorgen joeg een als krantenkop vermomde onheilstijding me de koude koorts op het lijf: A giant asteroid is set to buzz Earth next week.
Bijna iedereen herkent vollemaan en nieuwemaan, maar zowel het eerste als het laatste kwartier zorgen vaak voor verwarring. Daarom doe ik jullie even een ezelsbruggetje aan de hand. Het onthouden van twee Franse woordjes volstaat om alle twijfel weg te nemen:
