Ik vind dat weermanneke van de VRT, Frank Deboosere, eigenlijk een sympathieke guit, maar wat heeft hij in vredesnaam met dat gevaarte dat hoog boven ons door de ruimte klieft: het internationale ruimtestation, of het ISS? Hij grijpt elke gelegenheid aan om ons op een passage van dat ingenieuze tuig te wijzen en ons aan te raden om die doortocht met eigen ogen te aanschouwen, hetgeen afgaand op zijn enthousiasme een belevenis moet zijn waar je van klaarkomt, of toch ongeveer.

In mijn hoedanigheid van vrijgezel neem ik natuurlijk iedere kans te baat om klaar te komen, dus trotseerde ik op een avond de hardvochtige kou en begaf me naar buiten om dat ding voorbij te zien fladderen. Op het aangekondigde uur zag ik inderdaad een wit lichtpunt van bescheiden formaat aan de westelijke kim verschijnen, dat aan een vrij hoog tempo door het zwerk koerste en drie minuten later in het oosten verdween.

Jullie horen me niet beweren dat het schouwspel me met verstomming sloeg. Wel integendeel! Het ging aan me voorbij en het raakte me niet. Ik kreeg er niet eens een erectie van, laat staan dat ik klaargekomen ben. Doe mij maar een gewone vliegmachine met gekleurde lichtjes, die dan ook nog olijk pinken. Bovendien heb ik er een pijnlijke nek aan overgehouden. Dat ISS bevindt zich immers bijna pal in het zenit, zodat de toeschouwer het hoofd echt in de nek moet gooien, hetgeen voor de meeste mensen en alleszins voor mij een zeer ongebruikelijke houding is.

Beste Frank, mij krijg je daar niet meer voor. Je ruimtestation kan me aan de reet roesten. Ik kijk nog liever naar zeewier.