Tag: armageddon

Voorbereiding op de Elfstedentocht

Je kunt het niet meteen aan me zien en ik zal het ook nooit openlijk toegeven, maar ik mag graag naar romantische films kijken. Het gebeurt niet zelden dat zulke tranentrekkers zich tijdens de kerstdagen afspelen en als de plaats van het gebeuren dan ook nog New York is, kun je er donder op zeggen dat een ijsbaan ─ meestal die van Rockefeller Center of ook nog de Wallman Rink in Central Park ─ er een belangrijke rol in toebedeeld krijgt. Af en toe bekruipt mij de lust om ook eens in zo’n machtig decor te gaan schaverdijnen en zodoende mogelijkerwijs ten prooi te vallen aan een hersenbouleverserend en idyllisch liefdesavontuur. Ik ben weliswaar al vaker in New York geweest en ik heb daar veel beleefd en nog meer gezien, maar die fameuze schaatsbanen heb ik nog nooit met eigen ogen aanschouwd. Vermoedelijk komt het daardoor dat ik het in mijn leven nog steeds in mijn eentje moet zien te rooien.

Als het aan mij ligt, zal daar echter binnen zeer afzienbare tijd verandering in komen, want vanmiddag hijs ik me met frisse tegenzin aan boord van een in hoge mate door mij verafschuwd luchtschip, dat hopelijk gezwind en ongehinderd naar de aldoor aan de wolken krabbende stad zal suizen. Ik ben vast van plan om dit keer wel die ijsbanen te bezoeken. Het probleem is natuurlijk dat ik niet kan schaatsen, maar misschien dat ik net door mijn gestuntel het hart van een mooie deerne zal veroveren. Het gaat er soms raar toe in de wereld van de romantiek.

Lang blijf ik niet weg. Normaliter moet ik volgende week op vrijdagochtend opnieuw in Belgenland neerstrijken. Ik wil thuis zijn als onze planeet op 21 december met man en muis vergaat, want zeg nu zelf: zoiets maak je niet elke dag mee.

De inwonende poespas ─ de woordspelingen waren gratis vanmorgen ─ is hier inmiddels aangekomen. Mijn koffer staat gevuld en wel in de hal. Ik ben er klaar voor. Het enige wat ik nog moet doen, is jullie hartelijk groeten. Aan allen die dezen zullen zien of horen lezen, saluut! Tot over een week, bij leven en welzijn.

En maar zwaaien! En maar blij kijken!

missliberty

Koudwatervrees

asteroideVanmorgen joeg een als krantenkop vermomde onheilstijding me de koude koorts op het lijf: A giant asteroid is set to buzz Earth next week.

De asteroïde Toutatis, die op een reusachtige pinda lijkt en zomaar eventjes 4,46 kilometer lang en 2,5 kilometer breed is, zal naar verluidt volgende week ─ meer bepaald op 12 december ─ rakelings langs onze aardkloot scheren. Deze mare haalde een lelijke streep door mijn rekening. Volgens de Maya’s zou de wereld het nog tot 21 december uitzingen, maar nu wilde een vermaledijde en overmaatse pinda ons van die laatste week beroven. Er stak een licht onbehagen in me op, want ik heb nog zoveel te doen.

Ik las verder en vernam zodoende dat het feitelijk zo’n vaart niet zou lopen. Toutatis zal ons tot op ongeveer 6,9 miljoen kilometer benaderen en dat is meer dan 18 keer de afstand van de aarde naar de maan. Dat noemen astronomen rakelings scheren. Het zal eenieder duidelijk zijn dat zij de dingen nogal groots zien en bovendien licht ten prooi vallen aan overdrijving.

Zo, en nu nog even het appeltje van die Maya’s schillen.

Rampspoed … nu ja, spoed?

Met groeiend afgrijzen nam ik kennis van de jobstijding: het sterrenstelsel Andromeda stevent met een splijtende vaart van 400.000 kilometer per uur op onze Melkweg af en zal er frontaal mee in botsing komen. Deze gewelddadige confrontatie zal helaas niet zonder gevolgen blijven. De mogelijkheid bestaat immers dat de zon ─ onze steun en toeverlaat ─ uit haar baan wordt geslingerd naar een plaats waar ze ons niet meer kan bereiken, hetgeen het einde van alle leven op aarde zou betekenen en derhalve allesbehalve een prettig vooruitzicht is.

Nu hoeven jullie niet meteen paniekerig naar reisbureaus te hollen of voorbereidingen te treffen om per openbare raket naar een belendend galactisch stelsel uit te wijken, want de rampzalige gebeurtenis zal nog wel even op zich laten wachten …

… naar schatting vier miljard (4.000.000.000) jaar.

Tegen die tijd dragen de koeien een broek en kunnen de vissen fietsen.

Als kaartenhuizen

Op een stralende ochtend in een late lente viel ik ten prooi aan overmoed. Met onoverwinnelijke tred stapte ik immers aan boord van een lift, die me met splijtende vaart naar de top van een van de ongeëvenaarde wolkenkrabbers van het World Trade Center in New York bracht. Daar, zo’n vierhonderd meter boven de begane grond, kon ik met volle teugen genieten van een werkelijk spectaculair uitzicht op Manhattan en in iets mindere mate van mijn hoogtevrees. Wat ik zag, staat voor altijd op mijn netvlies gegrift.

Om mijn fobie te tarten suisde ik ’s avonds naar de top van de andere toren. Daar schikte ik aan in het weergaloze restaurant Windows on the World, waar ik naast voortreffelijk voedsel opnieuw dat overweldigende panorama voorgeschoteld kreeg. Ik zal nooit vergeten hoe Lady Liberty onvermoeibaar naar me stond te wuiven. Ze bleef zwaaien toen ik me naar de belendende drankgelegenheid ─ The greatest bar on earth ─ verplaatste, omdat er nu eenmaal een speels besluit na een goed maal hoort. Ik prees me gelukkig dat ik daar op uitnodiging was en het hele festijn me geen drol kostte, want het kan haast niet anders of dat liep heel aardig in de papieren.

Drie maanden later, op een stralende ochtend in de late zomer, gingen die fameuze vensters op de wereld voorgoed dicht, toen ze door kroonvuur verpulverd tussen de tonnen puin op ground zero terechtkwamen.

Ik zit aan mijn schrijftafel en kijk naar een poster aan de muur: de nog niet door terroristen in gekaapte vliegtuigen aangetaste skyline van Manhattan in het schemeruur. Die prent heb ik tien jaar en enkele maanden geleden gekocht in het souvenirstalletje van het observatieterras, hoog in een van de torens van het World Trade Center, dat nu al tien jaar niet meer bestaat.