Mijn blog was gedurende enkele uren onbereikbaar.
Ik zou een mea culpa slaan als het aan mij lag, maar de schuld ligt bij het bedrijf dat mijn aanwezigheid op internet in goede banen moet leiden. Vanmorgen zijn ze daar blijkbaar niet in geslaagd.
Ik beperk me dus tot een excuus: neem me deze kink in de kabel alstjulliebelieft niet kwalijk.
Het is vandaag weliswaar zwaluwenafscheidsdag, maar de logeetjes die sinds de lente onder mijn dakgoot huizen, maken allerminst aanstalten om te vertrekken. Waarom zouden ze ook zonniger oorden opzoeken als we hier van een voortreffelijke nazomer kunnen genieten?
Vandaag is het ook exact acht jaar geleden dat ik mijn eerste, ietwat schuchtere stappen op internet zette en een blog opstartte. Ik heb ondertussen al behoorlijk wat bijeengeschreven, maar helaas is veel daarvan verloren gegaan, omdat ik het aanvankelijk niet nodig vond om mijn geesteskinderen te klonen en veilig op te bergen. Gedane zaken nemen geen keer en ik zou er spijt van kunnen hebben, maar ik doe niet zo aan spijt.
Ik heb opeens ontzettend veel zin in mosselen. Is er iemand die mij vanmiddag of vanavond naar een eethuisje kan brengen waar ze zulke schelpdieren op uitmuntende wijze serveren? Ik trakteer!
Ik ben weer thuis. Mijn uitstap naar het ziekenhuis was een beetje voorbarig, denk ik, maar beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Het betreft een ontsteking in een pril stadium, die ik met een antibioticum kan bevechten. Pillen dus. Ik slik me ondertussen ongeveer lam aan pillen en mijn lijf is zowat doorzeefd met naaldenprikken. Vandaar allicht dat mijn muze, die me nochtans bijna nooit in de steek laat en steevast de fraaiste zinnen in me wakker kust, nu toch even de wijk genomen heeft naar rustiger oorden. Ik ben namelijk niet in staat om helder te denken en er spoken nogal wat muizenissen onder mijn schedeldak. Muzen houden niet van dergelijke toestanden.
Ik probeer van een mooi stukje te bevallen, maar dat gaat niet zo vlot als ik eigenlijk zou willen. De zinnen die ik schrijf zijn kreupel en kreunen onder de tikfouten. Het zal voor morgen zijn. Deze uil gaat nog even op de perenboom zitten. Of in een eik.
The wise old owl
sat in an oak.
The more he saw,
the less he spoke.
The less he spoke,
the more he heard.
Why can’t we be like
that wise old bird?
Ik was van plan om jullie op de bovenstaande afbeelding te trakteren toen ik na mijn vakantie de draad van mijn blog opvatte, want er mag al eens gelachen worden. Dat mocht ik wel willen, maar het leven had het kennelijk niet zo begrepen en gaf me zo’n ongenadige ram dat mijn kleren uit de mode waren toen ik ervan bijkwam.
Men zou warempel geloof gaan hechten aan het spreekwoord dat ik als titel van dit schrijfsel gebruik: het lot valt altijd op Jonas, ofte een pechvogel heeft altijd ongeluk. Edoch daarom niet getreurd! We blijven proberen en als het een beetje meezit, doe ik jullie morgen kond van mijn niet bepaald benijdenswaardige lotgevallen, want vandaag wordt er nog wat aan me gesleuteld.
Hoe gaat het trouwens met jullie?
Ik sta weer midden in de matses.
Het is immers examentijd en zoals ieder jaar ontdekken studerende jongelui nu plots dat ze worstelen met een eigenheid van het Nederlands, of een andere taal. Aangezien ik in de contreien waar ik hoofdkwartier houd enige bekendheid verworven heb omdat ik over een vrij uitzonderlijke talenknobbel beschik, doet menigeen een beroep op me om hun tekortschietende kennis wat bij te spijkeren. Dat gaat natuurlijk ten koste van de tijd die ik normaliter aan andere bezigheden besteed, zoals bijvoorbeeld bloggen.
Als ik hier wat onregelmatiger dan gewoonlijk verschijn, is dat dus van tijdelijke aard.
Of zoals de Afrikaanders zeggen: Alles sal regkom as elkeen sy plig doen.
Als ik me op internet begeef, doe ik dat meestal met het bladerprogramma van Opera, dat ik al gebruikte in de dagen van olim, toen men er nog voor moest betalen. Helaas liet mijn favoriete browser recentelijk wat steken vallen, die dusdanig mijn ergernis opwekten dat ik af en toe mijn heil zocht bij Google Chrome.
Onlangs kwam men daar op de proppen met spraakgestuurd zoeken. Men hoeft een zoekopdracht dus niet langer in te tikken, maar die gewoon te dicteren, ook in het Nederlands. Het spreekt vanzelf dat ik me met dat speeltje wilde vermeien, want magie is zeer zeker aan mij besteed.
“Brugge!” zei ik nadrukkelijk en als bij toverslag kreeg ik te zien wat internet te bieden heeft aangaande deze stad.
“Watervallen van Iguazú”, sprak ik en de browser nam me moeiteloos mee naar de grens van Argentinië en Brazilië, waar men dit fenomeen kan bezienswaardigen.
“Uilenvlucht!” commandeerde ik, want ik kreeg de smaak te pakken.
De browser verslikte zich evenwel en begreep mijn opdracht als eieren bevrucht. Een nieuwe poging resulteerde in ijle lucht en vervolgens respectievelijk in veilige vlucht, eileen vlucht, uienvlucht, uilenvliet en dan eindelijk bij uilen vlucht.
Mijn blog mag dan misschien minder bekend zijn dan ik hoopte, maar ik heb me toch goed geamuseerd.
Als iemand van jullie Google Chrome gebruikt en het ook eens wil proberen, dan helpt deze link jullie op weg: Google Voice Search
Wegens omstandigheden diende ik er op het onverwachtst even tussenuit te knijpen, maar volgende week dinsdag beklim ik opnieuw de barricaden. Nu ja, barricaden … Mag het ook ietsje minder zijn?
Vanmorgen kreeg ik dit nogal ijzingwekkende bericht onder ogen. Nu moeten jullie voor de aardigheid eens doorklikken naar Hersenspinsel?: een stukje dat ik hier al op 19 november 2009 publiceerde.
Ik wil het voor een keer blauwblauw laten, maar voortaan kan Albert Heijn beter een originele stunt verzinnen om in het nieuws te komen, hoewel ik er ten zeerste aan twijfel dat men met zulke akkefietjes klanten kan lokken.
Nog geen drie weken geleden begon ik hier op zelfstandige basis te bloggen, omdat ik me blauw ergerde aan de mijn esthetisch gevoel krenkende reclameboodschappen die wordpress.com op nogal onbehouwen wijze tussen mijn teksten prangde, hetgeen overigens hun volste recht was, want ze vermelden het expliciet in hun gebruiksvoorwaarden. Zo’n verhuis heeft natuurlijk invloed op de goede gang van zaken. Verandering van spijs doet misschien wel eten, maar het zal toch even duren voor alles zich weer op gang trekt en Uilenvlucht opnieuw lekker spoort.
Desalniettemin ontving ik gisteren twee e-mails van bedrijven die graag een reclameblokje aan me kwijt willen. Ik hoef die advertentieruimte natuurlijk niet voor niets aan ze af te staan, want ze willen me ervoor betalen. Onafhankelijk van het aantal keren dat men de boodschap aanklikt, zou ik bij de ene € 30 per week ontvangen en bij de andere € 25.
Helemaal zonder moeite € 220 per maand binnenrijven. Een normaal mens zou in zijn handen wrijven dat het knerst, maar ik ben geen normaal mens. Geen reclame op Uilenvlucht …
… en dus ook geen € 220 in de maand, hetzij € 2640 per jaar … of een mooi reisje naar een exotische bestemming.
Men kan er goede principes op nahouden, maar veel bereikt men daar eigenlijk niet mee. Ach, het lijkt me ook allemaal iets te aanlokkelijk. Er schuilt waarschijnlijk een heel venijnige adder onder het gras en aangezien ik geredelijk het verneukte haasje ben, zal die me ongetwijfeld bijten. Keep houden!
Ik ben er me van bewust dat het geen wereldschokkende gebeurtenis is, maar ik heb daarnet een putdiepe zucht geslaakt toen ik het onderhoudswerk aan Uilenvlucht voltooide.
Mijn blog heeft een flinke beurt gekregen. Hoewel het geen titanenwerk en al evenmin een sisyfusarbeid was, ben ik er toch een paar dagen krachtig mee in de weer geweest. Ik diende bijna duizend teksten ─ 943 ─ opnieuw met een illustratie op te fleuren en dan ben je wel even bezig, hoor! Als het aan mij ligt, is dit niet voor herhaling vatbaar. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om alle links na te kijken en die waar nodig aan te passen, bij te sturen, of zelfs te begraven als het dode exemplaren betrof.
Ik denk dat Uilenvlucht opnieuw een nogal gunstig uitgevallen aanblik biedt en ik hoop dat zo te houden. Een mens zou er haast optimistisch van worden.
