Een scheet in een netzak

Ik ben weer thuis. Mijn uitstap naar het ziekenhuis was een beetje voorbarig, denk ik, maar beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Het betreft een ontsteking in een pril stadium, die ik met een antibioticum kan bevechten. Pillen dus. Ik slik me ondertussen ongeveer lam aan pillen en mijn lijf is zowat doorzeefd met naaldenprikken. Vandaar allicht dat mijn muze, die me nochtans bijna nooit in de steek laat en steevast de fraaiste zinnen in me wakker kust, nu toch even de wijk genomen heeft naar rustiger oorden. Ik ben namelijk niet in staat om helder te denken en er spoken nogal wat muizenissen onder mijn schedeldak. Muzen houden niet van dergelijke toestanden.

Ik probeer van een mooi stukje te bevallen, maar dat gaat niet zo vlot als ik eigenlijk zou willen. De zinnen die ik schrijf zijn kreupel en kreunen onder de tikfouten. Het zal voor morgen zijn. Deze uil gaat nog even op de perenboom zitten. Of in een eik.

wiseowl

The wise old owl
sat in an oak.
The more he saw,
the less he spoke.
The less he spoke,
the more he heard.
Why can’t we be like
that wise old bird?

The Author