Tag: nonsens
Habemus papam?
Ik zou bezoek over de vloer krijgen en legde het haardvuur aan, om het wat gezelliger te maken en ook een beetje voor de warmte natuurlijk, want hoewel er wellicht niemand bis of encore riep, heeft de winter toch besloten om ons op een toegift te trakteren. Toen ik me naar buiten begaf om daar een voorraadje brandhout op de kop te tikken, arriveerde er net een van mijn vrienden.
─”Habemus papam!” riep hij en hij wees naar de witte rook die uit de schouw opsteeg.
Als de nieuwe paus verkozen is, kringelt er immers witte rook uit een tijdelijk schoorsteentje van de Sixtijnse kapel, die als stemlokaal fungeert. Niet veel later verschijnt er dan een katholieke hoogwaardigheidsbekleder op een balkon van het Vaticaan en die verkondigt naar aloud gebruik en met luider stem: Habemus papam!
Dat is Latijn en het betekent zoveel als: Wij eten pap! De katholieken beschouwen het eten van pap namelijk als een uiting van grote vreugde en gelukzaligheid, want het is genoegzaam bekend dat men ook in de hemel naar hartenlust rijstpap verorbert.
In weerwil van die witte rook en mijn verkiezing tot paus heb ik mijn bezoek van gisteravond geen pap voorgezet.
Zouden er ook sprinkhennen bestaan?
Egypte wordt geteisterd door een sprinkhanenplaag. In dichte drommen zijn naar schatting dertig miljoen van die griezels tijdens het voorbije weekend in de buurt van Caïro neergestreken. Het Egyptische ministerie van Landbouw heeft vanzelfsprekend de grote middelen ingezet om het hoofd te bieden aan deze invasie en het duurde dan ook niet lang of ze kwamen met een geruststellende mededeling.
Ik heb daar toch een paar opmerkingen bij:
1. 17.452 gesneuvelden op een totaal van 30.000.000 mansch… eh … sprinkhaanschappen vind ik allerminst een resultaat waarmee men kan uitpakken.
2. Hoe kunnen ze het aantal slachtoffers zo nauwkeurig bepalen?
3. “Nearly 17.452”, beweren ze. Wat is dat nu voor nonsens? Als je een precies getal opgeeft, hoort daar geen ‘bijna’ of ‘ongeveer’ bij, want dat sorteert een onnozel effect. Bijna en ongeveer gebruikt men enkel bij een rond getal dat het werkelijke aantal benadert: in dit geval dus bijna 17.460 of ongeveer 17.400).
Zo! Ik heb mijn portie muggenziften weer gehad en kan me nu met opgewekt gemoed aan de dagtaak wijden.
Ik wist het!
Een enquête onder vrouwen en mannen tussen 18 en 50 jaar wees uit wat volgt:
-
98% van de ondervraagden heeft nooit seks bedreven op kantoor.
-
100% van de ondervraagden fantaseert over een nummertje maken in de vrije natuur.
Het heeft dus weinig zin om op kantoor hoopvolle verwachtingen te koesteren. Men heeft veel meer kans om ergens in een bosje aan zijn trekken te komen.
Begrijpen jullie nu waarom ik iedere dag een ochtend- en een avondwandeling maak? Misschien dat ik ooit …
Schone schijn?
Ik ben niet zo goed in het schatten van afstanden, maar ik denk dat mijn dichtste buren in uilenvlucht … eh … in vogelvlucht ongeveer tweehonderd meter bij me vandaan wonen. Ik ken die mensen niet en ik zie ze ook zelden of nooit, want ik zit verscholen in een bos, omsingeld door bomen die weinig doorkijk bieden. Bovendien ben ik nogal op mezelf. Een aantal minder gelukkige ervaringen en ingrijpende incidenten hebben mijn sociale vaardigheden behoorlijk gefnuikt.
Als de wind uit het westen waait ─ en in deze tochtige contreien is dat meestal het geval ─ kan het gebeuren dat het motorgeluid van een tuinwerktuig tot bij mijn oor raakt, of dat de brandlucht van hun barbecue mijn neus bereikt. Ik vermoed evenwel dat er onlangs nieuwe bewoners neergestreken zijn. Sinds een paar weken kan ik immers af en toe pianomuziek horen en het gekweel van een vrouw. Men zou me kunnen folteren met het soort deunen dat ze speelt. Omdat ze tot overmaat van ramp al zingend op zoek gaat naar een toon die ze niet kan vinden, vrees ik dat Hyacinth Bucket (Bouquet) daar haar intrek genomen heeft. ’t Kan erger, hè? Of niet soms?
Zolang ze het maar niet in haar hoofd haalt om me op de koffie te vragen, of erger nog: me uitnodigt op een van haar soupertjes bij kaarslicht.
Hoofdbrekens
Ik kreeg een statistiek voor ogen:
Van de personen, ouder dan 80 jaar, die in rusthuizen verblijven, is 31% vrouw en 21% man.
Nu zit ik me toch serieus af te vragen wat die overige 48% dan wel mogen zijn. Hermafrodieten? Buitenaardsen?
Vanmorgen bij de slager
Klant: Een rode Belgische vlag alsjeblieft.
Slager: Ik heb enkel gele.
Klant: Geef me dan maar een blauwe.
Klets met klontjes
Ik bladerde verlekkerd door een veelkleurig druksel op glanspapier dat zich naar verluidt toesnijdt op de creatieve kostgangers van de aardkloot: een categorie van mensen waar ik, nederig van harte, meen bij te behoren.
Mijn blik struikelde over een in oorlogsletters uitgevoerde kop: Echte mannen lusten geen soesjes.
Ik zat even te kijken alsof alleen zelfdoding nog uitkomst kon bieden en haalde toen de schouders op.
─”Ach, jullie kunnen me nog zoveel vertellen”, mompelde ik en ik begaf me naar de keuken.
Daar beroofde ik de koelkast van de roomsoezen die ik gekocht had en ik vrat ze allebei op. Dat was onbedaarlijk lekker!
Later die avond, toen ik het onderlijf ontblootte, bleek ik nog steeds een echte man te zijn. Ze kunnen me nog zoveel vertellen, die boekjes.
Verkocht!
Eenmaal!
Toen ik vanmorgen door het dorp keutelde, sprak een man me aan.
─”Kunt u me zeggen waar ik het dierenasiel kan vinden?” vroeg hij.
─”Zeer zeker kan ik dat”, zei ik en ik wees hem de weg.
De dag was nog maar net begonnen en ik had mijn goede daad al verricht, door een asielzoeker te helpen.
Andermaal!
Het heerschap dat naast me aan de tapkast zat, vertelde een anekdote, die ik met een volslagen gebrek aan belangstelling aanhoorde.
─”Ik was toen nog getrouwd”, besloot hij zijn relaas.
─”Hoe is er een eind gekomen aan je huwelijk?” veinsde ik interesse, want het antwoord kon me geen ene moer verblotekonten.
─”Door de dood”, zei hij.
─”Wiens dood?” vroeg ik.
Derdemaal en scheepsrecht!
Oma en opa zitten op een bank en kijken naar het sterven van de zee op het versgestreken strand. Als oma plots zin in een ijsje heeft, biedt opa hoffelijk aan om dat voor haar te halen. Wat mag het wezen?
─”Een bolletje vanille en een bolletje mokka”, zegt ze. “Zal ik het voor je opschrijven?”
─”Nee, dat hoeft niet.”
─”Weet je ’t zeker?” dringt ze nog even aan.
─”Heel zeker!”
Even later keert opa terug met twee porties frieten.
─”Zie je wel!” foetert oma. “Nu ben je toch de mayonaise vergeten.”
Kinderen en andere rommel
Op zondag 3 juni zal ik me met montere tred en goed veel centen in mijn zak naar de Vrije Eigentijdse Katholieke Basisschool van Aartrijke begeven. Ik wil namelijk heel graag een kindje. Naar het zich laat aanzien, zal ik dat niet op de gebruikelijke manier kunnen bewerkstelligen, dus ben ik genoodzaakt om er eentje op de markt te kopen.
