Ik speel al langer met de gedachte om me een fototoestel, die naam waardig, aan te schaffen. Tot nu toe gebruik ik het kameraadje … eh … het cameraatje dat zich aan boord van mijn gsm bevindt, maar dat is behelpen natuurlijk. Zo kan ik bijvoorbeeld niet over een flitser beschikken, om maar iets te noemen, en bovendien loop ik het risico dat de batterij van mijn mobieltje door al dat gefotografeer dusdanig uitgeput raakt dat ik niet meer telefonisch bereikbaar ben. Dat zou in mijn geval niet meteen een drama zijn, want we bellen of sms’en zelden en als het toch een keer gebeurt, is het nooit van dringende aard. We leven in de luwte.
Gisteren hield ik echter halt bij de feestelijke etalage van een fotozaak. Daar viel mijn oog op een alleraardigst maaksel van Samsung, dat zich aanbood voor een prijs die een zuinig persoon als ik niet kon laten lopen. Ik nam een kloek besluit, stapte resoluut de winkel binnen en ging over tot de aankoop van een weliswaar niet bepaald blits, maar toch zeker oogstrelend mooi kodakske. De verkoper, die vermoedelijk de Griekse beginselen toegedaan was, omschreef het als een snoezig, ja zelfs een honneponnig ding. Wie ben ik dat ik hem ongelijk zou geven?
Aangezien ik te mijnent geen kerstboom opgericht heb, waaronder ik honneponnige geschenken in snoezige verpakkingen kan onderbrengen, besloot ik om me maar meteen over de aanwinst te ontfermen. Christene zielen! Fotograferen is nooit een eenvoudige zaak geweest, maar vandaag de digitale dag is het allemaal nog ingewikkelder. Ik behoor weliswaar niet tot de mensen die zelfs voor kauwgum een gebruiksaanwijzing nodig hebben, maar ik diende me toch in de meegeleverde snelstartgids te verdiepen. Nu ja, wat heet verdiepen? Een paar lijntjes tekst, verlucht met enkele tekeningetjes … de raadselen van een fototoestel zul je er in alle geval niet meteen mee ontsluieren. Gelukkig kon men voor meer informatie op hun website een uitgebreidere gebruiksaanwijzing in pdf-formaat raadplegen en binnenhalen, als men tenminste over een internetverbinding beschikte.
Ik heb dat bestand niet alleen gedownload, maar ook afgedrukt, want dat leek me handiger. Honderdvijfenvijftig pagina’s in meerkleurendruk. 155! Als jullie weten wat papier en printerinkt tegenwoordig kosten, zul jullie begrijpen dat ik opeens geen koopje meer had aan mijn kodakske van Samsung. Sam has sung, maar ’t was een beetje vals.
Waar is de tijd dat je bij ieder toestel een lijvige gebruiksaanwijzing aantrof?
De website van de Vlaamse overheid stelt onder veel meer ook een publicatie ter beschikking met de spellingregels van de Nederlandse taal. Deze brochure van 28 pagina’s biedt een compact en systematisch overzicht van de principes en regels van de Nederlandse spelling. Ze is zo opgesteld dat u de opeenvolgende regels gemakkelijk kunt onthouden en de interne samenhang van de Nederlandse spelling vlot kunt herkennen.
Ik kreeg gisterenmiddag visite. Aangezien ik geen affectieve relatie met mijn nochtans vrouwelijke bezoekers onderhield, vond ik het niet nodig om met een taart of gebakjes uit te pakken. Ik volstond met koffie en versnaperingen. Toen de dames vertrokken waren en ik de resterende lekkernij naar een trommel overbracht, brak ik expres … eh … door een verkeerde manipulatie een natuurboterwafel van Destrooper doormidden. Die West-Vlaamse lukken waren altijd al mijn favorieten, maar ze zijn helaas buitengewoon bros. Ik stond voor een dilemma. Dat kapotte wafeltje kon ik niet meer als traktaat gebruiken. Van de dokter mocht ik het echter niet opeten, maar anderzijds pleeg ik nooit ofte nimmer enig voedsel weg te gooien. Ik diende dus noodgedwongen te zondigen. 
Ik boek vooruitgang. Sinds gisteren slaag ik er immers in om me, met toestemming van de volgelingen van Hippocrates die me op toezichthoudende wijze terzijde staan, op slechts één kruk voort te bewegen. Eén! Dat verloopt weliswaar nog behoorlijk stroef en mijn hompelen ─ ik noem het sukkeldraven ─ is dan ook niet om aan te zien, om van de pijnscheuten nog te zwijgen, maar we blijven … eh … ik blijf lustig van hart. 
Het heeft echt niet veel gescheeld of ik was gisteren opnieuw in het ziekenhuis beland. Ik heb namelijk de factuur gekregen aangaande mijn voorgaande verblijf in dat etablissement. Ik ben me eerst lam geschrokken, vervolgens kreeg ik bijna een hartverzakking en tot besluit viel ik bijna omver. Tjonge, wat een kiezentrekker!
… of toch niet. Bij nader toezien en tot mijn immense opluchting bleken het immers drie psylliumzaadjes te zijn, die kennelijk niet zonder reden de Nederlandse benaming vlozaad meegekregen hebben. Ik heb na mijn operatie gedurende geruime tijd veel bloed verloren en dat heeft ferriprieve anemie bij me veroorzaakt, ofte bloedarmoede door ijzertekort. Om dat te verhelpen dien ik iedere dag een ijzerpreparaat te slikken, maar dat middel heeft dan weer constipatie voor gevolg, die ik met het innemen van vlozaad vlot probeer te trekken … en het gebeurt soms dat ik een beetje met die zaadjes klieder.
Ruim drie jaar geleden, op 2 april 2010, publiceerde ik hier 
Na de fotosessie repte ik me naar de afdeling orthopedie, waar ik om negen uur een afspraak had met de snijdokter die mijn dijbeen van allerhande ijzerbeslag voorzien heeft. Zoals het een chirurg betaamt, liet ook hij bijna twee uur op zich wachten. Toen ik mijn voorraad lectuur opdiepte om die tijd door te komen, bleek het leestoestel opeens niet meer naar behoren te werken. Op de afbeelding hiernaast kunnen jullie links zien wat zo’n apparaat hoort te vertonen en rechts wat ik voor ogen kreeg: een scherm met zwarte vegen en strepen, alsof de inkt doorgelopen was. Aangezien het ding geen enkele ruwe manipulatie ondergaan had, kan ik enkel besluiten dat de stralingen en golven, die tijdens het nemen van de röntgenfoto’s vrijkomen, dit euvel moeten veroorzaakt hebben.