Tag: vrijheid

Sta ik hier even mooi te kakken

Het stond in de sterren geschreven dat ik vanmiddag in een vliegtuig zou stappen, teneinde een oceaan en de evenaar over te steken, om aan de overkant, meer bepaald in Argentinië, gedurende drie weken goede sier te maken.

Het heeft niet mogen zijn en dat noodt geenszins tot lachen. Wel integendeel! Ik word daar lastig van. Ik zit me thuis omstandig op te winden en me een ongeluk te ergeren aan een eigengereid virus en meer nog, aan het amateurisme, om niet te zeggen de aperte onkunde van een stelletje onbenullen, die het in Belgenland voor het zeggen hebben, waarvan sommigen niet eens verkozen zijn en toch hoog van de toren menen te moeten blazen en mijn leven te versjteren. Ik heb het over de schijnheilige missiepater Vande Lanotte en het domme zurkeltrutje Verlinden. De commedia dell’arte van Vivaldi heeft nu lang genoeg geduurd. Die bende zal daar op afgerekend worden. Wacht maar!

Dan heb ik nog met geen woord gerept over het nooit overtroffen gestoethaspel van het Europese vehikel, dat kerkhof voor politieke lijken.

Tenslotte wilde ik nog wat zeggen over de ‘kaliesjeklutser’ Van Ranst, viroloog bij de gratie Gods, maar die vent maakt de duivel in me wakker, dus kan ik maar beter zwijgen voor ik hem een ongeneeslijke ziekte toewens.

Het zou weleens zo kunnen gaan dat ik, en velen met mij, burgerlijke ongehoorzaamheid aan den dag leg, of erger nog … overloop naar het Vlaams Belang. Ze mogen het me vooral niet tegen maken.

Eind goed, al goed

Ik heb nog maar eens een zestal uren zoekgemaakt in het ziekenhuis, waarvan ik ruim vijf uur aan wachten heb verspild … maar ik heb goed nieuws. Dat zou er nog aan ontbreken. Ik ben op mijn lappen en kan opnieuw over al mijn lichamelijke vermogens beschikken. Hoe het met mijn geestelijke vermogens gesteld is, laat ik liever in het midden. Daar heeft de arts trouwens met geen woord over gerept.

Ik mag dus weer naar hartenlust lopen, stappen, wandelen, drentelen, flaneren, sjokken, fakkelen, rennen, hollen, flodderen, zwabberen, kuieren, dabberen,  hosklossen, huppelen, springen, keveren, stiefelen, stommelen, druilen, pantoffelen, zompvoeten … ja, zelfs fietsen en wat weet ik al niet meer.

Nu alles achter de rug is en ik jullie voor de laatste keer omtrent de wederwaardigheden van mijn wreed accident informeer, plaats ik hieronder een afbeelding van hoe het allemaal begonnen is. Eigenlijk is er sedertdien slechts weinig veranderd. Ik ben nog steeds eigenaar van al dat beslag. Enkel het kunstzinnige ritssluitinkje ter rechterzijde is verdwenen. Dat waren namelijk de hechtingen.

Allez, vooruit met de geit en gaan met de banaan! Ik klim even op de fiets. Als dat maar goed afloopt. 

dijbeen

Vrijheid, blijheid en wat weet ik al niet meer

Als ik verneem en zie wat er allemaal in de wereld gebeurt, slaak ik soms een putdiepe zucht van opluchting.
─”We mogen blij zijn dat we in een vrij land leven”, mijmer ik dan, terwijl ik in mijn handen wrijf dat het knerst.

En toen kreeg ik een uitnodiging om op 14 oktober aan de verkiezingen deel te nemen en te gaan stemmen, wat toch het summum van democratie is.

Dat is geen uitnodiging meer, maar een oproeping … een bevel … en waar men bevelen geeft, is de vrijheid zoek.