Ik heb nog maar eens een zestal uren zoekgemaakt in het ziekenhuis, waarvan ik ruim vijf uur aan wachten heb verspild … maar ik heb goed nieuws. Dat zou er nog aan ontbreken. Ik ben op mijn lappen en kan opnieuw over al mijn lichamelijke vermogens beschikken. Hoe het met mijn geestelijke vermogens gesteld is, laat ik liever in het midden. Daar heeft de arts trouwens met geen woord over gerept.
Ik mag dus weer naar hartenlust lopen, stappen, wandelen, drentelen, flaneren, sjokken, fakkelen, rennen, hollen, flodderen, zwabberen, kuieren, dabberen, hosklossen, huppelen, springen, keveren, stiefelen, stommelen, druilen, pantoffelen, zompvoeten … ja, zelfs fietsen en wat weet ik al niet meer.
Nu alles achter de rug is en ik jullie voor de laatste keer omtrent de wederwaardigheden van mijn wreed accident informeer, plaats ik hieronder een afbeelding van hoe het allemaal begonnen is. Eigenlijk is er sedertdien slechts weinig veranderd. Ik ben nog steeds eigenaar van al dat beslag. Enkel het kunstzinnige ritssluitinkje ter rechterzijde is verdwenen. Dat waren namelijk de hechtingen.
Allez, vooruit met de geit en gaan met de banaan! Ik klim even op de fiets. Als dat maar goed afloopt.
