Ik ben altijd al een stipt mens geweest en gisteren was ik zo mogelijk nog stipter dan anders. Ik zat al om halfacht in de wachtzaal van de afdeling radiologie, zodat ik als een der eersten aan de beurt zou komen als de fotografen om kwart over acht aan de slag gingen. Ze hadden me daar lelijk bij mijn pietje, want ik zou pas om kwart voor negen allerhande plastische poses mogen aannemen. Ik kon de tijd doden met de ruim zeshonderd boeken die ik meegebracht had en die zich gelukkig allemaal in mijn e-reader van Sony ophielden.
Na de fotosessie repte ik me naar de afdeling orthopedie, waar ik om negen uur een afspraak had met de snijdokter die mijn dijbeen van allerhande ijzerbeslag voorzien heeft. Zoals het een chirurg betaamt, liet ook hij bijna twee uur op zich wachten. Toen ik mijn voorraad lectuur opdiepte om die tijd door te komen, bleek het leestoestel opeens niet meer naar behoren te werken. Op de afbeelding hiernaast kunnen jullie links zien wat zo’n apparaat hoort te vertonen en rechts wat ik voor ogen kreeg: een scherm met zwarte vegen en strepen, alsof de inkt doorgelopen was. Aangezien het ding geen enkele ruwe manipulatie ondergaan had, kan ik enkel besluiten dat de stralingen en golven, die tijdens het nemen van de röntgenfoto’s vrijkomen, dit euvel moeten veroorzaakt hebben.
Zodoende ben ik pas tegen de middag thuisgekomen met een onherroepelijk naar de vaantjes zijnde e-reader, maar ik mag wel mijn geteisterde onderdaan gebruiken, al dient dat vooralsnog met de nodige omzichtigheid te gebeuren. Als alles goed blijft gaan, zal ik over vier tot vijf weken opnieuw ronddartelen als een veulen, voorspelde de arts. Nu ja, hij drukte het minder plastisch uit, maar hij is dan ook geen plastisch chirurg.
