Ik heb een vriendelijke uitnodiging ontvangen, maar eigenlijk voel ik me niet geroepen om er gevolg aan te geven …
Tag: reclame
Philips is braaf
Eergisteren uitte ik in De loze beloften van Philips mijn ongenoegen omtrent de minder fraaie handelwijze van het bedrijf in kwestie: bij aankoop en registratie van een Senseo koffiepadmachine zou de klant een gratis ontkalkerset ontvangen, maar van die belofte kwam niets terecht.
Ik dien jullie eerlijkheidshalve mede te delen dat mijn telefoon naar hun klantendienst niet zonder gevolg gebleven is: het cadeautje is vanmorgen alsnog bij me aangekomen.
Als besluit kan ik daaraan toevoegen dat de Senseo’s net zo goed zijn als de Nespresso’s … en misschien zelfs beter.
De loze beloften van Philips
Als mijn lichaam me in de steek laat, of niet naar behoren functioneert, val ik licht ten prooi aan misnoegdheid en durf ik weleens haar te kloven en muggen te ziften. Zoals ik gisteren al meldde, heb ik mijn voet bezeerd en ben ik aan het stumperen. Daar ben ik absoluut niet blij mee en om niet voortdurend op en tegen mezelf te moeten kankeren, zocht en vond ik een slak waarop ik zout kon leggen: Philips.
Eind december van vorig jaar kreeg ik een koffiepadmachine van Senseo cadeau. Luidens een bijgevoegd foldertje zou ik, als ik het apparaat bij de fabrikant registreerde, binnen de maand een gratis ontkalkerset ontvangen. Ik kan niet ontkennen dat ik een beetje van de krijg ben en als ik ergens het woord gratis waarneem, puilen mijn ogen haast uit mijn kop, dus registreerde ik het toestel met gezwinde vingertred. Gisteren waren we twee maanden later en ik had nog niets ontvangen, dus besloot ik om mijn ongenoegen daaromtrent te uiten en met de klantendienst van Philips te telefoneren.
Ongeveer drie minuten later had ik alle cijfermenu’s doorworsteld en kreeg ik een uitermate sloom manspersoon aan de lijn die weliswaar van toeten noch blazen wist, maar toch bereid was om mijn gegevens te noteren. Ik diende alles drie keer te spellen en ik kreeg het danig op mijn teringtietjes. Zo bleven we bezig. Ik hing inmiddels ruim acht minuten aan de telefoon en het gesprek dreigde meer te gaan kosten dan zo’n ontkalkerset, dus maakte ik korte metten met dat heerschap: ik bedankte hem voor de moeite en verbrak de verbinding.
Ik kan niet anders dan besluiten dat Philips een onbetrouwbaar bedrijf is, dat zijn beloften niet nakomt. Ze mogen die ontkalkerset voor mijn part in hun reet steken!
En nu nog even natrappen: de machines van Nespresso zijn veel beter dan de Senseo’s.
Sensatie in de poepdoos
Onlangs zat ik me te vergapen aan een nogal hysterisch gemonteerd reclamefilmpje van Harpic Power Plus: een product waarmee men naar verluidt op onnavolgbare wijze toiletpotten kan schoonmaken. Ik aanschouwde hoe dat in zijn werk ging en de mannelijke commentaarstem op de achtergrond mat zich een bijna jubelende toon aan toen hij mededeelde dat de gel onder water van kleur veranderde, alsof er zich op dat moment een soort wereldwonder voltrok.
Nu ben ik een nogal kritische consument, dus vroeg ik me af wat voor nut deze kameleontische eigenschap wel kon hebben, want daaromtrent gaf de enthousiaste man in het filmpje geen uitsluitsel. Door een ongelofelijk toeval ontmoette ik korte tijd later een persoon die in connectie stond met Reckitt Benckiser: het bedrijf dat onder veel meer ook Harpic onder zijn vleugels heeft. Die wist me te vertellen dat de kleurverandering eigenlijk geen enkel nuttig effect heeft en louter bedoeld is als lokkertje.
“De mensen willen graag van iets magisch dromen”, verduidelijkte hij. “Ufo’s, het monster van Loch Ness, de Yeti … en een wc-gel die als bij toverkracht verkleurt. Daar kunnen ze mee uitpakken, dus willen ze ’t hebben.”
Men moet tegenwoordig inderdaad aan alles een kleurtje geven, want anders krijgt men geen hond achter zich aan.
Ik heb helaas enkel de Engelstalige clip op internet aangetroffen en die verschuilt zich onder deze link.
Een triootje
Toen ik gisteravond de koelkast opende, trof ik daar een restje wildpaté aan. Ik vrat het op. Daarmee was mijn honger echter niet gestild, dus besloot ik ook nog een bekertje yoghurt met bosvruchten soldaat te maken door het in mijn voerklep te stouwen. Godjezuskankerchristus! Wat was dat een niet te vreten smakenallegaartje. Van yoghurt na paté krijg je gegarandeerd een wel heel gore smaak in de mond, dus raad ik het jullie met klem af.
Ik kreeg een reclamefolder in de brievenbus. Het bedrijf in kwestie beloofde een gratis geschenk aan al zijn klanten. Het zou er nog maar aan ontbreken dat men voor een geschenk moet betalen.
Voor Americanofielen:
Ik hoop dat Barack Obama vandaag niet al te veel last ondervindt van zijn … mormonen.
Poen scheppen
Nog geen drie weken geleden begon ik hier op zelfstandige basis te bloggen, omdat ik me blauw ergerde aan de mijn esthetisch gevoel krenkende reclameboodschappen die wordpress.com op nogal onbehouwen wijze tussen mijn teksten prangde, hetgeen overigens hun volste recht was, want ze vermelden het expliciet in hun gebruiksvoorwaarden. Zo’n verhuis heeft natuurlijk invloed op de goede gang van zaken. Verandering van spijs doet misschien wel eten, maar het zal toch even duren voor alles zich weer op gang trekt en Uilenvlucht opnieuw lekker spoort.
Desalniettemin ontving ik gisteren twee e-mails van bedrijven die graag een reclameblokje aan me kwijt willen. Ik hoef die advertentieruimte natuurlijk niet voor niets aan ze af te staan, want ze willen me ervoor betalen. Onafhankelijk van het aantal keren dat men de boodschap aanklikt, zou ik bij de ene € 30 per week ontvangen en bij de andere € 25.
Helemaal zonder moeite € 220 per maand binnenrijven. Een normaal mens zou in zijn handen wrijven dat het knerst, maar ik ben geen normaal mens. Geen reclame op Uilenvlucht …
… en dus ook geen € 220 in de maand, hetzij € 2640 per jaar … of een mooi reisje naar een exotische bestemming.
Men kan er goede principes op nahouden, maar veel bereikt men daar eigenlijk niet mee. Ach, het lijkt me ook allemaal iets te aanlokkelijk. Er schuilt waarschijnlijk een heel venijnige adder onder het gras en aangezien ik geredelijk het verneukte haasje ben, zal die me ongetwijfeld bijten. Keep houden!
Huishoudelijke mededeling
De kogel is door de kerk. Vanwege mijn bijna magische honger naar schoonheid ben ik die afzichtelijke reclameboodschappen die hier de rust verstoren intussen goed zat. Ik heb besloten om daar wat aan te doen. Gisteren heb ik me een domeinnaam en een flinke portie webruimte aangeschaft, zodat ik binnen afzienbare tijd mijn blog compleet zelf zal kunnen beheren, zonder inmenging of tierelantijnen van derden.
Die overstap van wordpress.com naar wordpress.org is niet voor meteen. Wel zal ik hier minder regelmatig opduiken, omdat ik mijn toch al schaarse vrije tijd vooral aan het voorbereiden van de verhuizing wil besteden. Ik wil dat die vlekkeloos verloopt en dat heeft kennelijk nog heel wat voeten in de aarde. Zodra alles in de plooi valt en ik me op mijn nieuwe plek vestig, zal ik jullie hier de adresverandering mededelen.
Door de strot gestouwd
Ik merk tot mijn niet geringe ongenoegen dat er hier opnieuw storende reclameboodschappen opduiken, die bovendien van bijzonder weinig smaak getuigen met hun geflikker van woedende kleuren en gillende slogans. Het is een schrale troost dat iedereen die zich van WordPress.com bedient daar het slachtoffer van is, al zul je het als ingelogde gebruiker meestal niet in de gaten hebben dat men je blog op niet bepaald discrete wijze voor commerciële doeleinden aanwendt, maar het gebeurt wel degelijk. Gisteren en vandaag heb ik die schreeuwerige ondingen op al de door mij bezochte Nederlandstalige blogs van WordPress.com aangetroffen en ik kan jullie verzekeren dat het meestal niet bijzonder fraai oogt. Hiernaast kunnen jullie bijvoorbeeld zien hoe mijn schrijfsel van gisteren er vanmorgen uitzag. Fraai is anders!
Sinds jaar en dag geef ik hiernaast in de zijkolom ─ Kut met peren! ─ lucht aan mijn ergernis daaromtrent. Ik zit me af te vragen of ik me nog langer kan verenigen met vaak afzichtelijke reclame, voor zaken waar ik soms helemaal niet achter sta, in ruil voor een gratis blogservice. Zes jaar geleden ben ik in eigen beheer begonnen en ik denk er ernstig aan om dat opnieuw gaan doen. Het zou me jaarlijks weliswaar zo’n € 150 kosten, maar dat heb ik er voor over. Het enige waar ik als een berg tegenop zie, is het vele werk. Volgens WordPress is het een fluitje van een cent om mijn huidige blog te verhuizen, maar ik weet zowel uit ondervinding als van horen zeggen dat het heel wat voeten in de aarde heeft om de hele zwik te verkassen en naar behoren te laten functioneren.
Ach, ik kijk het nog even aan. Ik heb eerst nog wat andere katten te geselen, zeggen we in Vlaanderen, ook al is het morgen Werelddierendag.
Kijk uit voor vallende kasten!
We hebben met zijn allen de nieuwste catalogus van Ikea in de bus gekregen. Weliswaar ongevraagd, maar gratis en voor niks. Wat moet dat klauwen geld kosten. Het bedrag dat ze aan mij spenderen is in alle geval verspild, want ik ben nog nooit in de Ikea geweest en ik heb ook geen plannen om erheen te gaan. Ik heb wel al heel vaak moeten lachen met de grappen die over dat bedrijf de ronde doen. Zo herinner ik me bijvoorbeeld een voorvalletje van verleden jaar.
Op 30 mei 2011, omstreeks 18 uur, grepen er in Ikea Gent twee kleine explosies plaats. Achteraf zou blijken dat men een paar onder een pallet verstopte wekkers via een ontstekingsmechanisme tot ontploffing had gebracht. Met bekwame spoed ontruimde men de hele winkel en de televisie was er natuurlijk als de kippen bij om getuigen te interviewen. Er verscheen een jeugdig koppel in beeld en toen men de jongen naar zijn bevindingen vroeg, verklaarde hij: “We dachten dat er een kast van de muur gevallen was, want dat kun je verwachten in de Ikea.”
Als van de muur vallende kasten tot de usanties van de Ikea behoren, kan ik daar beter niet komen, want aangezien ik van nature iets schutterigs over me heb en bovendien nogal licht op de pechstrook van het leven beland, zou ik gegarandeerd onder zo’n van de muur vallende kast terechtkomen …
… en dan is het gebeurd met de koopman.
En het papier kreunde
Luidens een foldertje dat bij me in de bus tuimelde, is het dorp waar ik hoofdkwartier houd een eetgelegenheid rijker. Mensen die niet op pauwentongetjes uit zijn en niet terugschrikken voor enigszins uitheemse happen, zoals bijvoorbeeld pittige pitta, zullen er ongetwijfeld hun gading vinden. Zelfs de dranken hebben er een exotisch tintje …
