Jullie zitten waarschijnlijk nogal verbaasd naar de afbeelding hierboven te kijken, want meer dan een voobijsnellende trein achter een transformatorhuisje valt er niet te zien. Ik ben jullie dus wat tekst en uitleg verschuldigd. Op dat vlak naast een spoorwegovergang gelegen transformatorhuisje prijkt een door een graffiteur aangebrachte tekst, die ik gevoeglijkheidshalve verdoezeld heb, want het is een nogal vulgaire ontboezeming die ik eigenlijk niet kan billijken. Hoewel ik tegen een stootje kan, en jullie vermoedelijk ook, wil ik het op mijn blog toch niet al te gortig maken. Als jullie de afbeelding aanklikken, en dat doen jullie dus vrijwillig en op eigen risico, kunnen jullie het gewrocht in volle glorie aanschouwen. Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb.
Als ik hier desalniettemin aandacht aan dat fenomeen besteed, is het omdat ik daar twee opmerkingen bij heb.
1. Die schabouwelijke tekst ontsiert nu al meer dan twee jaar dat transformatorhuisje. Al die tijd heeft niemand zich de moeite getroost om daar wat aan te doen, hetzij met een reinigingsmiddel, hetzij met een laagje verf. Ik weet niet wie voor die klus moet opdraaien ─ de Spoorwegen, een elektriciteitsmaatschappij, of nog een andere instelling ─ maar ik vind dat men er nu toch langzamerhand eens werk moet van maken om die platvloersheid uit het Vlaamse landschap te verwijderen.
2. Wat bezielt een (jonge)man ─ ik mag geredelijk veronderstellen dat het hier een man betreft ─ om zich in het openbaar te buiten te gaan dergelijke schunnigheden? Zou zo’n kerel daar een stijve van krijgen?
Wat ik zag, was evenwel een veel minder idyllisch tafereel. De boer in kwestie verplaatste zich namelijk met een quad: zo’n vierwielig rijtuig met brede banden en een motorstuur, dat buitengewoon luidruchtig tekeergaat en vaak zo hinderlijk is in het verkeer dat sommige steden het monster met alle middelen van hun grondgebied proberen te weren. Jullie zullen begrijpen dat de koeien het allerminst konden waarderen dat men ze met zo’n helse machine achternazat. Ik blijf er me hogelijk over verbazen dat dergelijke mastodonten met hun logge lijf, en in niet geringe mate gehinderd door zowel klotsende uiers als zwiepende spenen, zo snel kunnen lopen, al gebeurde dat in dit geval onder luid protest: ze burlden als bronstige edelherten. 
Zien jullie de man die ik op de foto hierboven rood omcirkeld heb? Ik heb hem per telelensje nog een paar keer in mijn camera gevangen en zoals jullie kunnen zien, torst die laffe mossel een meedogenloos schietgeweer, waarmee hij het ene vluchtende konijn na het andere afschoot. Ik stond daar te beven van woede en ik moest me werkelijk inhouden om niet op hem toe te stappen, teneinde hem op zijn Vlaams zijn zaligheid te zeggen. Het is dat ik bijzonder slechte ervaringen met jagers heb. Die luiden hebben vaak heel erg lange tenen en uitermate korte lontjes … en ze zijn gewapend. Voor hetzelfde geld krijg je een lading hagel in je montere kont. Ik was nochtans de mening toegedaan dat het jachtseizoen pas op 15 oktober begon …
Er is nogal wat ophef ontstaan over de zogeheten ribbelstroken. Dat zijn betonnen minihobbels, die men op jaagpaden langs waterlopen aanbrengt om fietsers af te remmen en te verhinderen dat ze de maximumsnelheid van 30 km/u aan hun laars lappen.
De leden van een fietsclub zaten op een door de zon beschenen terras van in hoofdzaak brave vloeistoffen te genieten, toen er plots een manspersoon verscheen die zich op een step voortbewoog, hetgeen me een nogal belachelijke manier van zich verplaatsen lijkt. Ik vind step trouwens een lelijke benaming voor het tuig in kwestie. Autoped eveneens. Ik verkies het in mijn Vlaamse dialect gangbare trottinette.
