Een hier in de buurt gevestigd textielbedrijfje, dat naar verluidt financieel in verlegenheid verkeert, was vanmorgen het gespreksonderwerp bij de krantenboer. Tegen tien uur belegt men er immers een vergadering, waarop men maatregelen kenbaar zal maken om het faillissement te vermijden. Besnoeien is de boodschap en er zullen dus koppen moeten rollen.
“Reken maar dat ik in de buurt ben als die vergadering afloopt”, zei een man met een vettige grijns op zijn smoel. “Er zal wat te kijken vallen. Er werken daar heel wat mooie mokkeltjes en aangezien het ongetwijfeld naakte ontslagen zullen zijn …”
Ik vond zijn woordspeling eigenlijk niet zo’n succes, vooral toen ik bedacht dat die schurftluis, die zijn eigendunk nauwelijks kan tillen, lid van de gemeenteraad is.
