Walmart is een Amerikaanse supermarktketen, die een groot scala aan producten verkoopt, maar geen popmuziek waarin vloekwoorden voorkomen. Dat druist in tegen de door het bedrijf gevoerde politiek, want ze hebben begrepen dat sommige klanten het gebruik van zulke krachttermen verwerpelijk vinden. Ze verkopen wel allerhande vuurwapens. Kennelijk vindt niemand het verwerpelijk dat men met die dingen mensen afslacht. Aanvalswapens blijken dit jaar trouwens bijzonder populair te zijn. Ze lagen alleszins in groten getale onder de Amerikaanse kerstbomen.
Bij onze koning en zijn doorluchtige gade lag er dit jaar een cadeautje van € 300.000 onder de kerstboom. Dat is de peulschil waarmee hun jaarlijkse dotatie stijgt naar de bijzonder aardige grijpstuiver van maar eventjes 11,5 miljoen euro. Ik moet me werkelijk inhouden of ik geef me over aan populisme. Afschaffen die handel!
Niet zonder tegenzin begaf ik me naar de fotograaf die me zou vereeuwigen. Ik laat me uiterst zelden kieken, want ik sta er toch nooit mooi op. Ik zit altijd naar die camera te kijken alsof ik daar geen vogeltje, maar een krokodil verwacht en dat heeft zijn gevolgen natuurlijk. Het resultaat viel dit keer behoorlijk mee en dat verheugde me, want de voorbije vijf jaar schaamde ik me altijd een beetje als ik mijn identiteitskaart moest laten zien, omdat die kop van me aan een crimineel psychopaat lijkt toe te behoren. 
Ik heb lang geaarzeld of ik het wel zou doen, maar gisterenmiddag om halfdrie nam ik een kloek besluit: ik zette de televisie aan om naar de beleidsverklaring van de Belgische regering te kijken. Vergeef me de ietwat platte Vlaamse uitdrukking, maar ik had beter in mijn broek gescheten. De uiteenzetting gebeurde immers bij monde van onze premier, Elio Di Rupo, waarvan ondertussen iedereen weet dat hij exquis Nederlands spreekt.
Er verscheen een politicus in de dorpskroeg. Er zijn volgende maand verkiezingen en hij kwam ongetwijfeld stemmen ronselen, want hij gaf een rondje. Even later sprak hij me aan:
Vanmorgen was het weer van dattum: donder en bliksem dwongen mij in de wankelende uren tussen nacht en dag opnieuw en nog maar eens het bed uit voor een rondje elektrische toestellen ontkoppelen. Een spitsvondige vriend van me, die bij gebrek aan concurrentie thuis de leukste is, noemt het ‘een Decrooke doen’, refererend aan de partijvoorzitter van de Open Vld, fils à papa Alexander Decroo, die tijdens onderhandelingen de spreekwoordelijke stekker uit het stopcontact trok en aldus de Belgische regering ten val bracht, met alle gevolgen van dien: bijna anderhalf jaar later probeert men nog steeds een nieuwe bewindsploeg voor dit apenland in mekaar te fröbelen. Ik hoef er waarschijnlijk geen tekeningetje bij te maken.