Hoewel ik jaarlijks ongeveer tienduizend kilometer – ja, jullie lezen het goed – met mijn Harley Trapson afhaspel, durf ik mezelf allerminst de allure van sportief fietser aanmeten. Ik verplaats me trouwens met een heel gewone fiets, die voorzien is van een computertje, een gps, slechts vijf versnellingen en twee ruime fietstassen, waarin ik zowat mijn hele hebben en houden onderbreng.
Omdat ik in hoge mate van de mij omringende natuur wil genieten, laat ik me niet haasten en slof ik met een gezapige vaart doorheen de landschappen die ik op mijn weg ontmoet. Het zal dan ook niemand verbazen dat ik regelmatig ingehaald word door dames en heren die wel sportieve ambities koesteren. Daarbij valt het me op ─ het zal wel geen inbeelding van me zijn ─ dat steeds meer mannen toegerust zijn met massieve, ja zelfs mastodontische kuiten.
Laatst maakte ik een fietstocht in het gezelschap van mijn zeer gewaardeerde vriend, Reinhold, die van nature met een plastische babbel gesierd is en soms zelfs gespierde kazernetaal in de aanbieding heeft.
─”Wat hebben veel mannen tegenwoordig echte ballonkuiten”, liet ik me ontvallen.
─”Ja, ze hebben ferme stampers onder hun zeikbak”, monkelde Reinhold.
Ik moest daar zo om lachen dat ik bijna in een sloot kukelde.
─”Je hoort me niet beweren dat die van mij er als ranke cipressen uitzien,” opperde ik, “maar het scheelt toch niet veel.”
─”Ranke cipressen!” riep mijn gezel. “Jij hebt pistekieten!”
Pistekieten. Ik blijf het een heerlijk West-Vlaams woord vinden en eigenlijk ben ik best tevreden met mijn pistekieten.
Waarschuwing: als je nu door bossen wandelt of fietst, krijg je gegarandeerd eikels op je kop, behalve als het naaldbossen zijn.
Het staat natuurlijk bijzonder stoer als bijvoorbeeld James Bond, of een andere held van het witte doek, met zo’n loshangende strik uitpakt, maar heb je die heerschappen al ooit eens zo’n gevalletje zien strikken? Ik ook niet. Ze strikken van alles, maar geen vlinderdassen. En toch heb ik me gisteren in dat kunstje bekwaamd. Daar ben ik toch even zoet mee geweest, want je kunt ermee sukkelen, hoor.
Ik heb vandaag al drie keer mijn onafscheidelijke notitieboekje getrokken om er een aantekening aan toe te vertrouwen:
Ik ben geboren en getogen met een dubbele haarkruin. Nu is dat niet echt een buitengewoon uitzonderlijk fenomeen, maar het is toch voldoende zeldzaam om de voedingsbodem te zijn waarop bijgeloof en bakerpraat welig tieren. Ik maak even de balans op.
Ik herinner mij hoe ze op een keer ter gelegenheid van Koninginnedag een boottochtje en een wandeling maakte. De haardos die ze toen vertoonde, vervulde me met sprakeloosheid. Wij, Belgen, mochten wel denken dat onze steevast omstandig gecoiffeerde Fabiola op dat gebied de … eh … kroon spande. We dachten verkeerd. Beatrix torste iets op haar hoofd dat mij op het eerste gezicht een termietenheuvel toescheen: een sterk staaltje van een door spitstechnologie bijeengehouden en dus stormbestendig kapsel, waarin opgewonden vogeltjes met plezier zouden rondscharrelen als de lijfwachten even een oogje dichtknepen. Meteen daarna stak een van mijn hebbelijkheden de kop op. Ik laat me niet licht imponeren door roem en ik zal ook niet zo gauw in mijn broek plassen van ontzag, want als ik celebriteiten of hoogwaardigheidsbekleders zie, probeer ik me die altijd in hun blootje voor te stellen. Ik zag Beatrix dus zonder kleren door ’s-Hertogenbosch kuieren … Ik heb nog nooit zo snel de televisie afgezet.