Tag: geld

De onfrisse praktijken van VT4

Het was zondagmiddag en ik had niet meteen iets omhanden. Nu ja, er valt altijd wel wat te verstouwen, want ik verdien mijn brood niet met spuugslikken, maar ik verkoos om er even de kantjes af te lopen en de luiaardsboog te spannen.

Ik besloot om wat tijd te vermorsen met veldrijden. Nee, ik trok heus niet zelf de ruige ruimte van de herfstige natuur in, maar keek per televisie hoe anderen dat deden, meer bepaald in de Limburgse gemeente Zonhoven. De wedstrijd aldaar zorgt altijd voor spektakel, want het zanderige parcours is een aaneenrijging van geografische ongemakken zodat er, tot groot jolijt van zowel de toeschouwers ter plekke als zij die voor het ruitje zitten, lekker veel valpartijen plaatsgrijpen. Dat zijn leuke dingen voor de mensen.

De televisiezender die voor de rechtstreekse reportage zorgde, met name VT4, had voor wat afwisseling gezorgd. De kijker kon namelijk een fiets winnen, of de tegenwaarde ervan, € 1500, handje contantje. Om dat te bewerkstelligen diende men een sms ─ naar keuze ‘cash’ of ‘bike’ ─ naar het nummer 6654 te sturen. Ik pleeg nooit ofte nimmer aan zulke wedstrijden deel te nemen, maar gisteren kreeg ik onverhoeds een aanval van hebzucht en dus verzond ik een berichtje met de mededeling dat ik vol ongeduld op de euro’s zat te wachten. Wegens recente onverkwikkelijke perikelen heb ik een beetje een hekel aan rijwielen.

Niet veel later kreeg ik een sms met wat in mijn ogen een schiftingsvraag leek: wie had er verleden jaar de wedstrijd in Zonhoven gewonnen? Met bekwame spoed antwoordde ik dat het Sven Nys geweest was en ik ontving prompt een bedankje retour, met de mededeling dat ik mijn winstkansen kon verhogen door nog een aantal keren deel te nemen en de laconieke toevoeging dat ieder berichtje dat ik stuurde of ontving me € 1 zou kosten.

Ik wist dat mijn deelname aan de wedstrijd € 1 zou kosten. Ondertussen is dat echter al opgelopen tot € 4. Het zal vermoedelijk wel ergens in de kleine, vrijwel onleesbare lettertjes vermeld staan, maar ik wist niet dat ze me daarna als schiftingsvragen vermomde berichten zouden sturen en dankbetuigingen, waarvoor ik telkens zelf moet betalen. Ik hoop dat ze me nu met rust zullen laten.

Dat was één keer en nooit weer. En VT4 … als jullie er dergelijke praktijken op nahouden, of toch zeker goedkeuren, dan zijn jullie een stelletje afzetters.

shit

Vijfsterrenhotel

faillietHet heeft echt niet veel gescheeld of ik was gisteren opnieuw in het ziekenhuis beland. Ik heb namelijk de factuur gekregen aangaande mijn voorgaande verblijf in dat etablissement. Ik ben me eerst lam geschrokken, vervolgens kreeg ik bijna een hartverzakking en tot besluit viel ik bijna omver. Tjonge, wat een kiezentrekker!
“Is dat een bedrag of een telefoonnummer?” vroeg ik me af toen ik de cijferreeks onderaan aanschouwde. Het bleek een bedrag te zijn.

Het ijzerbeslag waarmee ze mijn dijbeen opgelapt hebben ─ osteosyntheseplaten en dito schroeven heten deze implantaten in doktersjargon ─ blijken zo maar eventjes bijna tweeduizend euro te kosten. En dan die medische en paramedische honoraria! Er moeten zich, zonder dat ik dat weet, tientallen gouddelvers … eh … artsen met mij bemoeid hebben en die willen allemaal een graantje meepikken. Wie het kruis heeft, zegent zich het best.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet de volle mep hoef te betalen. Het ziekenfonds neemt natuurlijk het leeuwendeel van dat telefoonnummer voor haar rekening en wat de rest betreft ─ toch nog altijd ruim zeshonderd euro ─ zal de hospitalisatieverzekering ongetwijfeld een flinke duit in het zakje doen.

En dan moeten de rekeningen van de fysiotherapeut nog komen, en die van de ambulance, en die van …

Verklaar mij maar failliet!

Het wilde West-Vlaanderen

In een zalig vroeger, toen ik nog niet grandioos op mijn bek getoeterd was en nog naar believen over al mijn ledematen kon beschikken, drong ik per fiets de Brugse rijkeluisbuurt binnen. Wie daar woont, heeft alleszins geen krimp en geeft zich graag over aan het onsubtiele vertoon van druipende luxe: kapitale villa’s die groot genoeg zijn om er een formule 1-wedstrijd in te houden en die men vanaf de oprijlaan zonder kompas niet kan vinden; wonderlijke tuinen met lommerrijk geboomte, verrukkelijke bloemen en gedrilde gazons die zich onafzienbaar uitstrekken; monumentale toegangspoorten; camerabewaking alom … Tjongetjonge, ik had wat te kijken! Le vrai luxe n’est pas d’avoir de l’argent, mais de savoir en profiter.*

Toen ik een zijlaantje insloeg, botste ik echter plots op een anachronisme, want ik kreeg dit te zien:

pijlen

Daar viel me toch de bek van open. Was ik onverhoeds in indianengebied terechtgekomen? Ik kneep de remmen dicht en spiedde om me heen. Er viel nergens een roodhuid te bespeuren, laat staan dat er vallende pijlen opdoemden. Ik ritste mijn fietstas open, diepte mijn kalasjnikov op en hing die binnen handbereik rond mijn hals. Behoedzaam vervolgde ik mijn weg.

Ik ben gelukkig heelhuids uit dit avontuur gekomen.

*Echte luxe is niet het over geld beschikken, maar de kunst verstaan om ervan te profiteren.
(reclameslogan van Pernod)

Geen gouden horloge, maar …

Ik beschouw het als een regelrechte schande dat een van de rijkste Belgen een grotendeels onbelast pensioen van zo maar even € 923 000 in de schoot geworpen krijgt, nadat hij al jaren goud uit een horentje mocht drinken.

Alsof dat op zichzelf al geen aanfluiting is in deze voor velen benarde tijden, mag hij ook nog eens over tien door de belastingbetaler bezoldigde personeelsleden beschikken. Volgens Didier Reynders, minister van Buitenlandse Zaken, is dat vooral om de briefwisseling te verzorgen.

Ik zou in de lach schieten, als ik het niet zo treurig en grof vond.

briefwisseling

Kampeerders op de pechstrook van het leven

In Vlaanderen groeien op zijn minst honderdduizend kinderen op in armoede. Het televisieprogramma Panorama wijdde er op Canvas een schrijnende reportage aan, die ik op mijn van alle toeters en bellen voorziene toestel en vanuit een vleesetende fauteuil kon bekijken, met een koele mojito binnen handbereik.

Op het scherm verscheen een jongen die Mika heette. Hij zei:
“Als een kind terug naar school gaat de eerste dag, dan begint iedereen te praten over … eh … ik ben … eh … naar Italië geweest, ik ben naar Duitsland geweest, ik ben naar Brazilië geweest … ja … eh … ik moet dan zeggen … ik ben gaan zwemmen … en zo.”

Op het scherm verscheen vervolgens een jongen die Jason heette.
─”Rijken zijn altijd chic gekleed en armen niet”, zei hij.
─”En jij dan?” vroeg de journaliste (Phara de Aguirre).
Jason aarzelde even.
─”Ik niet”, antwoordde hij toen en hij wreef een ietwat nerveuze hand over zijn neus … een hand die opdook uit de danig aangevreten mouw van een slobberige trui.

Ja kijk, dan grijpt ontroering een mens toch bij de strot.

En nu?

Een appeltje voor de dorst

Pfff … ik heb een natte rug en ben compleet uitgewoond!

“Laat ik nu eerst eens even de zolder opruimen”, dacht ik vanmorgen. “Een kat zou er haar jongen niet terugvinden.”

Christene zielen! Daar ben ik ook even mee bezig geweest. Ik heb me ongeveer een hernia gezeuld en me zowat het hart uit het lijf gesloofd, maar het resultaat mag er wezen. Ik ben zo trots op mijn prestatie dat ik voor een keertje alle privacy overboord gooi en jullie op een foto van mijn zolderkamer trakteer. Vinden jullie ook niet dat opgeruimd netjes staat?

FortKnox

Geld over de balk?

Gisteren heb ik samen met een vriendin tijd en geld verkwanseld in een supermarkt van Colruyt. Zij is bijzonder goed van de kweter gesneden en dus kreeg ik tijdens het winkelen nogal wat tegen het trommelvlies gesmeten, want ze leverde commentaar op ongeveer alles wat ik kocht. Ik raakte er helemaal opgedraaid van, maar slaagde er met krabben en bijten toch in om me koest te houden.

bonnenVan 27 maart tot en met 23 april organiseert Colruyt een inzameling van levensmiddelen ten behoeve van de Voedselbanken: een organisatie die de overschotten van de voedingsindustrie en de grootdistributie verdeelt over liefdadigheidsinstellingen, die dan op hun beurt minderbedeelden helpen en zowel honger als armoede bestrijden. Deze inzameling gebeurt door middel van bonnen, die men voor verrekening aan de kassa afgeeft. Daarna zorgt Colruyt ervoor dat de tegenwaarde als producten bij de Voedselbanken terechtkomen.

In ruil voor mijn formuliertje van € 5 verscheen er een lijntje tekst op mijn kassabon: gift mandje bedankt.

gift
Mijn vriendin vond dat maar niks.
─”Ben je er zeker van dat de Voedselbanken jouw vijf euro zullen opstrijken?” vroeg ze giftig.
─”Ik veronderstel van wel”, schokschouderde ik.
─”Dan ben jij een heel onnozel mens”, zei ze. “Ik weet namelijk uit goede bron dat ze een groot aantal van die bonnen verdonkeremanen. Tel uit de winst!”

Hoewel ze haar goede bron weigerde bekend te maken, bleef hetgeen ze beweerde me toch door de kop malen. Zou het kunnen dat ik, lichtgelovige, in plaats van een opkontje te geven aan een minderbedeelde alleen maar een toch al goed bij kas zittende supermarktketen nog rijker heb gemaakt?