Tag: België

Hovaardigheidsbekleders

Laagvlieger

Het kan de Nederlandse koning, Willem-Alexander, en zijn ─ excusez le mot ─ hupse gemalin, Máxima ─ ¡Che, Argentina! ─ geen ene moer verblotekonten hoe ze door hun onderdanen aangesproken worden.
Willem-Alexander: “Ik ben geen protocolfetisjist. Mensen mogen me aanspreken zoals ze willen, omdat ze daarmee op hun gemak kunnen zijn.”
Máxima: “Iedereen noemt me Máxima hoor. Uiteindelijk, koningin of prinses, het doet er niet toe. Het is meer wat wij vertegenwoordigen dan de titel.”

In België daarentegen heeft Hare Doorluchtigheid, Mathilde Marie Christine Ghislaine d’Udekem d’Acoz, kortweg koningin Mathilde, verordend dat men haar ten paleize niet langer met het ordinaire Mevrouw dient aan te spreken, maar met het van grote bescheidenheid getuigende Majesteit. Leven ze daar nog in de middeleeuwen misschien? Zij schijt toch ook geen marsepein.

Het kan nooit lang meer duren of de hofmaarschalken, de lakeien, de hofnarren en de kuisvrouwen zullen hun bazin met hoofse buigingen en nederige reverences moeten tegemoet treden en vereren. Hoogmoed is een gebrek aan zelfvertrouwen en een onhandige manier om frustraties te verdoezelen of te compenseren.

Aangezien ik niet over huisgenoten of personeel beschik, heb ik mijn drie katten opgedragen om me voortaan als Edelachtbare aan te spreken.

reverence

Geen gouden horloge, maar …

Humeurpijn

Ik beschouw het als een regelrechte schande dat een van de rijkste Belgen een grotendeels onbelast pensioen van zo maar even € 923 000 in de schoot geworpen krijgt, nadat hij al jaren goud uit een horentje mocht drinken.

Alsof dat op zichzelf al geen aanfluiting is in deze voor velen benarde tijden, mag hij ook nog eens over tien door de belastingbetaler bezoldigde personeelsleden beschikken. Volgens Didier Reynders, minister van Buitenlandse Zaken, is dat vooral om de briefwisseling te verzorgen.

Ik zou in de lach schieten, als ik het niet zo treurig en grof vond.

briefwisseling

Fils à papa

Laagvlieger

Het opperhoofd der Belgen heeft op knullige wijze en in krakkemikkig Nederlands van enkele papiertjes afgelezen dat hij van plan is om zijn koninklijke lier aan de wilgen te hangen.
Blij toe en voor mij niet gelaten! Ik ben nooit een fan van koningshuizen geweest.

Ongeveer een kwartier later gaf de chef van de Belgische regering daaromtrent een persconferentie, zo mogelijk op nog knulliger wijze en in absoluut erbarmelijk, om niet te zeggen schabouwelijk steenkolennederlands.
Wat een aanfluiting!

Nu ik dit over me heen kreeg, heb ik besloten om me nooit meer vrolijk of druk te maken over mensen uit vreemde landen, die zich het Nederlands proberen eigen te maken. Als zelfs een koning en een premier zich niet bekreunen om de taal van het overgrote deel van hun onderdanen …     

Over enkele weken zal de Belgische kroonprins ─ die van ‘het is echt een vrouwtje’ ─ op waarschijnlijk stuntelige wijze op de troon klauteren. Hij heeft het ooit bestaan om een journalist de mantel uit te vegen met de volgende boutade:

U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning.

Wel, monseigneur, ik herinner me dat u tijdens een handelsmissie in Rusland, toen het nieuws over de vermoorde meisjes Stacy en Nathalie bekend raakte, doodgemoedereerd verklaarde dat u uit respect uw wandeling wat zou inkorten. Vandaag zal ik, uit respect voor u, mijn fietstocht wat inkorten. Is een kilometer voldoende, of verwacht u meer respect van me?

Ontzag zult u me nooit inboezemen. U bent en blijft een houten klaas, die zonder enige verdienste het koningschap en het daarmee gepaard gaande luxeleventje in de schoot geworpen krijgt.

Ik zal zelf wel bepalen voor wie ik in dit leven ontzag voel. Daar hebt u zich niet mee te bemoeien.

Klotevraag, kutantwoord

Sprokkels

De uitbreiding van de euthanasiewet naar wilsbekwame minderjarigen brengt de gemoederen in beroering en zorgt voor onenigheid binnen de regering.

Naar verluidt is het een traditie dat er vrij gestemd wordt over ethische thema’s. De parlementsleden kunnen daaromtrent naar eer en geweten stemmen, los van het standpunt van hun partij.

Ik ben maar een simpel zieltje dat zich ─ niet gehinderd door enige kennis van zaken ─ afvraagt waarom ze eigenlijk niet altijd in gemoede mogen stemmen. Nu ja, ik hoef er niet het fijne van te weten, want ik zal het vermoedelijk toch niet kunnen bijsloffen.

Enkel dwazen spotten met wat ze niet begrijpen; anderen zwijgen.

Foei Moleskine!

Humeurpijn

Ik meldde gisteren terloops dat ik mijn notitieboekje trok om er een aantekening in te maken. Ik heb ongetwijfeld al eerder medegedeeld dat ik sinds jaar en dag de bijzonder handige, maar allerminst goedkope gevalletjes van Moleskine gebruik. Ze zien er niet alleen goed uit, maar ze schrijven ook buitengewoon lekker.

Terwijl ik dat onderwerp bij de kop had, herinnerde ik me dat ik bijna door mijn voorraad heen was, dus wendde ik me naar de website van Moleskine, om daar te vernemen dat er nu ook een Belgische Moleskine store bestond. Ik klikte mezelf daarheen en kwam terecht in een uitsluitend Franstalige omgeving. Nergens viel er een link naar mijn moedertaal te bespeuren, hetgeen vanzelfsprekend mijn ergernis wekte. Ik klom in de pen … eh … ik begon op mijn toetsenbord te raffelen en zodoende ontstond er een e-mail, die ik gezwind naar de Customer Care van Moleskine stuurde:

Please note that your Belgian Moleskine store exclusively uses the French language, while 60% of the Belgians speak Dutch.
Not very customer-friendly in my opinion.

Het antwoord liet niet lang op zich wachten, want dat kwam vanmorgen al in mijn mailbox terecht. Alle lof voor deze prompte reactie, maar over de inhoud van het bericht ben ik veel minder te spreken:  

moleskine2

Daar zijn wij, Vlamingen, dan mooi klaar mee! Als ze daar niet snel verandering in brengen, zullen ze mij als klant kwijtraken. Dat geef ik jullie op een blaadje van mijn notitieboekje.

Hoop licht aan, niemand thuis

Laagvlieger

Volgens Di Rupo, de premier van Belgenland, is de N-VA ─ de grootste partij van Vlaanderen die tevens mijn voorkeur wegdraagt, hetgeen ik niet onder stoelen of banken steek en ook in het stemhok laat blijken ─ een zeer gevaarlijke partij. Ik had al zo’n vermoeden dat ik me met iets gevaarlijks inliet, maar het bevalt me wel. 

Dezelfde Di Rupo verklaart dat hij wil dat zijn regering dit jaar beter communiceert. Misschien dat Di Rupo eerst moet leren om zelf beter te communiceren in de landstaal van het overgrote deel der Belgen. Hij belooft telkens beterschap, maar dat blijft duren en zijn gezwatel lijkt nog steeds nergens op.

Of nee, Di Rupo kan beter zwijgen, want hij heeft een klein pietje.

Elio