Tag: schrijven

Uitblinkers

Formidastisch

Af en toe doet men een beroep op mijn vaardigheden als copywriter. Dat is de fraaie Nederlandse benaming van een persoon die zich aan het schrijven van teksten voor reclamedoeleinden wijdt. Dat doe ik soms. Het is niet mijn hoofdbezigheid en ik blink er ook niet in uit, maar zo nu en dan slaag ik erin om een machetescherpe tekst te plegen, of een slogan te bedenken die spettert als Bengaals vuurwerk.

Ik krijg stenen kloten van sommige reclameboodschappen; de meeste glijden langs me af omdat ik er volstrekt geen boodschap aan heb; een uitzonderlijke keer echter zie, hoor of lees ik iets waarvoor ik gezwind het wierookvat bovenhaal, of bij ontstentenis daarvan in enthousiaste superlatieven uitbarst. Dat was tijdens de voorbije dagen zelfs twee keer het geval.

Ik kwam voorbij een fitnesscentrum, dat klanten probeerde te lokken met een wel zeer aparte slogan. Op het stoepbord voor de toegangsdeur las ik immers:

Ben je ’t beu om dik en lelijk te zijn?
Kom dan binnen en wees voortaan enkel lelijk.

Bladerend in een oud tijdschrift had ik bijzonder veel aardigheid in de onderstaande advertentie:

pepsiicecubes2hj

Ja, sommige reclamemensen verstaan hun vak en getuigen van verbluffende virtuositeit. Ik dus niet, maar ik doe mijn best. Ooit zal ik een magistrale slogan bedenken. Als ik het geluk van leven heb en de goden me goedgezind zijn.

Een scheet in een netzak

Handel en wandel

Ik ben weer thuis. Mijn uitstap naar het ziekenhuis was een beetje voorbarig, denk ik, maar beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Het betreft een ontsteking in een pril stadium, die ik met een antibioticum kan bevechten. Pillen dus. Ik slik me ondertussen ongeveer lam aan pillen en mijn lijf is zowat doorzeefd met naaldenprikken. Vandaar allicht dat mijn muze, die me nochtans bijna nooit in de steek laat en steevast de fraaiste zinnen in me wakker kust, nu toch even de wijk genomen heeft naar rustiger oorden. Ik ben namelijk niet in staat om helder te denken en er spoken nogal wat muizenissen onder mijn schedeldak. Muzen houden niet van dergelijke toestanden.

Ik probeer van een mooi stukje te bevallen, maar dat gaat niet zo vlot als ik eigenlijk zou willen. De zinnen die ik schrijf zijn kreupel en kreunen onder de tikfouten. Het zal voor morgen zijn. Deze uil gaat nog even op de perenboom zitten. Of in een eik.

wiseowl

The wise old owl
sat in an oak.
The more he saw,
the less he spoke.
The less he spoke,
the more he heard.
Why can’t we be like
that wise old bird?

Dante achterna

Prietpraat

Per stalen … eh … aluminium ros fietste ik door het bos waar Maria van Bourgondië ooit aan haar laatste rit per authentiek ros van vlees en bloed begon. Niet veel later zou ze op tamelijk onelegante wijze van dat paard tuimelen en dat met haar leven bekopen.

Zoals het me wel vaker overkomt als ik me onder pathetische boomgewelven ophoud, begon ik plots van dichterlijk vuur te blaken en declameerde ik een vermaard vers uit La Divina Commedia van de Florentijnse dichter Dante Alighieri:

Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
ché la diritta via era smarrita.

Op het midden van mijn levensweg
bevond ik mezelf in een donker woud
want de rechte weg was verloren gegaan.

Wie een beetje belezen is, zal weten dat Dante vervolgens bij de hellepoort terechtkwam met het niet bepaald uitnodigende opschrift:

Lasciate ogni speranza, voi ch’intrate.

Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt.

Gelukkig was de rechte weg voor mij niet helemaal verloren gegaan, want toen ik erin slaagde me uit het bos te bevrijden, kwam ik terecht bij het soort etablissement dat men een landelijke herberg pleegt te noemen. Ik liet de hoop niet varen dat ik daarbinnen lafenis zou aantreffen, stalde mijn ros en duwde aarzelend de deur open …

Als jullie willen weten wat er toen gebeurde ─ en dat loont de moeite ─ moeten jullie morgen naar hier terugkeren. Nu ik eindelijk door de muzen omhelsd word, zal ik me eerst aan het schrijven van een koningslied wijden. Ik vermoed namelijk dat Berten en Fluppe binnenkort naar Nederlands voorbeeld ook een wisseldans zullen uitvoeren … Changez!

Spaar ons!

De onfeilbaren

Abuis

Gisteren kregen de nieuwsbriefabonnees van Van Dale een e-mail waarin zich een joekel van een taalfout ophield.

flater

Het geeft wel te denken dat een van de autoriteiten op het gebied van de Nederlandse taal zich aan zulke blunders bezondigt en er ook nog ruchtbaarheid aan heeft door die per e-mail te verspreiden. Vanwege mijn slechte karakter kon ik dan ook niet aan de verleiding weerstaan om op Twitter de draak met ze te steken.

Enkele uren later kregen we een verbeterde versie van hun nieuwsbrief. Volgens hun zeggen hadden we per abuis de verkeerde versie ervan ontvangen. De verkeerde versie? Het zal wel. Ze hebben een kanjer van een taalfout gemaakt, maar dat ook durven toegeven … Nee hoor! Nog voor geen honderd pond klontjes. Ze hebben ons per vergissing het kladje toegestuurd.

verbetering

Vocabulaire 4

Sprokkels

Hieronder een half dozijn ‘nieuwe’ woorden, die ik tijdens de voorbije weken bijeensprokkelde en die volgens mij een vermelding verdienen in de volgende editie van de Dikke Van Dale.

  • weesfiets: een fiets die op openbaar terrein gestald staat en al langere tijd niet meer gebruikt is.
  • armflappen: een soort kipfiletjes die zich meestal op latere leeftijd onder de bovenarmen vormen en daar lustig hangen te zwabberen.
  • eikelbijter: de zoveelste variant op muggenzifter, haarklover, kommaneuker, mierenneuker, pietlut etc.
  • dwaalouderen: demente bejaarden die verloren lopen.
  • troostscharrel: een kortstondige relatie om een andere te vergeten.
  • blijekoeienburger: vegetarische hamburger.

De regel van drieën

Tussendoortje

Drie titels die mijn hart doen opzingen:

  • Along came a spider
  • Gorillas in the mist
  • A la recherche du temps perdu

Drie plaatsen waarvan de naam uit je mond geurt:

  • Surabaya
  • Paramaribo
  • Honolulu

Drie verrukkelijke woorden:

  • schermutseling
  • ravotten
  • trawanten

Drie uitdrukkingen waarvan ik het inmiddels behoorlijk op mijn heupen krijg:

  • kort door de bocht
  • vechtend over straat rollen
  • de stekker uittrekken

Foei Moleskine!

Humeurpijn

Ik meldde gisteren terloops dat ik mijn notitieboekje trok om er een aantekening in te maken. Ik heb ongetwijfeld al eerder medegedeeld dat ik sinds jaar en dag de bijzonder handige, maar allerminst goedkope gevalletjes van Moleskine gebruik. Ze zien er niet alleen goed uit, maar ze schrijven ook buitengewoon lekker.

Terwijl ik dat onderwerp bij de kop had, herinnerde ik me dat ik bijna door mijn voorraad heen was, dus wendde ik me naar de website van Moleskine, om daar te vernemen dat er nu ook een Belgische Moleskine store bestond. Ik klikte mezelf daarheen en kwam terecht in een uitsluitend Franstalige omgeving. Nergens viel er een link naar mijn moedertaal te bespeuren, hetgeen vanzelfsprekend mijn ergernis wekte. Ik klom in de pen … eh … ik begon op mijn toetsenbord te raffelen en zodoende ontstond er een e-mail, die ik gezwind naar de Customer Care van Moleskine stuurde:

Please note that your Belgian Moleskine store exclusively uses the French language, while 60% of the Belgians speak Dutch.
Not very customer-friendly in my opinion.

Het antwoord liet niet lang op zich wachten, want dat kwam vanmorgen al in mijn mailbox terecht. Alle lof voor deze prompte reactie, maar over de inhoud van het bericht ben ik veel minder te spreken:  

moleskine2

Daar zijn wij, Vlamingen, dan mooi klaar mee! Als ze daar niet snel verandering in brengen, zullen ze mij als klant kwijtraken. Dat geef ik jullie op een blaadje van mijn notitieboekje.

Krabbelen in de marge

Sprokkels

notitieIk heb vandaag al drie keer mijn onafscheidelijke notitieboekje getrokken om er een aantekening aan toe te vertrouwen:

1. Men kan geen omelet maken zonder eieren te breken, maar het is verbazingwekkend hoeveel eieren men kan breken zonder dat een omelet daar het gevolg van is.

Bij mij waren dat er vanmorgen dertig. Inderdaad, een compleet karton.

2. Een van de voordelen van alleen wonen is dat je hardop tegen jezelf kunt praten zonder dat iemand twijfels omtrent je geestelijke vermogens koestert.

Alleen jammer dat ik altijd meningsverschillen met mezelf heb.

3. Toen ik daarnet in mijn auto zat, zag ik een buitengewoon knappe man. Ik staarde hem aan, glimlachte en klapte toen het spiegeltje omhoog.

Begrijp me vooral niet verkeerd: ik ben allerminst het soort gezelschap dat ik zou verzinnen als ik eenzamer was dan ik nu ben.

De hengstenbron

Almanak

Schrijven is een poging om een leegte op te vullen.
Eugenio Montale

Als jullie dachten dat ik hier ter gelegenheid van gedichtendag 2013 met een van mijn poëtische ontboezemingen op de proppen zou komen, dan hebben jullie verkeerd gedacht. Ik wil me niet hopeloos belachelijk maken.

Lenig proza schrijven lukt me heel aardig. Ik heb een welversneden pen en smijt emoties op het blad in een flonkerende stijl, gelardeerd met zuidelijke kunstzin, noordelijke primitiviteit en een wollige, haast Chinese bloemigheid in mijn taal. Faire chanter les mots … De woorden die ik gebruik zijn soms heel verwonderd elkaar tegen te komen. Het leven kust immers de fraaiste zinnen in me wakker, maar ook ergernis blijkt vaak mijn creatieve brandstof te zijn. Hoewel mijn teksten vaak iets zweverigs hebben, schrik ik er ook niet voor terug om met vitriool te schrijven en machetescherp uit de hoek te komen.

De furor scribendi ofte de schrijfwoede mag dan misschien mijn deel zijn, de furor poeticus is dat niet. Ik beschik niet over feniksvleugelen en als ik me al eens aan een gedicht waag, resulteert dat meestal in een wangedrocht dat thuishoort bij de kleppermanspoëzie en de rijmelarij, die ik tijdens het surfen veel te vaak onder ogen krijg en waarbij telkens een licht onbehagen in me opsteekt. Dus niet. Deze schoenmaker blijft bij zijn leest. Ik ben een schrijver, maar geen dichter en daar leg ik me bij neer. Wie vaak met taal werkt, kent de leegte van woorden beter dan wie ook.

Mijn bijdrage aan gedichtendag is dan ook een pareltje van iemand die ik dus wel als een echte dichteres beschouw, met name de fijnbesnaarde en zeer door mijn bewonderde Frieda Groffy:

Hoe raak ik nog ooit weer
de koorts kwijt
die als een ziekte in mijn
bloed bijt

Hoe raak ik nog ooit weer
de pijn kwijt
van een hopeloos verlangen
naar de warmte van
je handen
Hoe raak ik nog ooit weer
je geur kwijt
die in mijn huid zit
vastgezogen

en hoe kom ik nog ooit los
van je tederheid
die me omvatte als een schelp
van je begeerte die me als
een hete zomer verschroeide

worden mijn hart en mijn geest
nog ooit weer rustig
raak ik nog ooit deze
liefde kwijt