Tag: politiek

Spanje op zijn smalst

Laagvlieger

De beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze met dieren omgaat.
Mahatma Gandhi

matadorSpanje is nooit een diervriendelijk land geweest, maar nu maken ze het naar mijn mening toch al te bont. Het parlement heeft het namelijk bestaan om het stierenvechten als immaterieel cultuurerfgoed te erkennen. Ik sta perplex. Zijn ze daar nu allemaal op hun kop gevallen en blijven stuiteren? Nu ja, men kan weinig heil verwachten van een land waarvan de koning doodgemoedereerd op groot wild jaagt en voor zijn plezier olifanten neerknalt, om er dan zo fier als een gieter naast te poseren.

Een barbaars volksvermaak heeft geen enkele culturele waarde. Wat is er in vredesnaam verheffend aan het langdurig martelen en vervolgens afmaken van dieren door macho’s, die in een maf en schrikbarend nauw glitterkostuumpje met hun lul lopen te leuren?

Zullen we het palingtrekken, het gansrijden en het katknuppelen ook maar weer invoeren en als cultureel erfgoed beschouwen dan?

Geen gouden horloge, maar …

Humeurpijn

Ik beschouw het als een regelrechte schande dat een van de rijkste Belgen een grotendeels onbelast pensioen van zo maar even € 923 000 in de schoot geworpen krijgt, nadat hij al jaren goud uit een horentje mocht drinken.

Alsof dat op zichzelf al geen aanfluiting is in deze voor velen benarde tijden, mag hij ook nog eens over tien door de belastingbetaler bezoldigde personeelsleden beschikken. Volgens Didier Reynders, minister van Buitenlandse Zaken, is dat vooral om de briefwisseling te verzorgen.

Ik zou in de lach schieten, als ik het niet zo treurig en grof vond.

briefwisseling

Fils à papa

Laagvlieger

Het opperhoofd der Belgen heeft op knullige wijze en in krakkemikkig Nederlands van enkele papiertjes afgelezen dat hij van plan is om zijn koninklijke lier aan de wilgen te hangen.
Blij toe en voor mij niet gelaten! Ik ben nooit een fan van koningshuizen geweest.

Ongeveer een kwartier later gaf de chef van de Belgische regering daaromtrent een persconferentie, zo mogelijk op nog knulliger wijze en in absoluut erbarmelijk, om niet te zeggen schabouwelijk steenkolennederlands.
Wat een aanfluiting!

Nu ik dit over me heen kreeg, heb ik besloten om me nooit meer vrolijk of druk te maken over mensen uit vreemde landen, die zich het Nederlands proberen eigen te maken. Als zelfs een koning en een premier zich niet bekreunen om de taal van het overgrote deel van hun onderdanen …     

Over enkele weken zal de Belgische kroonprins ─ die van ‘het is echt een vrouwtje’ ─ op waarschijnlijk stuntelige wijze op de troon klauteren. Hij heeft het ooit bestaan om een journalist de mantel uit te vegen met de volgende boutade:

U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning.

Wel, monseigneur, ik herinner me dat u tijdens een handelsmissie in Rusland, toen het nieuws over de vermoorde meisjes Stacy en Nathalie bekend raakte, doodgemoedereerd verklaarde dat u uit respect uw wandeling wat zou inkorten. Vandaag zal ik, uit respect voor u, mijn fietstocht wat inkorten. Is een kilometer voldoende, of verwacht u meer respect van me?

Ontzag zult u me nooit inboezemen. U bent en blijft een houten klaas, die zonder enige verdienste het koningschap en het daarmee gepaard gaande luxeleventje in de schoot geworpen krijgt.

Ik zal zelf wel bepalen voor wie ik in dit leven ontzag voel. Daar hebt u zich niet mee te bemoeien.

Klotevraag, kutantwoord

Sprokkels

De uitbreiding van de euthanasiewet naar wilsbekwame minderjarigen brengt de gemoederen in beroering en zorgt voor onenigheid binnen de regering.

Naar verluidt is het een traditie dat er vrij gestemd wordt over ethische thema’s. De parlementsleden kunnen daaromtrent naar eer en geweten stemmen, los van het standpunt van hun partij.

Ik ben maar een simpel zieltje dat zich ─ niet gehinderd door enige kennis van zaken ─ afvraagt waarom ze eigenlijk niet altijd in gemoede mogen stemmen. Nu ja, ik hoef er niet het fijne van te weten, want ik zal het vermoedelijk toch niet kunnen bijsloffen.

Enkel dwazen spotten met wat ze niet begrijpen; anderen zwijgen.

Een zittend gat

Humeurpijn

Volgens mijn lijfarts heb ik een zittend gat. Nu ja, hij is keurig opgevoed en gebruikte deze ietwat ordinaire uitdrukking niet, maar hij sprak me wel vermanend toe, op het flemerige, op iets te veel inleving wijzende toontje, dat ook verplegend personeel in bejaardenhuizen zich weleens permitteert. Hij vond namelijk dat ik te weinig beweeg en wie ben ik dat ik hem zou tegenspreken of ongelijk geven? Ik slijt een groot gedeelte van mijn leven op een bureaustoel en dat kan niet gezond zijn.

Daarom heb ik besloten om iedere ochtend een wandeling van een paar kilometer te maken en, als het weer een beetje meezit, ook ’s middags nog even op de fiets te klauteren, om wat rond te peddelen … en me telkens weer verschrikkelijk te ergeren aan een streekgenote van me: Hilde Crevits, de Vlaamse ministerin van Mobiliteit en Openbare Werken. Op haar website vertoeft ze weliswaar in een soortement plastische pose in het zadel van een rijwiel, maar ik denk niet dat ze er zich van bewust is in wat voor abominabele toestand de Vlaamse fietspaden zich bevinden, verondersteld dat die er al zijn, wat vaak niet het geval is.

fietspadHet is een regelrechte schande, in sommige gevallen zelfs ronduit gevaarlijk en er is vooralsnog geen beterschap in zicht. Wel integendeel! Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de toestand met de dag verslechtert. Wie zich in deze contreien per fiets verplaatst, zal op zijn weg talloze gaten, putten, bulten en hellende vlakken moeten trotseren, om aan het einde van de rit met beurse billen en compleet dooreengeklutste ingewanden de bestemming te bereiken. In plaats van ons belastinggeld aan noodlijdende banken te verkwanselen, kunnen ze het volgens mij veel beter besteden door wat aan deze regelrechte aanfluiting van mobiliteit te doen.

Ik nodig Hilde Crevits uit om eens een paar uurtjes met me mee te fietsen, zodat ze zich aan den lijve van deze onverkwikkelijke toestand kan vergewissen.

Voorbarigheid

Abuis

Toen ik daarnet wat door internet bladerde, struikelde mijn oog over een nogal opzienbarende kop:

milquet

Onze Belgische minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet ─ bij de Vlamingen beter bekend als Madame Non, vanwege haar vaak onverzettelijke houding tijdens onderhandelingen ─ is dus van plan om zich in het Syrische strijdgewoel te mengen. Voor mij niet gelaten.
─”Opgeruimd staat netjes”, mompelde ik zelfs, want ik moet die pittige tante eigenlijk niet. Als ik haar zie, denk ik telkens aan een zwarte weduwe en het zal jullie inmiddels genoegzaam bekend zijn dat ik niet van spinnen hou?

Toen ik neerwaarts scrolde, kwam evenwel de hele kop tevoorschijn:

milquet2

Ik had te vroeg gejuicht.

Hoop licht aan, niemand thuis

Laagvlieger

Volgens Di Rupo, de premier van Belgenland, is de N-VA ─ de grootste partij van Vlaanderen die tevens mijn voorkeur wegdraagt, hetgeen ik niet onder stoelen of banken steek en ook in het stemhok laat blijken ─ een zeer gevaarlijke partij. Ik had al zo’n vermoeden dat ik me met iets gevaarlijks inliet, maar het bevalt me wel. 

Dezelfde Di Rupo verklaart dat hij wil dat zijn regering dit jaar beter communiceert. Misschien dat Di Rupo eerst moet leren om zelf beter te communiceren in de landstaal van het overgrote deel der Belgen. Hij belooft telkens beterschap, maar dat blijft duren en zijn gezwatel lijkt nog steeds nergens op.

Of nee, Di Rupo kan beter zwijgen, want hij heeft een klein pietje.

Elio

Wespennesten, krabbenmanden, adderkluwens en krokodillenvijvers

Verweggistan

In 1977 hebben de Verenigde Naties een resolutie aangenomen, waarin men stelde dat 29 november de Internationale dag van solidariteit met het Palestijnse volk zou zijn. Dat is vandaag.

In dit verband wil ik toch even professor en ethicus Etienne Vermeersch citeren: 

Er kan geen enkele twijfel over bestaan dat de Palestijnen het recht aan hun kant hebben. Zij zijn een volk dat ten onrechte uit zijn land is gezet. Dat conflict sleept al tientallen jaren aan en wekt bij de slachtoffers gevoelens van totale hopeloosheid op. Als je al die jaren in een Palestijns vluchtelingenkamp zit en er is geen enkele kans op beterschap, dan denk je: ‘dit is erger dan de dood’.
Vandaar al die wanhopige reacties en zelfmoordaanslagen. De oorzaak van de Palestijnse zelfmoordcommando’s ligt voor een deel in de onwrikbare bezettingspolitiek van Israël.

Mag ik jullie ook nog trakteren op een afbeelding die ik op internet aantrof? Let vooral op de plaats van de kinderwagen.

IsraelPalestina

Ik heb niet de indruk dat die luiden een neutrale houding aannemen in het conflict dat ze behandelen en ik kan niet ontkennen dat ik het nogal grof vind.

Derde keer, goede keer?

Humeurpijn

Een paar weken geleden liet de plaatselijke overheid me per briefkaartformulier weten dat de geldigheidsduur van mijn identiteitskaart ─ die ik als ik een zeldzame keer in een jolige bui ben op grootmoeders wijze mijn eenzelvigheidsbewijs durf te noemen ─ eerlang ten einde zou lopen en dat ik met bekwame spoed voor vervanging moest zorgen. Om dat te bewerkstelligen diende ik me, in het gezelschap van onder meer twaalf euro en een recente pasfoto, ten gemeentehuize aan te melden, teneinde me aldaar aan de vereiste plichtplegingen te onderwerpen.

pasfotoNiet zonder tegenzin begaf ik me naar de fotograaf die me zou vereeuwigen. Ik laat me uiterst zelden kieken, want ik sta er toch nooit mooi op. Ik zit altijd naar die camera te kijken alsof ik daar geen vogeltje, maar een krokodil verwacht en dat heeft zijn gevolgen natuurlijk. Het resultaat viel dit keer behoorlijk mee en dat verheugde me, want de voorbije vijf jaar schaamde ik me altijd een beetje als ik mijn identiteitskaart moest laten zien, omdat die kop van me aan een crimineel psychopaat lijkt toe te behoren.

Gisteren kreeg ik bericht dat mijn nieuwe persoonsbewijs beschikbaar was. Men verzocht me om ten tweeden male in hoogsteigen persoon in het gemeentehuis te verschijnen, om de nieuwe kaart te laten activeren en in ontvangst te nemen. Vanmorgen gaf ik gevolg aan dat verzoek, maar ik ben van een koude kermis thuisgekomen, want er was een kink in de kabel: door een computerstoring op het ministerie van Binnenlandse Zaken kon het activeren niet doorgaan. Ik zal dus een derde keer naar het gemeentehuis moeten en opnieuw heel lang op mijn beurt moeten wachten. Dan mag ik eigenlijk nog niet klagen, want voor hetzelfde geld was ik een werknemer geweest en diende ik telkens verlof te nemen om naar het pijpen van de overheid te dansen.

Ik heb mijn nieuwe identiteitskaart al eventjes kunnen bekijken en ik ben er hoegenaamd niet blij mee. Ze zijn er namelijk opnieuw in geslaagd om mijn foto te verknoeien tot een zwart-wit mugshot. Ik zie eruit alsof ik een massamoordenaar ben, of toch binnen afzienbare tijd zal overgaan tot het plegen van ijzingwekkende halsmisdaden.