Tag: koolbakkerij

Naakt

Men heeft me uitgedaagd en zeer tegen mijn gewoonte in zelfs tot een weddenschap verleid. Ik ben de optelsom van allerlei menselijke zwaktes en kroegen zijn plaatsen waar men zich licht laat opjutten, vooral als men een paar slokken te veel opgenomen heeft en de alcohol een woordje meespreekt.

Er heerste een jongehondensfeer aan de tapkast. Moppen met een vetrand vlogen ons klitsklats om de oren. Iemand die net als ik zijn schrijflusten op internet botviert, poneerde op apodictische wijze dat het aantal bezoekers van zijn weblog bijna vertienvoudigd was sinds hij zijn schrijfsels met functioneel naakt lardeerde.
─”Je brengt me op ideeën”, zei ik grootsprakerig.
─”Dat durf jij toch niet”, meesmuilde hij.
─”O nee?!” riep ik. “Dan ken je me wel heel slecht.”

Van het een kwam het ander. Dientengevolge kan alleen maar hopen dat jullie het me niet kwalijk zullen nemen dat ik hieronder een wel heel blote foto publiceer. Als ik het niet doe, heb ik immers enkele kratten pils aan mijn kwast en in weerwil van mijn grote mond, zit ik nog steeds op mijn geld als een duivel op een ziel.

Zowel onthullend als ontluisterend

In januari jongstleden heb ik me, in een vlaag van zinsverbijstering en in verregaande staat van ontkleding, samen met nog 5500 tamelijk geschuffelde personen, die zich ijsberen noemen, in een wel zeer verfrissende zee gewaagd en zodoende deelgenomen aan wat men de Oostendse nieuwjaarsduik noemt. Ik heb dat hier onbesproken gelaten, omdat ik niet bepaald trots ben op de manier waarop ik me op dat strand gedroeg en voor paal zette. We moeten het niet al te gek maken; het was zo al de schaamte voorbij en dus klef genoeg.

Het zal niemand verbazen dat men op internet foto’s en filmpjes van dat evenement kan bekijken, maar tot mijn verbijstering blijkt ook mijn optreden aldaar niet onopgemerkt gebleven te zijn. Onvermijdelijk komt er een dag dat een fijne teen er ruchtbaarheid aan zal geven dat de geestelijke vader van Uilenvlucht er niet voor terugschrikt om zich … eh … letterlijk bloot te geven. Daarom lijkt het me beter om jullie nu al omtrent het bestaan van zulke opnamen te informeren en jullie zelfs een link te bezorgen, waar jullie me bezig kunnen zien. Hierzo: nieuwjaarsduik

Lustig meisje

Achter de schermen van mijn blog bevindt zich een instrumentenbord, waarop ik kan aflezen wat er zich … eh … achter de schermen van mijn blog allemaal voltrekt. Zo kom ik er onder veel meer aan de weet hoeveel bezoekers ik over de vloer kreeg, wat die lazen en aanklikten, maar ook op welke manier ze hier terechtgekomen zijn. Een keurig statistiekje verklapt me immers welke opdrachten de zoekmachines naar Uilenvlucht doorgestuurd hebben. Hiernaast zien jullie daar een voorbeeld van, meer bepaald enkele zoektermen van mensen die hier gisteren gestrand zijn, omdat ze meer wilden vernemen over het lunair perigeum, alias de supermaan. Ik heb tevens iemand gestrikt die op dikke tieten belust was. Ik hoop dat hij hier aan zijn trekken gekomen is ─ neem me de dubbelzinnigheid alsjeblieft niet kwalijk ─ al durf ik dat toch te betwijfelen. Ja, die zoekopdrachten zorgen soms voor verrassende en vaak zelfs hilarische lectuur, want sommigen bestaan het om nog veel explicietere ontboezemingen aan Google en consorten toe te vertrouwen. Seks in al zijn aspecten spreekt kennelijk nog steeds een mondje mee en neem me deze dubbelzinnigheid alsjeblieft ook niet kwalijk.

Wat me evenwel nog meer intrigeert is de zoekopdracht: lustig meisje uilenvlucht. Al ettelijke maanden, ongeveer drie keer per week, is er iemand die op mijn blog een lustig meisje hoopt aan te treffen. Nu ken ik wel een aantal lustige, tot zelfs zeer lustige meisjes, maar die heb ik nog nooit te berde gebracht, zodat die nobele onbekende telkens onverrichter zake moet afdruipen. Het wordt derhalve stilaan tijd dat ik die trouwe bezoeker voor zijn niet aflatende moeite beloon en daarom heb ik het genoegen om hieronder een lustig meisje op te voeren:

Dan vraag je eens wat!

Terwijl de kastelein kleine beroepsbezigheden verrichtte, deelde hij ons ─ kroegtijgers aan de tapkast ─ op hoorbaar spijtige toon mee dat hij van plan was om eerlang zijn auto te verkopen. Hij keek alsof hij dat voornemen ten zeerste betreurde en zong vervolgens uitgebreid de lof van het kranige karretje, dat zich moeiteloos liet beteugelen en met onthutsend gemak asfalt vrat, zonder dat het hem aan de pomp klauwen geld kostte.
─”Het is eigenlijk niet meer dan een koekblik,” vervolgde hij, “maar het heeft wel een automatische middelvingeropsteker aan boord en het rijdt zelfs achteruit!”

We gingen van de ketting. Kon het ons wat schelen dat opgefokte vrolijkheid eigenlijk een verschijningsvorm van de wanhoop is.
─”Waarom wil je die auto per se verkopen als je er zo tevreden over bent?” wilde ik weten.
─”Omdat ik niet anders kan”, druiloorde de kastelein en hij stond daar als een paard in de regen. “De asbak is vol.”

Tja, als je in het veld loopt, zal men mogelijkerwijs op je schieten. Hij is ongetwijfeld de leukste thuis, bij gebrek aan concurrentie.

Onderonsje

Ik veroverde een plaatsje op de snelweg en was volop bezig een flinke dot gas te geven, toen het onheil zich ergens voor me voltrok. Ergo: auto op de knippers en achter aansluiten!

De stuurman van het voertuig dat langszij kwam, keek me strak aan en liet vervolgens het portierraam zakken. In de veronderstelling dat hij me wat wilde zeggen of vragen liet ik eveneens een ruitje neerwaarts zoemen.
─"Heb je d’r ook een laten vliegen?" riep hij en hij knipoogde samenzweerderig.

Ja, in de file kun je gein hebben met elkaar.

Niet schadelijk voor de ogen

Omdat ik volop bezig ben een reisje naar la douce France voor te bereiden, sturen behulpzame vrienden en kennissen me allerhande documentatie en informatie toe, teneinde mijn uitstap de moeite van het ondernemen waard te maken. Vanmorgen trof ik in mijn mailbox een foto aan, die een glorieus uitzicht bood op een wel zeer oogstrelende brug. Wat een fenomenale compositie! Wat een speelse makelij! Die dartele rondingen! Die weelderige welvingen! Het spreekt vanzelf dat ik dit sensationele kunstwerk onmiddellijk toegevoegd heb aan de dingen die ik alleszins wil bezienswaardigen, omdat ze aan mijn toeristische verwachtingspatroon voldoen. Om het met Michelin te zeggen: vaut le détour et même le voyage.

Goeie zin in ‘t leven

Tijdens mijn werkzaamheden belandde ik op een internetpagina waar men tijdelijk een Memory Optimizer weggaf. De meningen over het al dan niet nuttig zijn van een dergelijk programma zijn zeer verdeeld. Voor de meesten is het gebruik ervan even nutteloos als het kammen van een bronzen paard. Dat bleek ook uit de commentaren die de voor- en tegenstanders ervan postten. Ik mag graag zulke reacties lezen, want je kunt er wat van opsteken en ik wil op de hoogte blijven. Het dwingt respect af, als je aan de tapkast van het dorpscafé kunt uitpakken met de bewering dat een bepaald programma een bidirectioneel algoritme gebruikt om een hexadecimaal veld aan te maken.

Om dergelijke wijsheid te vergaren, las ik dus de commentaren die men aan de gratis Memory Optimizer wijdde. Het was verdraaid saaie lectuur, neem dat van mij aan, maar plots nam een olijk stuk vlees, Thomas, het woord. Hij schreef:

Uitstekend programma, dat zich makkelijk laat downloaden. De snelheid van mijn computer is erdoor verviervoudigd, het geheugen is nu dubbel zo groot en het energieverbruik gehalveerd. Bovendien bezorgt het me gratis pizza’s en het werkt onophoudelijk aan de wereldvrede. Ik steek er mijn drie duimen voor omhoog.

Geef die sympathieke guit een pint van me! En ik wil graag naast hem zitten als hij die opdrinkt.