Als ze zich volgens de regelen der (spraak)kunst verscholen hadden, zou men er wellicht niet in geslaagd zijn ze te klissen.
Categorie: Abuis
Lentekriebels
Ik zat op een bank, geruggensteund door een leuning en met rugdekking van een metershoge haag, waarachter zich allicht frivoliteiten of toch zeker seksuele dadelijkheden voltrokken, want opeens hoorde ik een vrouwenstem zeggen:
“Allez vooruit kerel! Schiet eens een beetje op!”
Er volgde enig geritsel en wat gehijg, waarna de vrouw opnieuw het woord nam en mopperde:
“Ja zeg, komt er nog wat van of zal ik een langzame wals opzetten?”
Ik spitste weliswaar de oren, maar meer dan wat gesnuif vermocht ik niet waar te nemen.
“’t Is welletjes geweest!” zei ze toen ongeduldig. “Je hebt nu genoeg gesnuffeld.”
Gesnuffeld?!
Het werd stil aan de overkant, maar niet veel later liet een opening in de haag een meisje los. Ze had een hondje aan de lijn. Het snuffelde.
Bijna juist ─ 19
“Ik kreeg me daar een sneer uit de pan”, pruilde mijn vriendin. “Ik ben er nog steeds niet goed van.”
Ik kan het me voorstellen. Als je iets uit een pan krijgt dat niet eetbaar is en ook geen veeg is, kan dat je zuur opbreken.
“Dat heeft ze op de vangrail kunnen redden!” bejubelde quizmaster Ben Crabbé een kandidate die net op tijd een woord raadde.
Als hij zich wat meer met het Nederlandse taaleigen zou bemoeien in plaats van met Blokken te spelen, had hij zich op de valreep misschien bedacht en het correcte woord gebruikt.
Ik was in een doe-het-zelfzaak en daar verkochten ze zowaar een dikkepeerzaag.
Dat komt ervan als je het Nederlandse wipzaag nodig door het buitenlandse decoupeerzaag wil vervangen.
“Ik ben helemaal over m’n stuur“, zei de dame die net bijna van haar fiets en van de sokken gereden was.
Ze mag van geluk spreken dat ze niet op die vangrail van Ben Crabbé terechtgekomen is, want dan zou ze pas overstuur geweest zijn.
“Mag ik morgen eens bij je langs komen wippen?” vroeg de jongeman aan wie ik af en toe Franse lessen verstrek.
Dat langskomen vond ik best. Dat wippen ietsje minder, of eigenlijk helemaal niet.
Er gaat geen dans voor eten
Ik was op stap met een vriendin en die loodste me op slinkse wijze een etablissement binnen, waar ik eigenlijk niet graag kom: een tearoom. De naam alleen al! Niet dat ik het beneden mijn mannelijke waardigheid vind, maar ik word er schier onophoudelijk geconfronteerd met lekker spul, waar ik me om gezondheidsredenen niet mag aan vergrijpen: pannenkoeken met suiker, wafels met slagroom, machtige ijsbekers en koket gebak passeren er de revue. Een ware beproeving.
Terwijl ik braaf een koffie dronk, zat ik te likkebaarden dat het niet mooi meer was, omdat de vriendin zich wellustig met een verrukkelijk ogende tompoes bemoeide. Ondertussen hield ze een kwieke stroom van opgeruimd gebabbel gaande met de exotische, ietwat mollige dame aan het belendende tafeltje. Hun conversatie verliep in het steenkolenengels en ik besteedde er nauwelijks aandacht aan, want vrouwelijke gespreksonderwerpen boeien me slechts matig en bovendien was ik danig geobsedeerd door de slinkende tompoes.
─”Ze is een balletdanseres”, zei de vriendin, toen de dame zich even verwijderd had om haar neus te poederen.
─”Je meent het!” foeterde ik. “Heb je haar figuurtje al eens bekeken? Mijn fantasie is ongebreideld, maar ik slaag er toch niet in om me haar in een tutu voor te stellen.”
Toen haar buurvrouw verrichter zake terugkeerde, greep de vriendin waarschijnlijk terug naar het thema dat ze eerder al bij de kop hadden. De vermeende danseres graaide in haar handtas en diepte foto’s op, die mijn gezellin even later grijnzend aan me toonde.
In letters en uitspraak zijn ballet dancer en belly dancer nauw verwant, maar het is een wereld van verschil, al is een buikdanseres natuurlijk net zo goed een danseres als een ballerina.
Mannen met stevige tieten
Het televisieprogramma ‘Iedereen Beroemd’ van de VRT begint steevast met een kleine quiz, die zich afspeelt in een tankstation, ofte een naftepompe, zoals wij dergelijk etablissement in het West-Vlaams noemen. De kandidaat krijgt drie meerkeuzevragen geserveerd. Een juist antwoord op de eerste twee levert telkens vijfentwintig liter brandstof op. Een correct antwoord op de derde vraag is goed voor een volle tank.
We bevonden ons in een pompstation in Adegem, waar ene Monique de scepter zwaaide en de vragen stelde. Het slachtoffer was een truckchauffeur.
–”Het radioprogramma ‘De wereld vandaag’ wilde als hashtag #DWV gebruiken”, zei Monique. “Die was echter al eerder gebruikt door a) Bart De Wever b)De Britse televisie of c) een travestietengroep?”
–”Bart De Wever”, gokte de chauffeur na enige aarzeling.
–”O, dat is fout!” riep Monique teleurgesteld. “Het was de straffetietengroep!”
Ik wist niet waar ik heen moest rennen van het lachen. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat travestieten straffe tieten hebben. Monique is in alle geval heel even beroemd geweest.
Bijna juist ─ 18
De ondertitelaar(ster) van VTM verkeerde allicht in een vergevorderd stadion van ik weet niet wat, want even later had hij/zij het ook nog over een buitengewoon stijle helling.
Knietje
Het middagjournaal van kerstdag bracht me naar Rome, of beter gezegd naar Vaticaanstad, waar de paus onder meer overgegaan was tot het opdragen van een middernachtmis. Als een soort hors-d’oeuvre had hij eerst een kerststal onthuld en toen ik hem dat zag doen, wist ik meteen dat dit akkefietje niet onbesproken zou blijven. De beelden waren immers gesneden brood, om niet te zeggen een hapklare brok, voor verdorven geesten en olijke stukken vlees. Het spreekt vanzelf dat ik enkel tot die laatste categorie behoor.
De paus ontsluierde immers een beeldje, voorstellende het kind Jezus dat in de kribbe lag, en bedacht de pasgeborene met een liefdevolle kus op het knietje. De televisiecamera vereeuwigde dat moment en heel even was het volstrekt onduidelijk wat Zijne Heiligheid van plan was. Met in het achterhoofd het allerminst verheven gedrag van een niet gering aantal katholieke bedienaars, zagen de kijkers hem dat kind op een nogal dubieuze wijze benaderen om, wellicht tot grote opluchting van velen, het knietje met zijn lippen te beroeren.
In de avondjournaals toonde men de beelden opnieuw, maar de nieuwsdienst had inmiddels lont geroken: de commentaarstem maakte gissingen overbodig, door nog voor de kus mede te delen dat het knietje van het kind Jezus het doelwit van de paus was.
Larie met vocht
“De kans op neerslag is het grootst in de kutstreek“, las ik gisteren in het weerbericht.
Kut met peren! Wat een lulkoek. De mensen die aan de kut wonen hebben geen druppel neerslag gezien.
Bijna juist ─ 17
Het lijkt wel een wet van meten en persen dat je elkaar moet bedriegen in een huwelijk.
Daaromtrent hebben de Meden en Perzen duidelijk niets in de melk te brokken.
Ik heb geen zin om het huis op te ruimen en daar zal geen hond naar kraaien.
Zelfs de haan doet alsof zijn neus bloedt.
Hij vond mijn opmerking bijzonder onpasselijk.
Hij mag zich gelukkig prijzen dat ik het ongepast vind om iemand op fouten te wijzen.
Op deze pagina vindt u alles wat u moet weten over multivocale glazen.
Het liedje van de multifocale is kennelijk uitgezongen.
Tijdens de achtergelopen weken werden we herhaaldelijk met terroristische daden geconfronteerd.
Het moet nu eens en voor altijd afgelopen zijn met die onzin.
Een haar in de boter
Vanmorgen moest ik opeens aan Frank Deboosere denken: de weerman van de VRT. In het nette natuurlijk. Ik vind hem best wel een aardige man, daar niet van, maar hij doet mijn hart niet opzingen, laat staan dat hij allesverzengende hartstocht bij me los zou weken. Ik poep niet in mijn broek als ik hem zie en ik klap ook niet in mekaar als een strandstoel.
Ik vroeg me gewoon af waar hij, of in voorkomend geval zijn echtgenote, de boter bewaart. Die van mij berg ik op in de koelkast en als ik die ’s morgens opdiep, om er een croissant, een broodje of een gewone boterham mee te verwennen, is die zo hard als een kei, zodat ik die per microgolfoven tot betere gedachten, in casu smeerbare consistentie moet brengen, hetgeen te mijnent nogal eens en in een echte kliederboel resulteert, want boter kan op dat gebied echt niet veel hebben. In het huishouden van Frank is dat kennelijk niet het geval, want in zijn weerpraatje heeft hij het geregeld over boterzachte temperaturen.
Die vergelijking klopt overigens van geen kanten. Frank ─ die in 1997 de eerste Wablieft-prijs in de wacht sleepte, vanwege de ‘klare taal’ die hij onder meer tijdens zijn weerpraatje gebruikte ─ haspelt de tastbare (weke, malse) en de figuurlijke (milde, weldadige) zachtheid door elkaar. Temperaturen zijn niet stoffelijk en kunnen dus net zo min boterzacht zijn als boter mild kan zijn.
Het is hem vergeven, zolang hij ons maar heerlijk lenteweer met boterzachte temperaturen voorspelt.