Op de dijk tussen Middelkerke en Oostende zat ik op een bank naar het grote water te turen. Men kijkt immers niet naar de zee; men tuurt ernaar, al behoort staren ook tot de mogelijkheden. Ik tuurde evenwel.
Zeilboten kliefden tegen de wind op door de schuimbekkende golven. Ik lig er weliswaar niet echt wakker van, maar toch vraag ik me al heel mijn leven af hoe ze dat voor mekaar krijgen. Het lijkt zo onlogisch als wat. De theorie is me niet onbekend: ze doen dat door te laveren, hetgeen betekent dat ze voortdurend overstag gaan, of anders gezegd dat ze beurtelings over de ene en de andere boeg zeilen. Dat zal ongetwijfeld zo wezen, maar ik heb er geen idee van hoe dat in de praktijk geschiedt, dus wapende ik me met een verrekijker … een verretuurder in mijn geval, om het kunstje af te kijken. Minuten later begreep ik er van ganser harte nog steeds geen reet van en bovendien zadelde de hele bedoening me nog met een andere onverklaarbare vaststelling op. Die boten hangen soms dusdanig scheef dat het een wonder mag heten dat ze niet omslaan. Kapseizen heet dat in het jargon. In het West-Vlaams is dat klaaien.
“Past ip dajje nie klaait!” riep ik, want ik mag mensen graag waarschuwen voor een dreigend gevaar en als ik alleen ben, uit ik me graag in het dialect.
Ze hoorden me niet, maar klaaien deden ze al evenmin en dat mag een wonder heten, want ik heb zelden iets zo vervaarlijk zien overhellen.
Toen doemde er opeens een catamaran op: een racezeilboot die zijn naam alle eer aandeed en kennelijk van een haas gepoept was. Met splijtende vaart sneed hij door de baren van de Noordzee en hij maakte bijwijlen dusdanig slagzij dat ik niet alleen het ergste vreesde, maar het ook zag gebeuren. Hij klaaide toch wel zeker! Christene zielen, wat was dat spannend. En zo werd het toch nog een leuke middag, want het had weliswaar heel wat voeten in de aarde ─ nu ja, in het water eigenlijk ─ maar het liep allemaal goed af.
Gisterenmiddag had ik me net aan zelfbeklag overgegeven, toen mijn goede vriend Reinhold te mijnent verscheen. Hij merkte meteen dat ik in een dip zat, dus plooide hij mijn rolstoel de kofferbak van zijn auto in en hij bracht me naar de kust. We kennen elkaar al heel veel jaren en hij weet dat de zee, net als de roekeloze sterrenpracht, bij mij in staat is om het bestaan te relativeren, wonden te helen, troost te bieden en besognes uit de weg te ruimen. Hij duwde me doorheen een fikse wandeling, haalde herinneringen op, maakte grappen … en daar knapte ik zienderogen van op. Ik werd er warempel zo blijmoedig van als een bloemenwinkeltje.
De meesten van jullie zullen weten dat men het ruisen van de branding kan horen in een kinkhoorn die men tegen het oor aangedrukt houdt. Romantische zielen, zoals ik, hebben vanzelfsprekend een passende verklaring voor dit verschijnsel verzonnen: de schelp in kwestie zou last hebben van heimwee naar de zee en in zijn verzuchtingen het geluid van de golven imiteren. 
Eén, hooguit twee keer per jaar heb ik een dag waarop ik wens dat ik in de baarmoeder gebleven was … en gisteren had ik zo’n dag. In het Frans noemt men dergelijk gevoel van onbehaaglijkheid de cafard en we mogen het woord ook graag in Vlaanderen gebruiken, want ik geloof niet dat er een Nederlands equivalent voor bestaat en met een letterlijke vertaling, kakkerlak, schieten we niet veel op.