Ik vertel geen nieuws als ik jullie mededeel dat ik nauwelijks sympathie kan opbrengen voor koningshuizen in het algemeen en het Belgische in het bijzonder. Het weinige krediet dat de leden ervan nog bij me hadden, hebben ze verleden donderdag compleet verspeeld.
De doorluchtige dames en heren vonden het immers niet nodig om acte de présence te geven op het jaarlijkse defilé ter gelegenheid van de Belgische nationale feestdag. Albert, Paola, Astrid, Lorenz en Claire schitterden door afwezigheid en speelden elders mooi weer van ons belastinggeld. Als minachting voor het land en het volk dat ze verondersteld worden te vertegenwoordigen kan dat tellen. Ze moesten zich de ogen uit de kop schamen. Prins Laurent blijkt als enige nog over een greintje fatsoen te beschikken.
Als het aan mij ligt, mogen ze die parasieten en profiteurs met onmiddellijke ingang hun dotatie ontnemen. Of nee, gooi dat hele koningshuis maar meteen in de prullenbak. Opgeruimd staat netjes.
Niet zonder tegenzin begaf ik me naar de fotograaf die me zou vereeuwigen. Ik laat me uiterst zelden kieken, want ik sta er toch nooit mooi op. Ik zit altijd naar die camera te kijken alsof ik daar geen vogeltje, maar een krokodil verwacht en dat heeft zijn gevolgen natuurlijk. Het resultaat viel dit keer behoorlijk mee en dat verheugde me, want de voorbije vijf jaar schaamde ik me altijd een beetje als ik mijn identiteitskaart moest laten zien, omdat die kop van me aan een crimineel psychopaat lijkt toe te behoren.