Toen de lente op een keer – nog niet zo lang geleden – met een zonnige en warme dag uitpakte en ik van de weeromstuit geen zin had om te koken, klom ik gezwind op de fiets en trapte mijn vege lijf naar een etablissement, waar men te eten schafte.
Ik arriveerde daar aan de vroege kant en nam plaats op het uitgestrekte, nog lege terras. Ik bestelde en genoot er van een Campari soda, waarvan ik de soda evenwel door spuitwater diende te vervangen, want ik heb in mijn hele leven nog maar één keer echte soda aangeboden gekregen.
Naarmate de tijd verstreek, daagden er meer klanten op en velen daarvan zetten het onverwijld op een roken: een bezigheid waaraan ik me ten zeerste erger, omdat de ermee gepaard gaande geurhinder steevast een domper op mijn eetvreugde zet. Ik probeerde evenwel mijn ongenoegen daaromtrent te verbijten, maar toen verscheen er een man, wiens hele uiterlijk verried dat hij wel eens lekker gegeten had. Hij sjouwde een buitenproportioneel lichaam rond: een slordige stapeling van vetkwabben, waarin zich – dat moesten we aannemen – ergens een penis schuilhield. Bovendien had hij een pafferige kop, waaronder een vaalgele keelzak vol kinnebakspek lilde, Waren het zijn kinnen, of rustte zijn hoofd op een stapel pannenkoeken?
Tot overmaat van ramp liet hij zijn niet gering aantal kilogrammen in mijn directe omgeving neer, om vrijwel meteen de brand in een kloeke sigaar te zuigen en die geweldig te laten stinken. “Zal ik me van kant maken?!” vroeg ik me af.
Ondertussen was het bijna middag. De keuken ging open en de serveerster – die overigens niets onverlet liet om uitgebreid te vapen en zich in de walmen van de volgens mij ook voor omstanders niet zo onschuldige elektronische sigaret te hullen – kwam naar me toe: een blocnote in de aanslag.
– “Hebt u al een keuze gemaakt?” vroeg ze met een volslagen gebrek aan belangstelling.
– “Nee,” zei ik, “want ik ben niet van plan om hier te eten. De rook en de stank hinderen me in niet geringe mate.”
– “Binnen mag er niet gerookt worden”, schrok ze enigszins van mijn reactie.
– “En me op zo’n fraaie dag in de bedompte ingewanden van jullie etablissement vestigen?” protesteerde ik. “Ik ben me daar een haartje betoeterd. Breng me de rekening maar.”
Ze bracht de rekening en Ik betaalde veertien euro voor mijn Campari soda … eh … spuitwater en trapte het af.
Thuis heb ik koninklijk gekookt, of toch ongeveer, en ik nuttigde mijn maaltijd – scampi diabolique – op mijn terras, omringd door de ruige ruimte van de natuur, door eindeloos repeterende vogels en de verrukkelijke geur waarmee de jasmijnbomen me bedachten.
