Een paar dagen geleden bezorgde de postbode me de jaarlijkse eindafrekening van mijn energieverbruik: gas en elektriciteit. God van de hoge hemel! Het document in kwestie beslaat zo maar eventjes veertien pagina’s en die staan volgepropt met wel heel ingewikkelde wiskundige toestanden.
Ik heb gisteren mijn stinkende best gedaan om die gordiaanse knoop te ontwarren. Dat viel me vies tegen. Het blijft allemaal even onbegrijpelijk als de maagdelijkheid van Maria: ik snap er van ganser harte geen reet van. Al sla je me dood! Hoewel er geen minestrone in mijn kop zit, voel ik me een achterlijk ezelsveulen en nog dommer dan het achtereind van een varken.
De uitkomst van al die berekeningen ─ is dat een bedrag of een telefoonnummer? ─ heeft overigens heel veel indruk op me gemaakt en ik ben er absoluut niet vrolijker van geworden. Ik doe er nochtans alles aan om de kosten te drukken: spaarlampen, huishoudtoestellen met een A-label, een moderne cv-ketel, beteugelde thermostaten, een zuinige douchekop, isolatie, het uitschakelen van sluipverbruikers, koken met het deksel op de pot … Al die moeite voor niks! Afdokken!
Het is op dagen als deze dat mijn gistend verlangen om me in een warmer en dus goedkoper buitenland te vestigen stelselmatig vastere vormen aanneemt. Het zal er toch ooit van komen. One day I’ll fly away …
─”Begin je nu weer met je gemeier?!” hoor ik jullie foeteren. “Kom op met je kommetje! Vertel ons wat die hondsdagen zijn.”
Er is wat sneeuw gevallen en meteen heerst er ontreddering en chaos. Auto’s gedragen zich als luizen op een teerton, het treinverkeer heeft last van nukkige wissels en vliegtuigen blijven aan de grond wegens onbruikbare startbanen.
Het is nog zeer de vraag of we dit jaar eindelijk eens een witte kerst zullen krijgen, dus moeten we noodgedwongen zelf instaan voor de ietwat opgeklopte entourage van nostalgie en romantiek, waarin men deze feestelijke periode pleegt onder te dompelen.