Het is nog zeer de vraag of we dit jaar eindelijk eens een witte kerst zullen krijgen, dus moeten we noodgedwongen zelf instaan voor de ietwat opgeklopte entourage van nostalgie en romantiek, waarin men deze feestelijke periode pleegt onder te dompelen.
Nee, ik heb geen boom opgetuigd of versieringen aangebracht. Ik vind zo’n opgekalefaterd stukje natuur wel gezellig en sfeervol, daar niet van, maar in januari heb ik meestal geen zin om al die ornamenten weer te plukken en op te bergen, waardoor er een geredelijke kans bestaat dat zowel de paasklokken als de hazen te mijnent in een verkeerd decor terechtkomen … en dat wil ik ze niet aandoen. Men moet alles en iedereen in zijn waarde laten.
Bovendien is het zo dat ik al sinds mijn geboorte met een wel heel precieuze kerstversiering toegerust ben. Ik kan te allen tijde over ballen en een piek beschikken, om van het engelenhaar nog te zwijgen. Omwille van de gevoeglijkheid word ik weliswaar niet verondersteld die tentoon te spreiden of door eenieder te laten bewonderen, maar ik heb ze en dat is voor mij voldoende.
Omdat ik vond dat er toch iets ontbrak om me helemaal in de stemming te brengen, heb ik vanmorgen wat sneeuw laten ruizelen. Ik had immers een kommetje cornflakes in de hand toen mijn poes me onverwacht voor de voeten liep en me deed struikelen. De vlokken vlogen onstuimig in het rond en daalden toen vreedzaam neer, waarna ik vanzelfsprekend mijn lijflied van deze dagen aanhief en tijdens het opruimen Leise rieselt der Schnee neuriede.
Ik had gisteren ook het kerstmannetje op tafel gezet, dat ik ooit van iemand cadeau heb gekregen. Als je op zijn buik drukt, laat hij een nogal dubieus hohoho horen, alsof hij een kaasjager is: een oude bok die ergens een groen blaadje ontwaart. De kat vond dat geile geluid maar niks. Vannacht heeft ze hem aangevallen en op de vloer gegooid. Nu wil hij niks meer zeggen. De wellusteling is als het ware met stomheid geslagen. Misschien is dat maar beter ook.
