Tijdens het zappen belandde ik in Antwerpen, waar er – je houdt het niet voor mogelijk – weer een stoomboot uit Spanje aankwam. Hij bracht ons Sinterklaas en zijn metgezellen, hetgeen voor een bedroevend spektakel zorgde.

De Zwarte Pieten die, de naam zegt het al, zwart horen te zijn, waren gedegenereerd tot wat men roetveegpieten noemt. Het leek nergens op. Ook Sinterklaas zag er niet meer uit als de christelijke bisschop die hij ooit was, want het kruis was van zijn mijter verwijderd. Nog even en hij draagt een hoofddoek.

De Antwerpenaren, die nochtans een hoge dunk van zichzelf hebben en veelal toegerust zijn met een wijde muil, deinzen blijkbaar terug voor een kleine groep zelfverklaarde wereldverbeteraars.

Ik heb het hier al eerder gezegd, maar ik wil het graag nog een keer herhalen: mijn Sinterklaas had, heeft en zal altijd een kruis op zijn mijter hebben; hij was, is en zal altijd vergezeld zijn van een roetzwarte Zwarte Piet; hij bereed, berijdt en zal altijd een witte schimmel berijden, of die nu naar de onnozele naam Slecht-Weer-Vandaag of het exotischere Amerigo luistert.

Van onze tradities en folklore blijf je af! Punt!