Het leven heeft al jaren het lef om zonder mijn vader door te gaan. Ik zou me wellicht nog nauwelijks zijn gezicht kunnen herinneren, als de gelaatstrekken in de badkamerspiegel die ik ’s morgens onder het scheerschuim vandaan schraap niet steeds meer op die van hem zouden lijken. Om hem vandaag te gedenken, pluk ik graag een kleine anekdote uit de schat aan herinneringen die hij me heeft nagelaten.
Als ik hem mag geloven, en dat doe ik onvoorwaardelijk, speelde hij ooit de hoofdrol in een vreemd incident op zijn zeer strenge school, waar katholieke geestelijken de scepter zwaaiden. Bij het begin van een vrij kwartier spoedden alle leerlingen zich naar de speelplaats en de aldaar in slagorde opgestelde pisbakken, om er zich van overtollig en hoogst opdringerig vocht te ontdoen. Om te verhinderen dat men steelse blikken op het eigen geslachtsdeel of dat van een plassende buur zou werpen, liep er achter de jongensruggen een priester heen en weer. Die schudde heftig met een grote sleutelbos, roepend: “Koppen omhoog! Koppen omhoog!”
Op een dag had mijn vader het bestaan om te vragen: “Welke koppen?”
Het leverde hem een reprimande, een provinciale preek en een schorsing van een week op.
Als jullie willen lezen wat ik vroeger al over mijn vader schreef, kunnen jullie de links hieronder gebruiken.
De laatste loodjes
Waarom ik een man ben
Walmende worsten
Onnozelen tuit
Denkend aan mijn vader
