Het gebeurde in een zalig vroeger.
─”Je zult nooit geloven wat ik net meegemaakt heb”, sprak mijn vader op geheimzinnige toon en hij keek me aan alsof hij me uitgevonden had. “De man van de krantenkiosk iets verderop in de straat heeft opeens zoveel neuzen als er nog dagen in het jaar zijn.”
─”Je meent het!” riep mijn moeder conspiratief.
─”Heet je mij liegen dan!?” protesteerde hij kwansuis. “Ik heb het toch zeker zelf gezien!”
Ik hoefde niet eens te zeuren. Tot mijn verwondering kreeg ik nogal fluks de toestemming om me met eigen ogen aan dat opmerkelijke fenomeen te gaan vergapen. Groot was mijn teleurstelling toen de man in kwestie over slechts één neus bleek te beschikken. Ik besloop hem van alle kanten, maar kon nergens een ander reukorgaan ontdekken en droop af.
Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad voor ik begreep dat hij inderdaad beantwoordde aan hetgeen mijn vader over hem gezegd had, omdat we die dag 31 december schreven.
Het is een van die vele herinneringetjes die ik in mijn binnenste koester en af en toe glimlachend ophaal. Herinneringen zijn immers alles wat me van mijn ouwelui rest.
Ik wens jullie allen een voortreffelijk einde van 2009 en een nog beter begin van 2010.
