De zee, de zee! Dat riepen de oude Grieken, huilend van geluk, toen ze na een veldtocht door Azië vanop de Thechesberg in de verte eindelijk de zee terugzagen. Nu ja, niet dat het iets ter zake doet, maar ze spraken natuurlijk geen Nederlands en dus riepen ze: Thalatta, thalatta! Men kan ze geen ongelijk geven. Wie ooit het aanhankelijke blauw van de Griekse wateren mocht aanschouwen, zal het met me eens zijn dat hun zeeën tot de mooiste van de wereld behoren.
Desalniettemin heeft ook onze eigen Noordzee — waar de meeuwen schreeuwen boven ‘t golfgebruis — een bevoorrechte plaats in mijn hart veroverd. Ik mag graag op een ruig bepruikte kruin van een duin plaatsnemen, er een blowtje draaien, lustig lurkend luisteren naar de aanloop van het kruivende water op het versgestreken strand en naar onbelemmerde verten staren.
“Kijk daar! Een horizon!” roep ik soms, want ik steek mijn gevoelens nooit onder stoelen of banken, zelfs niet als de mensen een beetje bevreemd naar me kijken. Ook kan het gebeuren dat mijn kop plots van mijn romp schiet. Dan stijgen mijn hersens als een wervelende vlieger boven dit tranendal uit en zweef ik naar een oord waar ik heel gelukkig ben.
De zee zingt een eindeloos lied van weemoed en kroezige duintoppen zijn plekken waar wonden kunnen helen.
Aangezien het winter is en ik me bij dit weer en deze temperaturen niet geroepen voel om me op een duin aan gemijmer over te geven, probeer ik mijn accu binnenskamers op te laden. Ik lees dat de televisie vanavond de Amerikaanse tragikomedie Transamerica van Duncan Tucker zal vertonen. Ik heb de film al eerder gezien en ik herinner me vooral de scene waarin een gezin zich rond een tafel in een restaurant schaart. Niettegenstaande onderhuidse spanningen en doorkiemende meningsverschillen proberen ze de schijn op te houden, tot de rebelse dochter plots de aandacht van alle aanwezigen naar zich toe trekt en met luider stem afficheert: We zien er allemaal gelukkiger uit dan we eigenlijk zijn.
Ik ben het volkomen met haar eens, want zo gaat dat in de maskerade van het leven. Ik denk dat ik vanavond nog een keertje zal kijken, of eigenlijk vannacht, want ze hebben dat ding natuurlijk weer op een onchristelijk uur geprogrammeerd: 23.45 uur op VTM.
